" ตามสัญญา "

2 ส.ค. 2554 13.30 น.

ได้พัก 3 วัน ได้ทำหน้าที่ ลูกเยี่ยมพ่อกับแม่ปรากฏว่าแม่ไม่อยู่ไปกรุงเทพ

พ่ออยู่คนเดียวกำลังนอนปวดขาขาบวมอยู่(สาเหตุนั่งขนหินถมข้างบ้านกั้นดินทรุด)

ซึ้งท่านไม่สมควรทำใสสิ่งเหล่านี้สำหรับคนขาอ่อนแรงต้องใช้ไม้เท้าแต่ม่านหาเหตุ

ที่จะต้องทำโน้นทำนี้ได้ตลอกเวลาโดยมีแม่เป็นผู้ช่วยแม่ไม่อยู่มีแต่ทหารรับใช้ที่

น้องชายขอมาจากผู้พันนิ่มค่ายคลองหอยโข่งเลยพาไปหาหมอรพ.ราษฎรยินดี

หมอฉีดยาให้ยาแก้อักเสบยุบบวมมาให้ต้มข้าวต้มปลาให้ท่านทานทานหมด 2 ถ้วย

เราก็ดีใจนอนหลับพักได้เช้าตื่นมาเล่นกับหลานต้นน้ำเรียกป๋าๆสอนให้เรียกคุณตา

ไม่พูดเรียกแต่ป๋าๆ(คงมาจากการที่ดูรูปพ่อเขาเราสอนเขาเรียกป๋าตั้งแต่6 เดือน)

ภาพที่เห็นพ่อเล่นกับหลานรู้สึกคอแห้งผากน้ำตาไหลต้องหลบไปร้องไห้บนบ้าน

กลัวทหารรับใช้จะเห็น.....ท่านบอกว่าไม่ต้องเอาไปฝากเนอสเซอร์รี่แต่ก็บอกท่านว่า

ไม่อยากเป็นภาระท่าน สองตายายแก่มากแล้วสุขภาพก็ไม่แข็งแรงให้แม่ดูแลพ่อ

อย่างเดียวก็เหนื่อยมากพอแล้ว.....

เห็นพ่ออาการดีขึ้นขออนุญาติพาลูกไปทะเลตามที่ตั้งใจไว้......

.....หาดแก้วรีสรอท์...กาลเวลาเปลี่ยน...ทุกอย่างเปลี่ยนไปจนหมด....

สำนักสงฆ์ที่เคยท่อเรือข้ามฝากไปก็ไม่มีอีกแล้วเดิมเหมือนอยู่เป็นเกาะ...ตอนนี้

ไม่มีอีกแล้ว.......พื้นหาดทรายที่ขาวสอาดแต่เดิมก็เปลี่ยนไป......ได้แต่ยื่นดู

ทุกอย่างที่เปลี่ยนไปอย่างน่าใจหาย...ต้นน้ำตอนแรกก็กลัวกอดแม่แน่นไม่ยอมลง

ร้องจ้า...คอยว่างเขาลงเท้าแตะพื้นยิ่งร้องเพราะทรายตอนฝ่าเท้าเขาคงไม่ชิน

จับนั่งลงเขาค่อยปรับตัวครู่เดียวจับทรายโยนเล่นหัวเราะเฮิกๆใหญ่(นี้แหล่ะที่

เขาว่าเด็กน้อย)แล้วจับเขาเล่นกับคลื่นวิ่งหนีครื่นหัวเราะสลับร้องแบบกล้าๆกลัวๆ

....ได้บอกลูกว่าลูกเป็นลูกชายของพ่อซึ้งเป็นลูกทะเลโตมากับทะเลหายหาดแถวนี้

พ่อเคยออกเรื่อไปหาปลา...แล้วก็เลี้ยงวัวอยู่แถวนี้ตอนเด็กๆ...พ่อเล่าให้แม่ฟังแม่จำ

ได้ดีทุกคำพูดของพ่อหนู....ทุกคำพูดที่บอกลูกถึงมันจะเจ็บปวดแต่ก็เป็นสิ่งเดียวที่

เหลืออยู่..คือความทรงจำที่มีเกี่ยวกับพ่อเขา.....สิ่งบอกลูกบนหาดทรายหาดแก้ว

คือทุกอย่างเปลียนแปลงได้แม้จิตใจคน....แต่สิ่งเดียวที่ไม่มีใครเปลียนแปลงไปได้

คือชาติกำเนิดของคน......

......ช่อดอกกุหลาบสีขาวแซมใบแก้วสีเขียวมียิมโซนาแทรกอยู่เข้าช่ออย่างสวยงาม

มันถูกว่างไว้บนหาดทราย.....ตามสัญญา.......

 

[โสภณ เปียสนิท]

เสียดายบรรยากาศแบบเก่าๆ นะครับ

บางครั้งก็หิวโหยหา