บรรยากาศมันชี้ไปในทางที่ว่า เหมือนเราจะไม่เจอกันอีก ลาตายท่ามกลางสงคราม

เวลา 15.00 น. ของวันที่ 17 ตุลาคม 2554 สาวน้อยผู้หนึ่งยังวุ่นวายกับการวิ่งลงรถเมล์คันนั้นต่อรถเมล์คันนี้ และรับสายโทรศัพท์เป็นระวิง

"ฮัลโหล..เธอว่าไง"

"ฉั๊นว่าไม่ท่วมหรอกบ้านเราสูงจะตาย"

"แต่ฉั๊นก็กำลังจะกลับบ้าน"

เสียงสาวน้อย สนทนาสายกับใครคนหนึ่งนั่นคือพี่สาวของเธอที่กระวนกระวายกลัวน้ำท่วมบ้านของตน เพราะเพื่อนๆ ของเธอได้ขอลากลับบ้านตั้งแต่เที่ยงเนื่องจากข่าวว่าน้ำได้มาถึงบางบัวทอง และได้ใกล้เข้ามาที่ซอยวัดลาดปลาดุกแล้ว

ระหว่างข่าวลือและความเชื่อมั่นตนเอง สาวน้อยผู้นี้ได้ตัดสินใจเชื่อตัวเองเธอได้นั่งรถกลับบ้านตามปกติไม่ได้คิดอะไร แต่ระหว่างที่หลับบนรถนั้นเธอก็ได้ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงอื้ออึงและเสียงนกหวีด แตรรถที่สับสนวุ่นวาย และมันทำให้เธอสงสัยว่าต้องเกิดอุบัติเหตุแน่ๆ รถถึงได้ติดขนาดนี้ กระนั้นเองผิดถนัดมันเป็นผลมาจากน้ำที่ท่วมสูงอย่างรวดเร็ว ทำให้การจราจรติดขัดรถเล็กวิ่งไม่ได้ และผู้คนกำลังอพยพกันอลม่าน สาวน้อยต้องลงรถโดยสารที่หมู่บ้านบัวทองธานี (แถวๆ บิ๊กซีบางใหญ่) และต้องเดินระยะไกลกว่าจะถึงบ้าน และได้พบว่าบ้านของเธอน้ำท่วมสูงถึงเอวแล้ว รวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ติด

"เธอน้ำท่วมบ้านสูงมาก ฉั้นกลัว เธอรีบมานะ"

ด้วยความที่กลัวและทำอะไรไม่ถูก สาวน้อยจึงได้โทรบอกพี่สาวคนโตทันที และหลังจากนั้นเธอก็เฟสบุ๊คหาพี่สาวคนกลางแต่เธอตัดสินใจที่จะไม่บอกพ่อและแม่ ที่อยู่ต่างจังหวัดเพราะกลัวสองเฒ่ากังวลและนอนไม่หลับเพราะลูกสามคนอยู่กทม.ทั้งหมด ท่านผู้อ่านลองคิดตามนะคะว่าพ่อเฒ่าแม่เฒ่าคงกระวนกระวายน่าดูใช่ไหมคะ

ภาพคืนแรก

ผู้เป็นพี่สาวกลับมาตามที่น้องบอก เช่นเดียวกันแต่หนักกว่าตรงที่ว่าเธอเดินมาจากบางใหญ่ คนเดียว!!! ตอนห้าทุ่ม (แต่ก็ยังมีเพื่อนร่วมทางเป็นรถติดและผู้คนมากมายที่เร่งรีบ) ที่เธอเดินเพราะเป็นห่วงน้องที่ติดในบ้านคนเดียวและไม่มีพี่วิน(มอไซต์) ให้เรียกเพราะทุกคนก็เร่งรีบกับการอพยพและการไปดูแลคนในครอบครัวเช่นเดียวกันกับเธอ

พี่สาวคนโตมาพร้อมกับอาหารสองสามถุงในมือ ทั้งคู่นั่งดูน้ำที่ระเบียงเพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี ก็ได้แต่ถ่ายรูปมาโพสเฟสบุ๊คให้คนที่คอยติดตามเธอได้รู้สถานการณ์ตลอดเป็นระยะ

สองวันผ่านไปที่เราติดอยู่ในบ้านกินอาหารที่เตรียมไว้อยู่บ้าง ได้แก่มาม่า ปลากระป๋อง น้ำเปล่า ใช้ชีวิตสองคน กับสองตัวหมาน้อยนั่นเอง แต่น้ำมาแรงและเร็วเราสองคนได้ตัดสินใจอพยพออกจากบ้าน ด้วยตนเองและได้ชวนสองตายายบ้านตรงข้ามเดินฝ่าน้ำไหลเชี่ยวระดับอก-คอ มาด้วยกัน ของที่ได้มาได้แก่บัตรต่างๆ เสื้อผ้าสองสามชุด กุญแจบ้าน หมาคนละตัวและกาละมังคนละอัน น้ำในบ้านก็สูง น้ำนอกบ้านก็สูงและไหลแรงมากเพราะเป็นทางน้ำพอดี สาวน้อยทั้งตัวเล็ก ทั้งว่ายน้ำไม่เป็นแต่ก็ใจสู้เกาะกาละมังหอบสัมภาระออกมา เราสองคนพี่น้องได้โทรให้แฟนมารับเพราะคิดว่าน่าจะดีกว่าออกไปกันสองคน การฝ่าน้ำไหลแรงผ่านไปด้วยความยากลำบาก แต่ก็ผ่านมาได้

เราสี่คนมานั่งพักที่หน้าปากซอยวัดลาดปลาดุก และคิดกันว่าจะเดินทางไปไหนดี ข้อสรุปของเราคือ คนพี่ไปอยู่บ้านญาติแฟนที่ผ่านฟ้าฯ ส่วนเราด้ตัดสินใจไปอยู่กับพี่สาวคนรองย่านห้วยขวาง เราสองคนพี่น้องตกลงกันและตัดสินใจแยกกันตรงนั้น

ภาพอพยพ

ความรู้สึกตอนนั้นใครไม่เจอเองไม่รู้เลยค่ะว่า มันเศร้า มันกังวลและอีกมากมายที่อธิบายไม่ได้ บรรยากาศมันชี้ไปในทางที่ว่า เหมือนเราจะไม่ได้เจอกันอีก ลาตายท่ามกลางสงคราม พี่กับน้องมองหน้ากันแล้วไม่พูดอะไรได้แต่มองหน้ากันและหันหลังจากไป แฟนพี่สาวจอดรถมอ'ไซค์แช่น้ำไว้ รถก็ไม่ติดเขาสองคนจูงรถ + อุ้มหมา ลุยน้ำไป ส่วนคนน้องก็ตะกายขึ้นรถหกล้อเข็นทรายที่ผ่านมา ตอนนั้นพี่สาวกำลังเดินอยู่ริมถนน เรามองลงไปจากรถเห็นพี่กำลังเดินรู้สึกเหมือนจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก สงสารพี่ สงสารตัวเอง กลัวไม่เจอกันอีก บอกไม่ถูกเหมือนกัน รู้แต่ว่าไม่อยากมีความรู้สึกนี้เกิดขึ้นอีก

ตั้งแต่วันนั้น ถึง วันนี้นั่งเขียนเรื่องราวที่เกิดขึ้นไว้อ่านกันลืม เราสองคนก็ยังไม่ได้กลับเข้าบ้าน ยังไม่เจอกัน แต่ก็โทรหากันบ้าง และคาดว่ายังจะไม่ได้กลับเข้าบ้านอีกนานค่ะ

สุดท้ายขอขอบคุณ

เพื่อนๆ ทุกคนที่คอยให้ความช่วยเหลือ เป็นห่วงสอบถามสารทุกข์สุขดิบกันเสมอ
พี่สาว/พี่เขย ทั้ง 4 คน ที่ให้ความช่วยเหลือตลอดเวลาที่ได้รับความเดือดร้อน
สามีที่แสนดีที่เคียงข้างสาวน้อยผู้นี้ตลอดมาไม่ทิ้งไปไหนเลย

ระหว่างที่เกิดเหตุนี้ยังมีเรื่องราวอีกหลายอย่างที่ไม่ได้เล่า

จะขอเล่าในตอนต่อไปนะคะ

ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

เขียนใน GotoKnow โดย ไอ้ตัวเล็ก
ใน คุยกันฉันท์เพื่อน

คำสำคัญ (Tags): #flood#thai flood#น้ำท่วม#น้ำท่วม 2554#น้ำท่วมกรุงเทพ#น้ำท่วมบ้าน#บางใหญ่#มหาอุทกภัย#อุทกภัย#ซอยวัดลาดปลาดุก

หมายเลขบันทึก: 468585เขียนเมื่อ 17 พฤศจิกายน 2011 23:56 น. ()แก้ไขเมื่อ 21 มิถุนายน 2012 18:31 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (9)

คนบ้านไกล

เขียนเมื่อ 18 พฤศจิกายน 2011 04:09 น. ()

เหมือนกับบันทึกนี้เลยครับ

เเชร์ประสบการณ์ ที่เกือบชีวิตไม่รอด เหตุการณ์น้ำท่วม!!

ตอนนี้กลับออกมาอย่างปลอดภัยเเล้วค่ะ เเทบเอาชีวิตไม่รอด

รู้เลยค่ะว่านาทีสุดท้ายที่ต้องเอาตัวรอดจะนึกถึงอะไรมากที่สุด เเละเราต้องรอดมาเพื่อเจอใคร

หากใครยังไม่ได้ทำอะไรก็รีบทำนะคะ ถ้าไม่อยากเสียใจภายหลัง

หากโกรธหรือเกลียดใครก็ขอให้อภัยเเละอโหสิกรรมให้เเก่กัน

จงเร่งทำความดี ความดีเท่านั้นที่จะเอาติดตัวเราไปได้ เจอภัยพิบัติคราวนี้

รู้เลยค่ะว่าทรัพย์สินเงินทองของนอกกายไม่สำคัญเลย นอกจากเอาชีวิตตัวเองให้รอด

ขนาดมีเงินซื้อของกิน ซื้อของยั้งชีพ ซื้อทราย ซื้ออิฐ เค้ายังไม่ขายให้เค้าก็ต้องใช้ของเค้าเอง หาซื้อก็ยังไม่มี

เวลาวิกฤต ต่างคนต่างเอาตัวเองรอด ต้องพึ่งตัวเองเท่านั้นค่ะ ตนเป็นที่พึ่งเเห่งตน

ลำบากมากกว่าจะออกมาได้ ขึ้นรถทหาร ลุยน้ำเป็นชั่วโมง ใครที่ยังไม่เจอเหตุการณ์เเบบนี้จะไม่รู้จริงๆ ค่ะว่าเป็นยังไง

ตั้งเเต่เกิดมาก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์ขนาดนี้เลย ก็อย่าประมาทไปนะคะ

เพราะเราก็ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้หรือชาติหน้าจะมาก่อนกัน อะไรที่ไม่ทำเเล้วเราจะเสียใจภายหลังก็จงรีบทำซะ

ก่อนที่จะไม่มีโอกาส โกรธใครหรือเกลียดใครก็จงให้อภัยกันนะคะ เวลาก็มีไม่มากเเล้ว อย่าทะเลาะกันเลยค่ะ

ดีใจค่ะ ที่อย่างน้อยเราไม่ติดอยู่ที่นั่นเพียงลำพัง ออกมาได้เจอได้อยู่กับคนที่เรารัก

ถ้าต้องตายก็ขอให้ได้อยู่กับครอบครัว เเละคนที่เรารักก็พอค่ะ

ชีวิตนี้ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นของนอกกายจริง ๆ เสือผ้า กระเป๋า รองเท้า ของรักของหวงเรา

ที่เก็บเงินซื้อมาด้วยความหวงเเหน

สุดท้ายก็เอาอะไรไปไม่ได้ค่ะ คนเราถ้าไม่เห็นทุกข์ ก็ไม่เห็นธรรมจริงๆ ค่ะ

ฟังคนเค้าเล่ามาเยอะ เเต่ถ้าไม่เจอกับตัวเองจริงๆ ก็ไม่รู้สึกค่ะ

ไอดิน-กลิ่นไม้

เขียนเมื่อ 18 พฤศจิกายน 2011 06:50 น. ()

เห็นใจจิงๆ ค่ะ น้ำท่วมสูงมาก เก่งมากค่ะ สามารถลุยน้ำออกมาได้อย่างปลอดภัย
ประทับใจความรักระหว่างพี่-น้อง ค่ะ
มองในด้านดี ยังดีนะคะที่ไม่ถูกไฟดูด เห็นข่าวสองคนสามีภรรยาที่มีลูก 3 คน กลับไปดูบ้านแล้วถูกไฟดูดเสียชีวิตทั้งคู่รู้สึกเศร้าใจมากค่ะ
ขอเป็นกำลังใจในการสู้กับปัญหาในครั้งนี้ นะคะ
ภาวนาขอให้ปัญหาผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว ค่ะ และให้ได้พบแต่สิ่งดีๆ หลังจากนั้น