" การบริการภายใต้ขอบเขตวิชาชีพ "

16สค.54 20.45น.

....ขอกราบแทบเท้าผู้เป็นแม่ให้กำเนิดและผู้ที่ในชีวิตปกป้องดูแลให้ความรักความ

เมตตาความช่วยเหลืออย่างแม่ผู้ใหห้กำเนิด....ลูกสำนึกในบุญคุณเสมอ.....

แม่ตุก....อาม๋า....ขอให้สุขภาพแข็งแรง......ขอให้กำลังใจผู้เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวทุกคน

.....วันแม่ปีนี้เนื่องจากไม่ได้หยุดเวรลงเวรดึกต่อเช้าวันทันไปมีโอกาสไปพบปะญาติ

ที่อำเภอสะบ้าย้อยห่างจากรพประมาณ30กิโลกว่าไปทางลัดมีโอกาสพบแม่นีที่ไป

กราบเท้าแม่นำ(ยาย)และบรรดาน้าๆน้องของแม่แต่ไม่ครบทุกคน....ไม่ได้เอาต้นน้ำไป

เนื่องจากไม่ได้เปฅ็นเวรหยุดและเหตุผลใหญ่ไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจที่ต้องได้ยิน

คำถามเกี่ยวกับต้นน้ำและพ่อของต้นน้ำ...วันที่12 สิงหาคมเป็นวันเกิดของแม่จริงๆ

คือแม่เกิดตรงวันที่ 12 สิงหาคมพอดีเลยไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจในวันเกิดของ

ท่าน....ได้พูคุยบรรดาหลานๆซึ้งบ้างคนไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน.......ก็ทำหน้าที่

ลูกตอบแทนบุญคุณที่ให้กำเนิดมา....แต่ใจไม่มีความสุขมากนักเป็นห่วงต้นน้ำ

ด้วยคงไม่เคยโดนลมทะเลเลยมีไข้อดห่วงไม่ได้กลัวจะหอบเพราะปอดเขาไม่แข็ง

แรง......

....วันที่  18  สิงหาคมนี้ครบ 1 เดือนเต็มสำหรับการทำงานที่มีการเปลี่ยนปลง

เป็นการย้ายภายใน..จากแผนกอายุรกรรม...ต้องมาอยู่ตึกพิเศษจงรักษ์.....

....การทำงานพิเศษ...ต่างจากตึกสามัญกายไม่เหนื่อยแต่เหนื่อยใจ....

การให้การพยาบาลผู้ป่วยที่เข้าพักรักษาตัวห้องพิเศษ.....ทั้งผู้ป่วยและญาติ

ให้ความหมายคำว่าพิเศษอย่างไร....แต่ออกมาในทิศทางเดียวกันคือ...ต้องพิเศษ

โดนลืมคำว่าพอดี....บ้างคนเอาทุกอย่างชี้นิ้วสั่งพยาบาล...โดนลืมว่าพยาบาล

เป็นวิชาชีพหนึ่งที่ให้บริการภายใต้ขอบเขตวิชาชีพโดยใช้ศาสตร์และศิลปในการให้

การพยาบาล....พยาบาลไม่ให้คนรับใช้หรือผู้ช่วยเหลือคนไข้...การใช้คำพูด

สีหน้าท่าท่างแบบไห้เกีรยติความเป็นวิชาชีพของเขา....เพื่อนพยาบาลหลายคนคง

รู้สึกเหมือนครูซ่อมคน.....ถ้าใครมีโอกาสเข้ามาอ่านบันทึกขอความเห็นใจ...ความ

เข้าใจวิชาชีพพยาบาลด้วยค่ะ....ยกตัวอย่างเช่นคนไข้เป็นเด็ก 5 เดือนมาด้วย

ถ่ายเหลวน้องใส่ผ้าอ้อมเพ็มเพิสอยู่น้องถ้ยคุณแม่ออกมาเรียกพยาบาลที่อยู่เวร

คนเดียวไม่มีผู้ช่วยเหลือคนไข้ไม่มีคนงานแต่ต้องดูแลคนไข้ 9 ห้องมีฉีดยาหยอดยา

ทุก 1ชั่วโมง พ่นยาเด็ก ดูดเสมหะเด็ก  ด้วยห้องพิเศษรับคนไข้ทุกแผนก.....

.....คำพูดสีหน้าท่าทางคุณแม่ที่มาเรียกพยาบาลด้วยสายตาคำพูดจิกประหนึ่ง

พยาบาลเป็นเด็กรับใช้ในบ้าน...ทั้งที่อยู่ที่บ้านน้องถ่ายคุณแม่คงเปลี่ยนผ้าออ้อมเอง

....แต่คำว่าพิเศษ.....มันเลยลืมความเป็นมนุษย์ของคนอื่น....ถามว่าทำได้มั้ย

ทำได้ค่ะแต่ขณะที่ไปทำต้องทิ้งคนไข้อีก 8 ห้องที่รอการพ่นยา  รอยาฉีดตามเวลา

รอการหยอดตาหลังผ่าตัดตาตามเวลา......นี้แค่ตัวอย่างเล็กน้อยมีอีกมากมาย......

....ก็ขอฝากไว้คิดกันน่ะค่ะ....บ้างครั้งเราละทิ้งความเป็นพิเศษคืนกลับสู่สามัญบ้าง

สังคมเราคงดีกว่าที่เป็น.....

วันนี้ลงเวรดึกไปนั่งฝังแทย์หญิงคุณหญิงพรทิพย์มาเป็นวิทยาการในงานมหกรรม

วิชาการที่รพ.ยะลาจัดในห่วงวันที่ 16-19สิงหาคม...แล้วจะเล่าให้ฟังว่าไม่เห็นด้วย

กำคำพูดคุณหมออย่างไร....ลองติดตามน่ะค่ะ...

 

 

 

[อนินทิตา]

mama 555555+555