ภาษาถิ่นในภาษาไทย

ภาษาถิ่นในภาษาไทย  ตามอักษร วรรค จ

 

เจ้าหัว                      น.พระ 

จัว                           น.เณร

จ้าว               ก.รีบ,เร่งรีบ

แจ                           น.มุม,ข้างฝา

จุ้ม                           น.ชุม,ตระกูล,รวม

จุ้มบุ้ม                     วิ.นูน,โหนก

โจม                         ก.ยก,ประคอง

จอบ                        ก.ดัก,คอย,แอบดู

เจิ้น                          ก.ถลก,

จ้อน                        คุณ.เล็ก,รีบ,

จู่นพู่น                     วิ.กอง,ขาว

จ่ายหว่าย                                วิ.แดง ,เรื่อ ๆ

จื้งขึ้ง                       วิ.แดงแป๊ด

จ้อ                           วิ.ชิด,ใกล้,ซึ่งหน้า  เช่น เว้าจ้อ ๆ ตัวอย่าง  ตั๊วะกันจ้อ ๆ แท้นอ

 

แซว                         ก.หยอกล้อ ล้อเลียน

ซอม                        ก.ดู,แอบดู,ดูอย่างละเอียด,พินิจพิจารณา(ดูจอบ)

ซา                            ก.สนใจ,ใส่ใจ,เอาใจใส่

ซวด                        วิ.เสียงดังกราว,เกรียวกราว

เซา                           ก.หยุด,พัก

ซุก                           ก.ผลัก,ดัน

ซุก                           ก.เข็น,ออกแรงดัน

ซูด                           ก.ซด,ซดน้ำแกง

ซูน                          ก.แตะ,ต้อง,สัมผัสเบา ๆ,ถูกตัว

ซ่อย                        ก.ช่วย(ส่อย ก็ ใช้ )

แญง                        ก.ส่อง มอง  จ้องมอง(ด้วยความภูมิใจ) มองแบบไม่ให้คลาดสายตา มองด้วยความเสน่หา

หญ่อ                       ก.หด  ย่น  (หญ้อ)

หญ้าม                     ก.เคยตัว  ย่ามใจ,ได้ใจ

ญู้                             ก.ดัน,ผลัก,เข็น,ดันไปข้างหน้า(ดู ซุก)

หญ่าง                      ก.เดิน

เญิ้น                         ก.ไกล  ยาว

ญ้อง                        ก.ชม,สรรเสริญ,ยอ

แหญ้(แหญ่)            ก.ดัน,ผลัก

ญ้อน                       วิ.เพราะ,เหตุ

หญาย                      ก.แบ่ง , แจก

หญาม                     ก.เยี่ยม , เยือน 

หญ้าม                     ก.เคยตัว , ย่ามใจ

เญือง                       ก.(ใช้ไฟ)ส่อง(ดู ก้าน)

ญาคู                        น.พระ  พระสงฆ์

ญาท่าน                   น.พระคุณท่าน