หนึ่งเดือนแห่งการอพยพ...(7)
เรือจักรีนฤเบศร ถือเป็นเรือธงและเรือบรรทุกอากาศยานลำแรกและลำเดียวของประเทศไทย...
ครอบครัวเราเคยได้ยินและได้เห็นเรือลำนี้ผ่านทางทีวีหลายครั้งหลายครา แต่ไม่เคยไปสักที...คราวนี้เลยถือโอกาสไปแวะเยี่ยมชมโดยขับทะลุไปทางฐานทัพเรือสัตหีบ
การเดินทางไม่ยากเย็น เพียงเดินทางผ่านเส้นสัตหีบมุ่งหน้าไปยังระยอง จะเห็นป้ายฐานทัพเรือชัดเจนเลี้ยวขวาเข้าไปมีด่านตรวจหลายด่าน ต้องแลกบัตรเพื่อผ่านทาง โดยจะผ่านทางเลี้ยวไปศูนย์อนุรักษ์พันธุ์เต่าทะเลอีกด้วย...เรามาดหมายว่าจะแวะมาหลังจากไปชมเรือก่อน
ไปถึง...โอ้แม่เจ้า ช่างใหญ่โตอะไรเช่นนี้...ในที่นี้หมายถึงเรือนะ อย่าคิดมาก
ป๊ามี้คีนแวะถ่ายรูปกันแชะๆ ก่อนขึ้นเรือ...ถ่ายไปถ่ายมา คีนเริ่มหุดหิดจนบอกว่า ถ่ายอยุ่นั่นแหละ เมื่อไหร่จะได้ขึ้นไปซะที...
เราเลยยุติการถ่ายภาพ เพราะถูกขัดขวางบรรยากาศโดยเจ้าคีนตัวแสบ...
ขึ้นไปบนเรือ มีคนแวะมาก่อนเราพอสมควร ส่วนใหญ่มากับเด็กๆ ขึ้นไปแล้วทำให้จินตนาการกลิ่นไอของบรรยากาศที่โรสกับแจ็คได้เจอกันบนเรือไททานิค...
เดินดูสักพัก ก็หาทางขึ้นดาดฟ้าเรือ ลักษณะบันไดแต่ละขั้นจะแคบมากและชัน ยิ่งทางขึ้นลงนั้นอยู่ตรงกราบเรือด้วยแล้ว เวลาลมแรงๆ จะหวาดเสียวพอสมควร...ขอแนะนำว่าหากคุณผู้หญิงจะมา ควรจะใส่กางเกงน่าจะดีกว่า ไม่งั้นกระโปรงมีสิทธิปลิวว่อน ^^
มี้กับคีนเดินไปหยุดกึกหน้าบันได ถามได้ความว่าไม่กล้าขึ้น น่ากลัววววววว...คีนหันมาถามแกมบังคับว่า ป๊า...กลับกันเหอะ...เล่นเอาป๊ามี้มึนไปหมด แหมอุตส่าห์ขับมาตั้งไกล
ป๊าเลยอาสาขึ้นไปดูก่อนว่ามีอะไรบ้าง เดินขึ้นไป ขาสั่นไป เพราะลมแร้งแรง... *_*
ขึ้นไปถึง...ว้าว...ไฮไลท์มันอยู่ที่นี่นั่นเอง หากไม่ขึ้นมา ถือว่ามาไม่ถึงเรือจักรีนฤเบศรนะ ขอบอก... ด้านบนเป็นเหมือนแผ่นดินบนผืนน้ำ กว้างขวางเสียนี่กระไร เหมาะอย่างยิ่งสำหรับคนวัยหนุ่มสาว พาแฟนมากระหนุงกระหนิง หรือพ่อแม่จะพาเด็กๆ มา เพื่อสร้างความตื่นตาตื่นใจ รวมถึงคนสูงวัยที่อยากพาคู่ทุกข์คู่ยากมารำลึกความหลัง เกี่ยวก้อยกันให้คนอื่นๆ อิจฉาเล่น...
พอเห็นดังนั้น ป๊าเลยลงมาชวนมี้กับคีนให้ขึ้นมาเถอะ...รู้ไหมครับว่าเจ้าคีนโน่ ขึ้นไปถึงร้องว้าววววว...แล้ววิ่งแจ้นไปด้านหน้าสุดของเรือ จนป๊ามี้วิ่งตามไม่ทัน...
ป๊ามี้เลยถือโอกาสถ่ายรูปกันไป แล้วค่อยๆ เดิน...บรรยากาศโรแมนติกมาก...ขอบอก ^^
สักพักเดินไปถึง แอบเห็นคีนยืนนิ่ง ลักษณะเหมือนพระเอกในละคร ทอดสายตามองไปยังเส้นขอบฟ้า ผมปลิวไสวตามสายลมที่พัดมาไม่ขาดสาย...ขาดแต่เพียงนางเอกเท่านั้น...
เราดิ่มด่ำบรรยากาศกันสักครึ่งชั่วโมงก็ลงมาเพื่อเดินทางไปเที่ยวที่อื่นๆ ต่อไป
ป๊าเชื่อเหลือเกินว่า น่าจะมีเด็กๆ ไม่น้อยที่หากได้รับโอกาสจากพ่อแม่พามาดื่มด่ำบรรยากาศเช่นนี้ คงจะมีดวงใจเข้าถึงวลีที่ว่า...ป้องนภา รักษาฝั่ง...
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น