ชื่อบันทึกมาจากสโลแกนงานแต่งงานครับ...
พอกลับจากสวนสัตว์และสวนน้ำ...ผมหาที่พักราคาพอเพียง...ประมาณเกรดกลาง ๆ แถวชานเมือง
ความจริงผมไม่ชอบเลยที่มีการจัดเกรดอะไร ๆ ต่าง ๆ เหมือนการแบ่งชนชั้น...แต่จริงแล้ว...สิ่งเหล่านี้...ยังไม่หายไปจากโลก...ทั้ง ๆ ที่พวกเราคร่ำครวญอยากเห็นโลกพระศรีอาริย์...ในไม่ช้า
พวกเรารีบอาบน้ำ...เพราะต้องเข้าตัวเมือง...ผมไม่ชินเส้นทาง...พวกเรากำลังจะไปงานแต่งงานญาติครับ...ตอนนี้ ถ้ามีงานแต่งงาน ผมวิเคราะห์ในใจตนเองได้ว่า ตัวเองได้ไปร่วมงานประมาณ 50 % อีก 50 % ฝากซอง...ของขวัญและคำอวยพรครับ
งานนี้ต้องไป ทั้งแง่หน้าที่และความรู้สึกอันดีที่มีต่อเจ้าภาพ
แต่ก็สร้างความลำบากให้กับผมไม่น้อย เพราะแต่งงานที่โรงแรม...ผมเองต้องแต่งตัวให้สุภาพ เพราะปกติแต่งกายไม่สุภาพเลยครับ
เพื่อความประหยัด ผมจึงเลือกใส่สูทแต่งงานของผมเองเมื่อหลายปีก่อน...เปลี่ยนแต่เสื้อข้างในเท่านั้น...หลังจากแต่งงานวันนั้น...ผมใส่สูทตัวนี้อีก 2 ครั้ง..งานแต่งงานน้องสาว และหลานชายครับ
เมื่อมาถึงโรงแรม...ผมรู้สึกอายตนเอง เดินเหินไม่สะดวก คงเพราะไม่ชินการแต่งงาน ...สถานที่...และบรรยากาศในงาน
ย่างเข้าในงาน...พวกเรามาถ่ายรูปกับเจ้าบ่าวเจ้าสาว...รอยยิ้ม...ความรักที่อบอวล...คำอวยพร....เจ้าบ่าวกับเจ้าสาว หล่อและสวยมาก เหมือนตุ๊กตาเซรามิกเจ้าหญิงเจ้าชายตะวันออก จนแอบถามน้องพนักงานโรงแรมว่า... ผมมาผิดงานผิดคนหรือเปล่า
ผมและภรรยา เดินไหว้ญาติผู้ใหญ่...ส่วนลูกชายของผม...เหมือนสิ่งมีชีวิตที่ผุด ๆ โผล่ ๆ เพลินเพลิดกับการกิน...ผู้คน...ตามประสาเด็ก
สำหรับผม...งานแต่งงานเป็นเพียงฉากแรกของชีวิตคู่
ที่จะพบความสุข...ความทุกข์...โชคดี...โชคร้าย...ปนเปกันไป
บางคนอาจจะได้รับความโชคร้ายอย่างเดียว...ที่ไม่สามารถประคับประครองชีวิตคู่ได้
มันอาจเป็นเพียงฝันตื่นหนึ่งของมนุษย์กระจ้อยร่อยคู่หนึ่ง...ท่ามกลางขุนเขามหึมา
ตื่นขึ้นมาลำพัง...เพื่อเดินทางและเรียนรู้ชีวิตอีกครั้งต่อไป...
แต่สำหรับชีวิตคู่ของผม ...พบความสุข...ความทุกข์...โชคดี...โชคร้าย...ปนเปกันไป
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมสัมผัสได้จากภรรยา และลูก...คือ
มีแต่พวกเขาเท่านั้นที่ไม่เคยทอดทิ้งคนแปลกหน้าอย่างผม
พวกเขาเป็นคนเดียวในโลกใบนี้ที่เข้าใจผม...
สวัสดีค่ะ
คนที่รักห่วงใยให้ได้ทกอย่าง...
ครอบครัว พ่อ แม่ ลูก...
ความรักผูกพันธ์...ที่แท้จริง
ลูกชายน่ารักมากค่ะ
สวัสดีค่ะ...
"แต่สิ่งหนึ่งที่ผมสัมผัสได้จากภรรยา และลูก...คือ
มีแต่พวกเขาเท่านั้นที่ไม่เคยทอดทิ้งคนแปลกหน้าอย่างผม
พวกเขาเป็นคนเดียวในโลกใบนี้ที่เข้าใจผม..."
น่ารักจังค่ะ... ขอชื่นชมในความมีกันและกันของครอบครัวอบอุ่นครอบครัวนี้ค่ะ
เป็นรสชาติของชีวิตครับ
เก็บดอกไม้มาฝากครับ
นิรันดร์กาลนั้นนานนัก...แต่รักนี้นานกว่านั้น
ซึ้งและคลาสสิคมากๆ ค่ะคุณหมออิสาน :)