ขอโทษนะ

ได้มีโอกาสได้กลับไปที่วัดและโรงเรียน ที่เคยเรียนตอนมัธยม

เพราะว่ามีญาติผู้ใหญ่เสียชีวิตและไปร่วมงานพระราชทานเพลิง

พบว่าโรงเรียนเปลี่ยนไปมาก

 จริงๆแล้วต้องบอกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไป

 มีตึกและตลาดบังจนเกือบหาทางเข้าไม่เจอ

 โรงเรียนที่สมัยก่อนดูกว้างขวาง ก็แคบไปถนัดใจ

 เต็มไปด้วยอาคารสร้างขึ้นใหม่ ผู้คนที่เคยรู้จักก็มีอายุเพิ่มมากขึ้น

รูปร่างหน้าตาก็เปลี่ยนไป นี่คงเป็นกฎธรรมชาติที่แท้จริง

ไม่มีสิ่งใดที่ยั่งยืนตั้งแต่ คน สิ่งก่อสร้าง สถานที่ต่างๆ

ดังนั้นถ้าจิตใจเรายึดมั่นถือมั่นหรือยึดติดอยู่กับอดีต

เราคงไม่มีความสุขเช่นกัน คงต้องปรับตัวไปตามกาลเวลา

คนบางคนที่เราเคยรัก แบบอยากจะยืนเคียงข้างตลอดไป

 ถ้าหากว่ามันเป็นไปไม่ได้แล้ว ก็ควรปรับตัวปรับใจ

ให้เป็นความรักที่ไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน

ขอแค่ให้รู้ว่าอย่างน้อยเราก็ยังมีคนรักอยู่
คอยส่งข่าวคราว ให้กำลังใจกันบางเวลา ก็น่าจะเพียงพอ

บางคนที่เคยผูกพันแล้วขาดการติดต่อกันนานมาก

อยากขอโทษถ้าเคยทำให้ทุกข์ใจหรือไม่สบายใจ

อโหสิให้กันด้วยนะ

[พ.แจ่มจำรัส]

ทุกสิ่งอย่างไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่มีตัวตน

พระท่านสอนไว้ดีแล้ว

สาธุ

[เนาวรัตน์ พวงมาลา]

ทุกสิ่งอย่างไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่มีตัวตน

จริงๆ ค่ะ

ขอบคุณนะคะ

[dr.choo]

อดีต ปัจจุบัน อนาคต นั่นเป็นเพียงกาลเวลาที่อยู่คู่กับชีวิต ความรู้สึกดีๆ ที่ออกมาจากจิตใจที่บริสุทธฺของคนเราต่างหากมีคุณค่ามากที่สุด ...ผมชอบบทความที่คุณเขียนขึ้นมาก อ่านแล้วรู้สึกเป็นสุข

[เนาวรัตน์ พวงมาลา]

ขอบคุณคุณ dr.choo ค่ะ

[เนาวรัตน์ พวงมาลา]

วันนี้กลับมาอ่านบันทึกเดิมของตัวเอง ยังรู้สึกใจหายกับอดีตที่ไม่สามารถหวนกลับไปแก้ไข เรื่องที่เคยเข้าใจผิดบางเรื่องได้ อาจเป็นเพราะยังเด็กเกินไป ยังไงก้อต้องขอโทษ ขอโทษอีกครั้งนะ