หลายวันที่ผ่านมานี่
ผมแทบไม่ได้แตะ G2K เลยครับ
เพราะหลายเรื่องหลายอย่าง ไม่ว่างานหรือเรื่องส่วนตัว
ยอมรับว่าส่วนหนี่งมัวเกาะติดข่าวบ้านเมืองเราด้วย
ผมเสียน้ำตาให้กับทหารใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้อีกครั้ง
เมื่อได้ยินบทสัมภาษณ์มารดาทหารท่านหนึ่ง
“.....ดีใจที่ลูกได้ตายในหน้าที่คะ คนเราเกิดมาชาติหนึ่งต้องตายอยู่แล้ว นี่เขาตายในหน้าที่เพื่อประเทศ อีชั้นภูมิใจค่ะ...”
ขอบคุณเหล่าทหารและครอบครัวที่ให้กับประเทศไทยนี้มากเหลือเกิน
ขอบคุณท่านทักษิณที่ทำให้ผมรู้จักคำว่า...คนกล้าได้ชัดเจนขึ้น
มีเรื่องเศร้าอีกเรื่อง คือ
รายการเงาะถอดรูปที่ผมชื่นชอบต้องปิดรายการไป
เป็นหนึ่งในรายการดีๆ ที่ผมอยากให้อยู่ไปนานๆ อธิบายให้คนที่ไม่เคยชมได้รู้ครับ
รายการนี้จะรับคำขอจากทาง(ชาว)บ้าน
นานๆ จะมีไฮโซหลุดมาสักคนคือ งานแต่งดาราท่านนึงมาขอให้รายการนี้ทำให้
ที่ผมประทับใจมากคือ รายการนี้จะไปช่วยจัดตกแต่งปรับปรุงสถานที่/บุคคล ให้ดีขึ้นอย่างเต็มที่ด้วยใจจริงๆ สังเกตได้จากสปอนเซอร์ที่น้อยสุดๆ (นี่อาจเป็นเหตุผลที่รายการโดนปลด)
วันอาทิตย์สุดท้ายที่ผมดูนี่ผมน้ำตาซึมที่เห็นภาพรวมที่รายการนี้ได้ทำไว้ เช่น ไปทำร้านขายส้มตำ, ทำบ้านให้หญิงพิการ, ทำร้านให้แม่ที่แก่แล้วเลี้ยงลูกที่เป็นดาวน์ซินโดรม ทุกคนทั้งคนทำและคนรับมีความสุขจริงๆ
(น้ำตาไหลกันทั้งทีมงานและคนขอเลยครับ)
รายการนี้ให้กำลังใจและสอนให้ผมรู้สองสิ่งครับ
หนึ่ง คือ ความสุขที่แท้คือการให้
สอง คือ เงินไม่สมารถซื้อสิ่งที่ดีที่สุดได้ รายการใช้วัสดุพื้นๆ ที่มีอยู่ทั่วไป อาศัยความคิดถึงคนอยู่อาศัยคนที่ทำงานรวมเข้ากับไอเดีย ก็ได้สิ่งที่ใช้เงินแพงแค่ไหนก็หามาไม่ได้ขึ้นมานั่นคือ ของที่ทำจากใจผู้ให้ครับ
สุดท้ายพิธีกรก็อำลาไปด้วยประโยคที่ผมนึกไม่ถึง
"...ขอให้คุณงามความดีที่รายการนี้ได้ทำไว้มอบให้แก่สมเด็จพระเจ้าอยู่หัว..."
เห็นคนทำความดีมอบความดีให้แก่กันแล้วผมก็เกิดปิติในใจ
...............................
ปล.เจอพี่เล็กถามที่ห้องยาว่าทำไมไม่เขียนบล็อกเลย
ตอนนี้มาตอบให้แล้วนะครับ
พี่ moomi
ขอบคุณที่ติดตามครับ ตอนแรกผมก็เสียดายที่รายการนี้หลุดไปแต่ผมเชื่อว่าพิธีกรและทีมงานยังไม่ได้หยุดที่จะความดีต่อไป เพียงแต่อาจไปทำรายการรูปแบบอื่นแทนครับ
ปล. ได้แวปไปดูบล็อคพี่มาคร่าวๆ แล้วครับ สดใสมากๆ เลย
คุณคนสร้างฝัน
พูดแล้วผมก็ยิ่งเศร้าครับ ทหารที่ดีต้องมาเสียสละ เฮ้อ...
ขอบุญกุศลของเขาช่วยให้ชาติเราอยู่รอดต่อไป คุณจันทร์เมามายก็จงสู้ต่อไป
การให้ เพียงแค่คิดจะทำใจก็ยังเป็นสุข ครั้นได้ให้แล้ว จิตใจก็แช่มชื่นเบิกบาน เมื่อเวลาผ่านไป หวนกลับไปรำลึกถึงดวงหน้าอันเปี่ยมสุขของผู้รับ ความปีติสุขก็ย้อนกลับมาทำให้หัวใจอิ่มเอม
คัดลอกจาก หนังสือ ธรรมะหลับสบาย ของ ท่าน ว.วชิรเมธี (ตอนนี้ป้ากำลังเห่อหนังสือธรรมะ..)
เห็นใจคุณจันทร์เมามาย และเห็นด้วยในความคิดเห็นค่ะ คิดทุกครั้งที่ได้รับทราบข่าวถึงทหาร ตำรวจที่เสียชีวิตโดยเหตุอันไม่สมควร คิดว่าตอนที่ท่านเหล่านั้น ตื่นขึ้นมาในวันนั้น ท่านคงไม่ได้คิดหรอกว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายของท่าน คนรอบๆตัวก็คงไม่คาดคิดเช่นกัน ส่งใจไปช่วยครอบครัวคนแวดล้อมให้เข้มแข็ง และไม่ให้หมดศรัทธากับชีวิต
ส่วนตัวเองก็อดจะสาปแช่ง (รู้ว่าไม่ดีเลย แต่อดไม่ได้ค่ะ) คนที่เป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องร้ายๆแบบนี้ ให้มีอันเป็นไปและทุกข์ทนยิ่งกว่าครอบครัวของท่านๆเหล่านั้น
ช่วงนี้งานผมเยอะเช่นกันครับ...แต่ผมใช้เวลาช่วงเช้า เขียนและอ่านบันทึก
ผมมีประเด็นที่จะเขียน และพยายามเขียน ...ก็ทำให้ผมหลุดๆกิจกรรมบางอย่างไปบ้าง ก็เลือกเอาครับ
เรื่อง ทหารที่เสียชีวิต เป็นความเศร้า ที่ผมไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย..หัวอกของผู้สูญเสีย ใครจะรู้บ้างว่ามันหนักหนาสาหัสขนาดไหน...
ให้กำลังใจทุกคนทำดีครับ
ตอนนี้ผมรู้สึกเฉยๆแล้วครับ...
เพราะรู้สึกว่ารัฐบาลกระจอกจริงๆ ที่ไม่สามารถสะสางปัญหาได้ ตั้งเกือบ 3 ปีแล้ว
จะว่าน่าสงสารทหารมันก็จริงอยู่ แต่ผมไม่โทษโจรหรอก(ก็เพราะมันเป็นโจร เราจะไปหวังให้มันเป็นมีศีลธรรมได้ไง?)
แต่ไอ่พวกผู้ใหญ่ระดับบนๆ ฝ่ายการเมือง ที่มีหน้าที่วางแผนงาน มันยังไม่มีปัญญาทำให้เหตุการณ์คลี่คลายได้ จนลูกน้องตายห่าไปเท่าไหร่มันยังไม่รู้สึกรู้สา?