วันที่ 1 กันยายนที่จะถึงนี้ อายุราชการเป็นครูของฉันจะครบ 24 ปี ตอนที่ฉันเป็นครู ใหม่ ๆ ฉันเคยโมโหเมื่อเด็กเรียนไม่รู้เรื่อง หลังจากนั้นฉันก็ค่อย ๆ เข้าใจว่า ครูต้องใจเย็น ยิ่งโมโหเด็กยิ่งไม่รู้เรื่อง ฉันทำยังไงรู้ไหม เมื่อเด็กไม่รู้เรื่อง ฉันจะออกจากห้อง มาทำจิตใจให้สงบ ดื่มน้ำ ไปห้องน้ำ แล้วก็ตั้งสติและเปลี่ยนวิธีสอนใหม่
จนมาถึงปัจจุบันเมื่อฉันได้กลับมาเป็นนักเรียนอีกครั้ง (นักศึกษาปริญญาโท สาขาการสอนภาษาอังกฤษเพื่อวิชาการและงานอาชีพ มรภ.สุราษฎร์ธานี) ตอนแรกคิดว่าตัวเองอายุมากไปหรือเปล่า คิดถูกหรือผิดที่มาตัดสินใจเรียนตอนนี้ ณ ขณะนี้ตอบได้ว่า คิดถูกต้องที่สุด ฉันได้อะไรมากมายจากที่นี่ ที่สามารถนำไปประยุกต์ใช้กับนักเรียนในการจัดกิจกรรมการเรียนการสอนวิชา ภาษาอังกฤษ
สิ่งหนึ่งที่ฉันได้คือ พฤติกรรมการสอนของอาจารย์แต่ละท่าน ซึ่งหลากหลายมาก ณ ตรงนี้ฉันอยากจะบอกทุกท่านว่า "ฉันประทับใจอาจารย์ขจิตมาก" เป็นครูที่รอบรู้ไปทุกด้าน วางตนเป็นกันเองกับศิษย์ ลูกศิษย์รักและเคารพ กล้าที่จะคุยเมื่อมีปัญหา
ตลอดเวลาที่ฉันเป็นครูมา ฉันก็ยังได้ข้อคิดว่า วิชาที่เราสอนจะยากหรือง่าย นักเรียนจะชอบหรือไม่ชอบ อันดับแรกเราต้องสร้างความตระหนักให้นักเรียนมีเจตคติที่ดีต่อครูเสียก่อน......ทำอย่างไรล่ะ
วิญญาณความเป็นครู แว๊บขึ้นทันทีทันใด ขนลุกเลยคะ