น้องนางบ้านนา( ตอนที่ 23) "พูดอะไรไม่ออก "

วันที่สองของการเป็นนักเรียนโข่ง ตื่นเต้นยิ่งกว่าวันแรกเสียอีก เพราะวันนี้นางได้รับการแนะนำตัวอย่างเป็นทางการจากคุณครูทองซึ่งเป็นครูใหญ่ ที่หน้าเสาธง ทำให้เขินมาก ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ ทำอะไรก็ไม่ถูก รู้สึกว่าแขน ขาเกะกะไปหมดไม่มีที่จะวาง ได้แต่ยิ้มอย่างเดียว

นางเพิ่งทราบว่าคุณครูสิทธิ์ เป็นคุณครูประจำชั้น เมื่อวานที่ยังไม่ได้รับการแนะนำอะไรเพราะคุณครูใหญ่ไม่อยู่ หลังจากแนะนำตัวเสร็จคุณครูสิทธิ์ถือถุงกระดาษเดินยิ้มแฉ่งเข้ามาหาแล้วยื่นถุงให้ คุณครูยังแอบกระซิบอีกว่า

"ครูลงมือปักเองเลยเด้อ ขอบอก"

คุณครูพูดติดตลกและยิ้มอย่างมีความสุข นางรีบเปิดถุงดูพร้อมกับหยิบผ้าสีขาวขึ้นมากางเสียงปรบมือดังสนั่นหวั่นไหวแบบไม่ได้นัดหมาย นางยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นเพราะพูดอะไรไม่ออก

คุณครูซื้อชุดนักเรียนให้ 2 ชุด พร้อมกับปักชื่อให้เรียบร้อย คุณครูสิทธิ์เป็นคนที่มีลายมือสวยมาก ท่านเขียนเอง ปักเอง นางยืนก้มหน้ากอดชุดนักเรียนร้องไห้อยู่ตรงนั้น จนเสียงปรบมือเงียบไป เงียบจนได้ยินเสียงร้องไห้ คุณครูทุกคนเดินเข้ามาหานางก่อนที่จะสั่งให้นักเรียนแยกแถวเข้าห้องเรียนตามปกติ คุณครูสิทธิ์กอดนางไว้ทั้งหัวเราะพร้อมกับพูดว่า

" เงยหน่าเบิ่งแหน่ เด็กน่อยแนมเบิ่งเหมิ้ด บ่อายเขาบ่"

คุณครูใหญ่ลูบผมนางเบาๆพร้อมกับพูดว่า

"ตั้งใจเฮียนเด้ออิหล่า ครูทุกคนฝากความหวังไว่กับโตผู้เดียว"

นางเงยหน้าขึ้นปาดน้ำตาป้อยๆมองไปรอบๆตัวก็เห็นรอยยิ้มอันอบอุ่นของคุณครูทุกคน สายตาของคุณครูและน้องๆที่มองมาทำให้นางมีพลังขึ้นอย่างมหาศาล คิดในใจว่า

" นี่เรามีความหมายกับโรงเรียนขนาดนี้เชียวหรือ "

เมื่อเห็นนางนิ่งคุณครูใหญ่ก็เอ่ยขึ้นว่า

" ปะ ไปคุยกันต่ออยู้ห่องพักครู เชิญครูทุกคนนำเด้อคับ "

เขียนใน GotoKnow โดย มนัสดา
ใน บ้านหลังนี้...คือ "ที่พักใจ"

คำสำคัญ (Tags): #น้องนางบ้านนา "พูดไม่ออก"

หมายเลขบันทึก: 468021เขียนเมื่อ 12 พฤศจิกายน 2011 19:20 น. ()แก้ไขเมื่อ 1 พฤศจิกายน 2013 23:28 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (31)

พระมหาวินัย ภูริปญฺโญ ..

เขียนเมื่อ 12 พฤศจิกายน 2011 20:09 น. ()

คุณยาย วันนี้ดูข่าวในพระราชสำนัก สมเด็จพระเทพฯ เสด็จไปเปิดสะพานมิตรภาพไทยลาว มีตอนหนึ่ง นักข่าวอ่านข่าวว่า ที่ รร.แห่งหนึ่ง จำชื่อไม่ได้ ในประเทศลาว มี นร.เท่านั้นเท่านี้ และบอกว่า แบ่งเป็นเด็กกำพร้า เท่านั้นคน เด็กกำพอยเท่านั้นคน และยังบอกด้วยว่า กำพอย คือพ่อแม่ตายหมด .ฟังจากนักข่าวพูด แสดงว่าที่ประเทศลาว มีแบ่งเป็นกำพร้า กำพอย กำพร้า เดาเอานะ น่าจะหมายถึงพ่อ หรือแม่คนใดคนหนึ่งเสียชีวิตไป กำพอย คือพ่อแม่ตายหมด. คำสองคำนี้บ้านเรานะ ส่วนมากผู้เฒ่าผู้แก่ก็มักจะพูดว่า..ลูกกำพร้ำกำพอย..เป็นกำพร้ากำพอย..ก็คือคนที่ไม่มีพ่อแม่ พ่อแม่ตายหมด คงไม่ได้แยกเหมือนกับคนลาว เรื่องนี้เป็นอย่างไรก็ไม่ชัดเจนนะ เพราะไม่ใช่คนแก่ "เป็นเด็กน้อย น้อยหนุ่มซุ่มกำ บ่ฮู้ละเอียด" ต้องถามคุณยาย เพราะอายุมากแล้วจะรู้จักดีกว่า และอีกคำหนึ่ง คำว่า แม่ฮ่าง แม่หม้าย ในความหมายของบ้านเรา แม่ฮ่าง หมายถึงคนที่หย่าร้างกับสามี แม่หม้าย หมายถึง คนที่สามีเสียชีวิต แต่ในภาษากลาง ไม่ว่าจะหย่าหรือตาย ต่างก็เรียกว่า "แม่หม้าย" มาอ่านน้องนางบ้านนาวันนี้ ก็เห็นคำว่าเงย คนอีสานบ้านเรา บางคนเวลาพูดภาษากลางก็คิดว่าคำว่า "เงยไปนภาษาถิ่น" ไม่กล้าพูด กลัวเขาจะหัวเราะ อย่างในตลกคณะเสียงอีสานก็เช่นกันที่ มีคนหนึ่งพูดว่า "เงยหน่าขึ้นให้หมอตรวจหน่อยยาย" แล้วปอยฝ้ายก็พูดว่า "เงย อะไรเงย" โดยทำท่าว่าไม่เข้าใจ คิดว่าคำนี้เป็นภาษาถิ่นไม่ใช่ภาษากลาง ที่จริงเงยนี่ก็เป็นภาษากลางดีๆ นี่เอง

มาเยี่ยมคุณยายนะ ขอให้มีความสุข สุขภาพร่างกายแข็งแรง

ครูบนดอย

เขียนเมื่อ 12 พฤศจิกายน 2011 20:17 น. ()

ครูนายดีใจมากๆกับน้องนางบ้านนาที่ได้ชุดนักเรียนใหม่ ครูนายก็เคยทำลักษณะนี้กับนักเรียนโดยให้ชั้นในด้วย

ตอนอยู่ที่คำตากล้า สกลฯ มีนักเรียนโข่งยังไม่มีหลักฐานแจ้งเข้าเรียน เขาตามพี่มาโรงเรียน ครูนายก็ให้เรียน ป.1 ได้

มนัสดา