วิถีชีวิตที่สั่งสมตัวกู
วันศุกร์ ที่ ๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๔ เวลา ๑๕.๐๐ น. ระหว่างทางกลับจากสสจ.มหาสารคาม
หันมองน้อง หันมองพี่ หันมองคนรอบข้าง แล้วย้อนมองตนเอง โอ้ เราถูกสั่งสอน เราสั่งสอนตนเอง ให้ตัวกูมันใหญ่ขึ้น ๆ และใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ความเชื่อมั่นว่า
"ฉันถูก ฉันเก่ง ฉันดี ฉันเริ่ด"
มันถูกสั่งสมบ่มเพาะอยู่เสมอ เมื่อก่อนไม่เคยรู้ตัวเลย ว่าสั่งสมเดี๋ยวนี้
สติพอพยุงได้ ก้าวเดินไปอย่างระวัง
หลายครั้งยังพลาด ไม่ใช่หลายครั้งแต่บ่อยครั้งที่พลาดท่าไปสั่งสม "ตัวกู"
ในมหาวิทยาลัย ก็บ่มเพาะตนเองให้เป็น นักศึกษาเภสัช ให้ยึดมั่นในตัวเองว่า
"เป็นนักศึกษาเภสัชนะ ต้องทำนั่นโน่นนี่ได้ ต้องไม่ทำนั่นโน่นนี่ ถึงจะเป็นเภสัชกร"
เนื้อแท้แห่งวิชาชีพสอนให้มาเสียสละ สอนให้มารับใช้ผู้คน มาปรุงยา มาดูแลคุณภาพยา มาบริหารการใช้ยาของผู้ป่วย ให้เกิดประโยชน์อย่างสูงสุด เป็นวิชาชีพอันเป็นกุศลยิ่งนัก
แต่กลับถูกกิเลสหลอกล่อ ให้หลง ไปยึดกะพี้ ว่า "ฉันนี่แหละเภสัชกร"
ไม่ง่ายนักที่จะก้าวออกจาก
"คุกของความเคยชิน"
ที่บ่มเพาะตนเองมาเสมอ ใช้คำว่าคุกแล้ว ใจระลึกถึง "แม่ออกนาง ท่านใช้คำนี้แล้วโดนใจจึงขอโอกาสใช้บ้าง"
คุกของความเคยชินนี้คือ คุกที่เราหลอกล่อตนเองให้อยู่ในวังวนแห่งตัวตน ไม่ว่าจะหยิบจับขยับทำอะไร ก็จะซ้อนเข้าไปด้วยตัวตน เภสัชกรต้องโดดเด่น แตกต่าง
เขาทำแบบนี้มันก็คือ การทำลายวิชาชีพ ทำลายพวกพ้องตนเอง จ้องจับผิดคนอื่นจนหลงลืมตนเอง
พอได้ฟังก็เหมือนได้เห็นตนเองชัด
"นี่เราถูกหลอกมาตลอดรึนี่"
หลอกว่า "ฉันเป็นเภสัชกร แท้ที่จริงก็ไม่ใช่"
มองเข้าไปที่ความจริง
ตอนขับรถ ก็เป็นคนขับรถ หน้าที่ก็คือเหยียบคันเร่ง ควบคุมพวงมาลัย บังคับเชื่อมโยงให้ล้อวิ่งตามถนน แล้วตอนขับรถมันเป็นเภสัชกรตรงไหน นี่เราแบกตัวตนไปทุกที่ แบกมันหนักขึ้นๆทุกที
แล้วเมื่อไหร่จะวาง?
น่ากลัวจังเลยค่ะ
ตัวกูเต็มจิตเต็มใจไปหมด
อดทนๆตั้งสติ
เดินบนทางนี้แหละ
อย่าไปเกลียดมัน ตอนไม่เห็นก็ยังอยู่ด้วยกันได้
พอเห็นแล้วก็อดทน ตั้งสติไว้
ก้าวย่างตามอย่างครู ถ้ายังถอนไม่ได้ ก็อย่าเพิ่ม
ย้ำเตือนกับตนเอง ความหลงมันมาได้ทุกขณะ จำคำที่ครูเตือนไว้นะ
ความเห็น (1)
I read somewhere that pharmacists are possibly replaced by auto-chemical-dispenser robots (at least in some 'simple' preparations).
The roles and functions created to serve modern medicine (errrh mankind) are not forever ('permanent').
The change is inevitable. Will we be able to release ourselves from our 'perceived' roles and responsibilities?