กิตติกร นิลมานัต


อาจารย์
คณะพยาบาลศาสตร์ ม. สงขลานครินทร์
Username
kittikorn
สมาชิกเลขที่
1220
เป็นสมาชิกเมื่อ
เข้าระบบเมื่อ
ประวัติย่อ

ลูกสาวคนเล็กที่คุณพ่อและคุณแม่อยากได้ลูกชาย แต่พอคลอดก็ลูกสาวอีก เลยให้ชื่อหญิง

เกิดและโตที่สงขลา จนกระทั่ง อายุ 24 ปี อยากไปเผชิญภัยไกลบ้าน ที่สำคัญอยากรู้ว่าการคิดถึงบ้านเป็นอย่างไร เลย(ดื้อ)ตัดสินใจลาออก ไปหาอะไรให้ตัวเอง ไม่สนว่าพ่อกับแม่จะห้ามอย่างไร ห่วงอย่างไร สัญญากับพ่อว่า ภายใน 5 ปีถ้าไม่เจออะไร จะกลับมา .

...อยู่กรุงเทพ 4 ปี ซึ้งกับคำว่า คิดถึงบ้านตั้งแต่วันที่ 1 ของการอยู่ไกลบ้านครั้งแรก ร้องไห้ตาบวม ถามตัวเองว่าลาออกมาทำไมเนี่ย บ้านเราสุขใจกว่าเยอะ 2 ปีแรก กินข้าว กับน้ำตา แต่มีเพื่อนดี และที่สำคัญคุณพ่อคุณแม่ ที่คอยประคับประคองจิตใจ...วันหนึ่ง แม่บอกว่า "แม่ไม่ห่วงแล้ว เพราะหญิงดูแลตัวเองได้แล้ว"...เราเลยยิ้มดีใจ... 2 ปีหลังเลยมีความสุขกับการเรียน ป.โท พยาบาล เพราะค้นพบว่าเรารักอะไร และรักและมีความสุขที่จะทำอะไร ....เมื่อเรียนจบตัดสินใจกลับบ้าน ...เพราะ เพลงๆ หนึ่ง "ฝากดวงใจไว้ที่ร่มศรีตรัง"

สมัครเป็นครูพยาบาล ที่มอ. สอนด้วยความสุข นักศึกษาก็คือแบบฝึกหัดขัดเกลาวิธีการสอน อยู่ๆ ไปเริ่มรู้สึกว่า มีคำถามบางอย่างที่ต้องหาคำตอบอีกแล้ว เลยไปเผชิญภัยอีกครั้งที่ Australia

3 ปี 9 เดือน ความสุข และความทรงจำดีๆ มีมากมาย ช่วงของการเรียนเอก  ทำวิจัยเรื่อง ครอบครัวผู้ป่วยโรคเอดส์ ได้บทเรียนจากผู้ให้ข้อมูล ว่า humanistic care และ holistic care เป็นอย่างไร

สนใจเรื่องความตาย คิดเรื่องความตายครั้งแรกเมื่ออายุ 20 ปีเมื่อคุณย่าเสียชีวิตอย่างกระทันหัน รู้สึกว่าความตายมันใกล้นิดเดียว วันเผาศพคุณย่า ตั้งใจว่าจะเอาดอกไม้จันทน์ ติดไว้ที่หัวเตียงเพื่อเตือนตัวเอง แต่เกรงใจ roommate เลย ติดไว้ในใจ เมื่อเป็นพยาบาลจบใหม่ ต้องดูแลผู้ป่วยใกล้ตาย  รู้สึกวางตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าจะยืนตรงไหนดี พูดอย่างไรดี

ตั้งแต่นั้นมา ค่อยๆ เดินเข้าหา เรียนรู้ และ ทำความเข้าใจ ศึกษา ประสบการณ์ของคนรอบข้าง ผู้ป่วย  และความคิดของตัวเองเกี่ยวกับความตาย อยู่เรื่อยๆ

 

 

 

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท