ช้างไถนา ตอนที่ 3

บทกวีที่สร้างสรรค์โดยคนในพื้นที่

     ขณะที่แวะทักทายกับชาวบ้าน ได้พบกับชายคนหนึ่ง ที่เรียกตัวเองว่ากวีท้องถิ่น เมื่อได้พูดคุยด้วยแล้ว เขาเป็นผู้ที่หลงไหลในประเพณีวัฒนธรรมของตนเอง ชอบเขียนเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเป็นประวัติศาสตร์หรือเรื่องราวในชุมชนมาเล่าให้พวกเราพร้อมทั้งให้เราได้อ่านบทกวีต่าง ๆ ที่บรรจงแต่งขึ้น ทั้งนี้ได้หยิบยกตัวอย่างบทกวีที่บอกเล่าถึงเรื่องราวความเป็นมาของช้างไถนาและข้อคิดถึงอนาคตของช้างไถนาให้คิดกัน ดังต่อไปนี้ :

                                       ถิ่นช้างไถนา

      ณ หมู่บ้านนาเกียนถิ่นแอ่งเขา             มีเรื่องเล่าให้ควรได้ศึกษา
เมื่อเป็นถิ่นกำเนิดช้างไถนา                     คล้ายนิทานปรัมปราเขาว่ากัน
อดีตเมื่อปีสองห้าสองสาม                       คนหนึ่งนายพะก่าโหนะคิดสร้างสรรค์
จากการใช้คันไถกับควายนั้น                    จึงแปรผันเชื่อมันใช้ช้างไถแทน
ด้วยเชื่อว่าช้างแรงกว่าเป็นไหน                ใช้คันไถหลายอันอาจโลดแล่น
ชักชวนมิตรฝึกช้างอย่างแร้นแค้น              ณ ดินแดนผืนป่าบ้านนาเกียน
ผ่านวันแล้ววันเล่าจนได้ผล                     จากที่เคยถูกคนหาว่าเพี้ยน
หลังจากนั้นคนตามเป็นบทเรียน               บ้านนาเกียนจึงขึ้นชื่อช้างไถนา
ช้างตัวแรกไถนาชื่อปุ๊น่อย                      ช้างตัวอื่นสานรอยปรารถนา
แต่นานวันควายเหล็กหลั่งไหลมา             ช้างจึงลดไถนาไปตามวัน
อีกไม่นานช้างไถนาจะสูญหาย                 เมื่อเทคโนฯย่างกรายมากีดกั้น
เมื่อนั้นแหละช้างไถนาจะสูญ                   เหลือตำนานช้างไถนาบ้านนาเกียน

 
ภาพควายไถนา  วาดโดย นายพะลาโป๊ะ ประยูนยืนยง ลูกหลานของชุมชนบ้านนาเกียน


ภาพช้างเล่นน้ำ  วาดโดย นายพะลาโป๊ะ ประยูนยืนยง ลูกหลานของชุมชนบ้านนาเกียน

[Wasawat Deemarn]

กลอนดี ภาพงาม เช่นเคยครับ ;)...

[โสภณ เปียสนิท]

• ถึงยามค่ำน้ำกระฉอกระลอกคลื่น
• สะดุ้งตื่นเหว่ว้าน้ำตาไหล
• ในคืนเปลี่ยวเดี๋ยวนี้ไม่มีใคร
• แฝงพิษภัยไร้หวังให้กังวล

 

[ดอกหญ้าน้ำ]

ไพเราะค่ะ อาจารย์โสภณ ขอบคุณค่ะที่แวะมาทักทายค่ะ