ลำนำชีวิต จากเรื่องราวของคนพลัดถิ่น
ลำนำชีวิต จากเรื่องราวของคนพลัดถิ่น
“จากท้องนาบากหน้ามาตามฝัน
ว่าสักวันเรานั้นคงได้เห็น
20ปีผ่านไปลมไหวเอน
สิ่งที่เห็นมีเพียงภาพลวงตา
สู้ด้วยใจที่มุ่งมั่นไม่เคยท้อ
ด้วยหวังเพียงช่วยแม่พ่อที่อยู่นา
สุดท้าย ณ วันนั้นที่จากลา
มาวันนี้มีเพียงหลานตากับยายที่เฝ้าคอย
คอยวันหยุด คอยวันพักที่น้อยนัก
รอคอยรักด้วยหัวใจที่โหยหา
เมื่อไหร่หนอ พ่อกับแม่จะกลับนา
ลูกยารอพ่อกับแม่คืนถิ่นเดิม
หันมามองความเป็นจริงที่ปวดร้าว
มองแล้วเศร้าหัวใจให้โหยหา
ได้สิ่งหนึ่งขาดสิ่งหนึ่งอยู่ทุกครา
ผมหวังว่าสักวันมันจะคลาย...”
วันนี้ทำไมมันเหงา .. และคิดถึงบ้านเกิดจังเลยครับ...
ความเห็น (8)
สวัสดีครับ Peter p
- กลอนไพเราะและความหมายดีจัง
- ได้สิ่งหนึ่ง ขาดสิ่งหนึ่ง เป็นเรื่องจริงในชีวิตครับ ไม่มีใครได้อะไรไปเสียทุกอย่าง
- ขอบคุณและขอเป็นกำลังใจให้ครับ
ขอบคุณครับ อ. สันติสุขที่แวะมาให้กำลังใจครับ
มาเยี่ยมมาชมคมกวี
เพชรดีสีไสวประกายส่อง
หลายเหลี่ยมหลายมุมให้ซุ่มมอง
ดูผ่องดูผุดสะดุดตา เอย
สวัสดีค่ะ...
* แวะมาอ่านลำนำ และขอบคุณที่ไปเยือนค่ะ *
ขอขอบคุณ และเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ อ. โสภณแวะมาขับลำนำบทกลอนร่วมกันครับ ส่วนตัวผมชื่นชม และติดตามผลงานของ อ. อยู่เป็นประจำครับ
ยินดีที่แวะมาอ่านลำนำด้วยกันครับ อ. สาวสวยมวยไทย
ลำน้ำซึ้งๆ เห็นบรรยากาศ เวิ้งว้าง เหงาๆ นะคะ
เชิญชวนไปเยี่ยมทุ่งนาครูมีนาค่ะ
- ชอบ foreground ของภาพมากค่ะ
- เขาเล่ากันว่า ผู้ที่กำลังเดินทางเข้าสู่วัยสูงอายุ จะเริ่มคิดถึงความหลัง รวมทั้งเรื่องการคิดถึงบ้านเกิดด้วยค่ะ