คิดถึงบ้านเก่า...คิดถึงครู...คิดถึง ม.ขอนแก่น
13 กรกฎาคม 2554
ผมมารับยาให้แม่ที่ศูนย์หัวใจสิริกิต์ ซึ่งอยู่ในอาณาเขต ของ ม.ขอนแก่น
คิดถึงความทรงจำเก่า ๆ ...มากมาย
เพื่อน ๆ ...คณะ...อาคารเรียน...ต้นไม้...โต๊ะเก้าอี้หินอ่อน...และครูจัง
แต่ผมเพิ่งเจอครูไม่นานนี้...เพราะครูเพิ่งมาพื้นที่ของผมเพื่อเก็บข้อมูลวิจัย
ครูท่านอื่น ๆ ก็ไม่ได้นัดหมาย ผมเลยมองผ่านกะจกรถนะครับ
ขอให้คุณครูของผมทุกท่านมีความสุข และสุขภาพดี
คงได้เจอกันนะครับ...
ถึงแม้จะไม่มีหลักสูตร 'การทำความดี' ในวิชาเรียน และนับหน่วยกิต
แต่ครูรู้ไหม ? ผมได้ซึมซับความดีความงามจากคุณครู
จำได้ว่า...พวกเราออกฝึกที่หมู่บ้านมีความสุขมากจังเลย
แต่พอโตขึ้น...เมื่อต้องรับผิดชอบคนเยอะ...กลับรู้สึกว่า...
ครูต้องเหน็ดเหนื่อยกับพวกเรามากมาย
สิ่งที่ครูเป็น...ครูทำ....สำคัญกว่าสิ่งที่ครูสอน
จริง ๆ ครับ...
ครูคงจำผมได้...เพราะครูชอบดุยามที่ผมเพ้อเจ้อ...
ครูปรามผมเรื่อง...การเป็นคนช่างฝัน...ค่อนไปทางเพ้อเจ้อ...
ครูสอนว่า...
ความฝัน = ไอน้ำ
ความหวัง = ก้อนเมฆ
ความจริง = สายฝน
ผมนั่งทบทวนกับตนเอง ณ วันนี้...
ผมคงเป็นได้เพียง...ก้อนเมฆ
ผมได้ทำงานเลี้ยงชีพ...ส่งน้องได้เรียน...เลี้ยงแม่และเตี่ย...มีครอบครัวเล็ก ๆ แล้วนะครับ
หวังว่า...สักวันจะเป็น 'สายฝน' ปอย ๆ บ้าง
แบ่งปันให้โลกฉ่ำเย็นบ้าง...
ขอบพระคุณครู...ที่ทำให้ผมมีความคิดและความเชื่ออย่างนี้ครับ...
ทงอี : คำสอนของแม่ : การแบ่งปัน http://www.gotoknow.org/blog/adirek12/447452
"ขอรับ...เสด็จแม่บอกข้าไว้อย่างนี้เสมอ...ถ้าฟ้าประทานความสามารถที่มีค่าแก่ใครมา...แปลว่าฟ้านำความสามารถให้ใช้ชั่วคราว...ไม่ใช่ของตัวเจ้าเอง...จะต้องพยายามหมั่นศึกษา...แล้วนำความสามารถนี้ไปช่วยเหลือคนที่อ่อนแอกว่าและยากจนกว่าข้า...ข้าก็คิดว่า...สิ่งที่เสด็จแม่พูดถูกนะขอรับ... "
ความเห็น (3)
พี่แก้วไปอุดร วันที่ 13
โอกาสหน้าถ้ามาอีกมาแวะด้วยนะคะ
พี่มีหนังสือที่พี่เขียนฝากให้ช่วย comment ค่ะ
ไม่ว่าจะเป็นไอน้ำ ก้อนเมฆ หรือสายฝน....ทุกอย่างล้วนมีความคุณค่าอยู่ในตัวเอง
ไม่ว่าจะเป็นอะไร ก็ขอให้เป็นอย่างดีที่สุด....นะครับ
อ่านแล้วมี ดอกไม้ - (ความสุข) มากมายค่ะ
ตอนนี้มีเพียง ไอน้ำ กะ ก้อนเมฆ หลากหลาย
สายฝน ที่พรำพราย เจอได้ในปัจจุบัน แต่ยังมิใช่ ความจริง ที่ปรารถนา ขอบคุณค่ะ