ภาษาถิ่นในภาษาไทย

เบ็ง,มาน,โป่ม,ปวด,แมบ,หม่อง

ภาษาถิ่นในภาษาไทย  ตามอักษร วรรค ป

 

บา                    วิ.หนุ่ม   ชายหนุ่ม  บาคาน  บาท้าว  บางครั้งก็ใช้บาคานท้าว

บิด                   ก.จับแล้วม้วน หรือ หมุน อย่างเร็ว  เช่น บิดหู

บ่าย                  ก.คลุก, เคล้า

บ๋าย                  ก.จับ,  ต้อง

บ้อน                ก.ผุด(ปลา)

เบ็ง                  วิ.บวม,นูนขึ้น(บวมเป่ง)

แปง                 ก.ทำ ,ประกอบ ,สร้าง

ป้ำ                    ก.โค่น

เป                    วิ.แบน,แป้น

ป้อย                 ก.ด่า,แช่ง,สาป

ปัว                   ก.รักษา,พยาบาล

แปะ                 วิ.ใกล้, เกือบ,ติด

ปุ้ง                   ก.ป่อง  นูน 

แป                   วิ.บาง

ปวด                 ก. คึก,ห้าว

ปุ้ง                   ก.ป่อง,นูนขึ้น,โป่ง,พอง

ปู้                     ก.ทื่อ,ฝ่อ,ไม่แหลม

ป้าง                  วิ.ซาง,ลิ้นปี่

โป่ม                 วิ.ตะกละ,กินกับมากกว่าข้าว

 

ไผ                    วิ.ใคร 

ผาม                  น.ปะรำ

ฟ้าว            วิ.รีบเร่ง,เร่งร้อน

ฟ้ง                   ก.ฟุ้ง,กระจายไปทั่ว

พึก                   ก.หว่าน, โปรย,ล้อม

เพ                    ก.พัง  ชำรุด

เพ็ง                  น.เพ็ญ  ,วันเพ็ญ

โพง                 ก.พอง,บวม

 

 

 

หมาน              วิ.ฉมัง  ,หาได้ง่าย

ม้าง                  ก.รื้อ,ทำลาย(ดูเพ)

แมะ                 ก.พิง,วางไว้ข้าง ๆ

หมาก               น.มะ  นำหน้าผลไม้ทุกชนิด  นำหน้าของใช้ของเล่นบางประเภท

มาน                 ก.ท้อง,ตั้งครรภ์

แหม้น              ก.สอย

แม่น                 ก.ใช่(แหม่น ก็ใช้)

ม่วม                 วิ.น่วม,นุ่ม,นิ่ม,อ่อน

ม่วน                 ก.สนุก,ถูกใจ

 

ม่น                   ก.บุก,ฝ่า,แหวก(หม้น)

มัก                   ก.ชอบ,รัก,ถูกใจ

แมบ                 ก.แช่,แนบ,นอนแช่

หม่อง               ก.หมก,แอบ,ซ่อน,ที่อยู่