การเดินทางของชีวิต

นานมาแล้ว...

มีพระราชา ผู้ซึ่งบอกกับคนขี่ม้าของเขาว่า ถ้าเขาสามารถขี่ม้าไปครองพื้นที่ได้มากเท่าไรก็ตาม พระราชาจะยกที่ดินนั้นให้กับเขา

คนขี่ม้าจึงควบม้าของเขาไปอย่างรวดเร็ว เพื่อครอบครองที่ดินให้มากเท่าที่จะทำได้ เขาเร่งควบม้าไปเรื่อยๆ เร็วเท่าที่ม้าจะรับไหว ....... เมื่อเขาหิวหรือเหนื่อย เขาจะไม่หยุดควบม้า เพราะเขาต้องการครอบครองดินแดนให้มากเท่าที่จะเป็นไปได้ เมื่อมาถึงจุดหนึ่งเขาหมดแรง และกำลังจะตาย

เขาจึงถามตัวเองว่า....

" ทำไมเราถึงกดดันตัวเองอย่างหนักเพื่อให้ได้ครอบครองผืนดิน? ตอนนี้เรากำลังจะตายและเราก็ต้องการเพียงแค่ที่ดินเล็กๆ เพื่อฝังศพตัวเอง "

เรื่องข้างต้นก็เหมือนการเดินทางของชีวิตพวกเรา....

พวกเราผลักดันตัวเองอย่างทุกวันเพื่อให้ได้เงินมากๆ มีอำนาจ และเป็นที่ยอมรับ พวกเราละเลยที่จะดูแลสุขภาพของตัวเอง และคนรอบข้าง....  

เราไม่มีแม้เวลาที่จะให้กับครอบครัว และชื่นชมกับสิ่งสวยงามรอบตัว หรือแม้กระทั่ง งานอดิเรกที่เรารัก เราก็ไม่มีแม้เวลาที่จะทำมัน วันหนึ่งเมื่อเรามองกลับไป ....พวกเราจะตระหนักว่า สิ่งที่ต้องการนั้น จริง ๆ เรากลับไม่ได้มันมาทั้งๆที่มันอยู่ใกล้เสียเหลือเกิน .....

แต่สิ่งที่เราขวนขวาย และพยายามไขว่คว้า มันกลับไม่ได้ให้อะไรกับชีวิตเราเลย.... แต่เมื่อเราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้กับสิ่งที่เราพลาดไปในชีวิต ไม่ใช่การสร้างเงิน สร้างอำนาจ หรือการยอมรับ ชีวิตไม่ใช่การทำงาน งานเป็นสิ่งสำคัญเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เราสนุกกับความงาม และความพึงพอใจของชีวิต แต่ชีวิตคือ ความสมดุลของงานและการเล่น ครอบครัวและเวลาส่วนตัว ...จงตัดสินใจว่าจะสร้างสมดุลให้กับชีวิตคุณอย่างไร?

กำหนดลำดับความสำคัญของคุณเอง ตระหนักว่าอะไรที่คุณสามารถยอมรับได้

จงตัดสินใจด้วยสัญชาตญาณของตัวคุณเอง....

ความสุขคือ ความหมายและจุดมุ่งหมายของชีวิต ดังนั้น... สร้างมันง่าย ๆ โดยทำในสิ่งที่คุณต้องการจะทำ และซาบซึ้งกับธรรมชาติ ชีวิตนั้นเปราะบาง ชีวิตนั้นสั้น ใช้ชีวิตอย่างสมดุล ในสไตล์ของคุณเอง และสนุกกับมัน


มองดูสิ่งที่คุณคิด : มันจะกลายเป็นคำพูด

มองดูคำพูดของคุณ : มันจะกลายเป็นการกระทำ

มองดูการกระทำของคุณ : มันจะกลายเป็นนิสัยติดตัว

มองดูนิสัยของคุณ : มันจะกลายเป็นบุคลิก

มองดูบุคลิกของคุณ : มันจะกลายเป็นโชคชะตา

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุด คือ ตัวคุณที่จะกำหนดตัวคุณเอง

 

 

ที่มาข้อมูล  http://www.gotoknow.org/blog/bang-on/457653

 

 

[โสภณ เปียสนิท]

• เล่ากันว่าสมัยพระเจ้าอเล็กซานเดอร์มหาราชรบชนะที่ประเทศอินเดีย
• ครั้งนั้น ทรงม้าผ่านทางเมืองฤษีเกษ อันเป็นที่อยู่ของพวกฤษีทั้งหลาย
• ฤษีคนหนึ่งนุ่งผ้าเตี่ยวเย้ยฟ้าท้าลมรับแสงแห่งรุ่งอรุณ แดดอ่อนฉายส่องตกต้องร่างกายอันเปลือยเปล่าเที่ยงตรงดุจลำทวน นัยน์ตาหลับพริ้มอย่างมีความสุข
• พระองค์ทรงต้องอัธยาศัยว่าฤษีท่านนี้น่าเลื่อมใส ต้องมีอะไรดีแน่ๆ จึงทรงชักอาชาเข้าใกล้ ฤษีหรี่ตามองนิดหน่อย แล้วเฉยเสีย มหาราชยิ่งเพิ่มความสนใจ
• กล่าวว่า "ท่านมหาฤษีครับ กระผมศรัทธาในความสมถะเรียบง่ายของท่าน หากจะขอสิ่งหนึ่งสิ่งใด ผมขอถวายให้" 
• ฤษีลืมตาขึ้น ใบหน้ามีรอยยิ้ม เหมือนเย้ยหยันโลก ถามพระองค์ว่า
• "จริงหรือท่าน"
• พระราชาตรัสอย่างมั่นพระทัยว่า "จริงแท้แน่นอนครับ"
• "ถ้าเป็นเช่นนั้น โปรดชักม้าหลบแดดไปหน่อยเถอะ เราต้องการแค่ผิงแดดอ่อนยามเช้าเท่านั้น"
• ฮาเลยครับพี่น้อง