ความทรงจำที่มีค่า
เมื่อประมาณปลายปี ๒๕๕๒ ข้าพเจ้าได้มีโอกาสนำนักศึกษาฯ ชั้นปีที่ 2 ไปฝึกปฏิบัติงาน ณ โรงพยาบาลมุกดาหาร ทั้งข้าพเจ้าและนักศึกษาต่างได้รับการต้อนรับอย่างดียิ่ง จากพี่ๆและเจ้าหน้าที่โรงพยาบาล ในการฝึกปฏิบัติงานครั้งนี้เป็นการฝึกปฏิบัติงานในรายวิชาปฏิบัติการพยาบาลพื้นทางวิชาชีพ มีนักศึกษาในอารักขาของข้าพเจ้า จำนวน 8 คน ถือเป็นการฝึกปฏิบัติงาน ครั้งแรกของนักศึกษา ข้าพเจ้าได้เกิดความเข้าใจอย่างมากกว่าแต่ก่อนว่า ผู้ที่ปฏิบัติหน้าที่เป็นครูนั้นย่อมต้องมีความเข้าใจในตัวศิษย์ทุกๆคนก่อน จึงจะสามารถถ่ายทอดความรู้ได้อย่างเหมาะสม ทั้งนี้เราเองเป็นครูก็ต้องเข้าใจตัวเองก่อน ไม่มีอคติใดๆ มากระทบ และที่สำคัญที่สุดคือ นักศึกษาของเรานั้นย่อมมี พื้นฐานแตกต่างกันไป เราผู้เป็นครูย่อมมีหน้าที่ฝึกฝนและให้นักศึกษาได้แสดงความสามารถที่มีอยู่อย่างหลากหลาย และสิ่งที่ควรทำคือ การเปิดโอกาสให้นักศึกษาได้กล่าวความในใจ ข้อจำกัด หรือบอกสิ่งที่ชอบและไม่ชอบ เพราะเราจะได้ปรับให้ตรง หรือวางแผนร่วมกันได้ เกิดการเรียนรู้ที่มีความสุข ลดความกดดันและความทรมานต่อการขึ้นฝึกในครั้งแรกลงได้ สร้างสัมพันธ์ระหว่างครูและศิษย์ ที่มีการสนับสนุนต่อการเรียนรู้ จนสุดท้ายการฝึกงานก็สำเร็จและบรรลุ ตามวัตถุประสงค์ของการฝึกฯ เป็นอย่างดี
*** ลายฟ้า
๒ มกราคม ๒๕๕๕
ไม่มีความเห็น