วิชานรก
วิชานรก
ขึ้นหัวเรื่องไว้อย่างนี้ เขียนไม่ผิดหรอกนะ ผู้เขียนไปสอนนักเรียนระดับชั้นหนึ่ง พอใกล้จะหมดชั่วโมง มีเด็กนักเรียนคนหนึ่งบอกใกล้จะถึงชั่วโมงนรกแล้ว ผู้เขียนพอได้ยินถึงต้องถามย้ำอีกครั้งว่าอะไรนะ .... พอรู้ว่าวิชานรก..นั่นแหละความหมายก็บอกอยู่แล้วเด็กเขาคงไม่มีความสุขก็เลยตั้งชื่อวิชาให้ใหม่ เลยถามนักเรียนว่าชอบเรียนวิชาอะไรมากที่สุด มีหลายคนก็ตอบแตกต่างกันไปแบบลางเนื้อชอบลางยา ในฐานะที่เป็นครูก็เลยบอกนักเรียนว่า บางทีหลายคนเกลียดฝังใจไม่ชอบวิชาใดวิชาหนึ่งแต่อยากให้เธอเปิดใจ ลองทำใจใหม่ สนใจและพยายามตั้งใจดูบ้างมันคงไม่ยากเกินความสามารถของเราไปหรอกนะ ครูเคยอ่านพบคนที่เรียนหนังสือไม่เก่ง สอบไม่เคยได้เลขตัวเดียว แต่สามารถกลับมาเรียนหนังสือเก่งเรียนจบได้เกียรตินิยม จบออกมามีงานทำดีๆมาแล้วหลายคน อย่าดูถูกตนเอง หากเธอไม่รักตนเอง ดูถูกตนเองแล้วใครๆก็คงดูถูกเธอได้ ทุกคนมีสมอง สองมือเท่ากันขึ้นอยู่กับความสามารถของตนที่จะไขว่คว้าหาความรู้มากน้อยแค่ไหน และที่สำคัญคงไม่มีครูคนใดอยากให้นักเรียนเรียกวิชาที่ตนสอนว่าวิชานรกหรอกนะ....
พูดถึงเรื่องการจัดการเรียนการสอน เวลาสอนเด็กห้องเก่งกับเด็กห้องอ่อนการสอนก็แตกต่างกันไป สนุกกันคนละแบบ เราต้องพยายามเข้าใจกับสภาพของเด็กแต่ละกลุ่มและควรจัดกิจกรรมให้เหมาะสม และที่สำคัญครูควรสร้างแรงบันดาลใจให้เด็กรักในรายวิชาที่ครูสอน เด็กภูมิใจในผลงานของเด็ก อยากเรียนวิชาที่เราสอน เรียกว่าต้องหาเทคนิควิธีลูกล่อลูกชนมีอะไรงัดเอามาใช้ได้หมด แล้วอย่าลืมต้องเปลี่ยนพลิกแพลงไปเรื่อยๆอย่าซ้ำซาก จนเด็กเดาได้ บางทีสอนเด็กห้องบ๊วย อย่าคิดว่าเขาโง่เง่า เด็กบางคนอาจฉลาดจนเราคิดไม่ถึง บางคนมีจิตใจดีชอบอาสาบางคนกิจกรรมดี เรื่องเรียนไม่ค่อยชอบ บางคนชอบปฏิบัติมากกว่าทฤษฏี ครูจึงต้องสังเกตและจับจุดนักเรียนให้ได้ ชมเข้าไปเถอะเวลาเขาทำงานดี.. ใครว่าคำชมใครไม่ชอบ....
ผู้เขียนเป็นครูมาร่วม 30 ปี เวลาและประสบการณ์ที่ผ่านมาตั้งใจและพยายามที่จะสร้างโอกาสให้กับเด็กๆ ให้เด็กได้ก้าวเข้าหาโอกาส เพราะเคยบอกเด็กๆเสมอว่า โอกาสมาถึงแล้วเราต้องก้าวไปหามัน ไม่ใช่ไม่กล้า หรือกลัว มีเด็กหลายคนที่ครูพาออกไปประกวดแข่งขันกับโรงเรียนใหญ่ในเมือง แล้วกลัวนักเรียนมัธยมระดับจังหวัด พอให้กำลังใจและบอกไม่ต้องกลัวเรามีสองมือเหมือนกัน มีความสามารถแสดงออกมาให้เต็มที่ ผลคือนักเรียนมัธยมตำบลเล็กๆอย่างเราสามารถเอาชนะโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดได้ นี่เป็นความภาคภูมิใจที่พาศิษย์ไปกวาดเงินรางวัลมาหลายต่อหลายรางวัล ครูก็สนุกกับศิษย์ที่มีใจรักไปด้วยกัน เรียกว่าไปไหนไปกัน... ไม่คาดหวังรางวัล ขอเพียงประสบการณ์ให้เด็กๆได้พบ.
ความเห็น (10)
ชอบแบบเด็กๆ ว่า พาไปคว้ารางวัลมากมาย
ช่างน่าดีใจจังครับ
ไม่มีวิชานี้ คนเรามีบทบาทต่างกัน ผมไม่ชอบอาชีพครู แต่อาชีพนี้มีเกียรติและมีปัจจัยยังชีพจึงต้องรักและพอใจในอาชีพที่ประกอบอยู่
สวัสดีครับครู
วิชา นอระกะ ที่มีทุกโรงเรียนแหละครู แต่ เด็ก ที่นอระกะหลายออกทำกิจกรรมกับชุมชน แล้วเจ๋ง บางคนมีฝีมือทางช่างสูง
ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาร่วมแชร์ความคิดด้วยกัน คนเป็นครูก็อดไม่ได้อยากเล่าเรื่องเกี่ยวกับเด็กๆนั่นแหละ เงินรางวัลและเกียรติบัตรก็เป็นผลพลอยได้ เป็นใครก็คงไม่กล้าปฏิเสธ แต่อย่างน้อยนักเรียนได้รับประสบการณ์ตรงและมีความกล้าที่จะออกไปเวทีภายนอกโรงเรียนได้ ไม่ใช่ดีแต่เก่งอยู่ในโรงเรียน หรือดีแต่พูด...อิอิอิ แหมเข้ากระแสเลยนะ ดีแต่พูด....
ขอบคุณอึกครั้ง
นางสาวจิราภรณ์ ดีแล้ว
คุณครูค่ะ เด็กนักเรียนแต่ละคนมีความคิดที่แตกต่างกัน บางคนก็คิดดี บางคนก็คิดไม่ดี จนบางครั้งคุณครูก็เริ่มท้อกับนักเรียนค่ะ
ท้อได้...แต่อย่าเพิ่งถอยนะ... ครูเองให้กำลังใจตนเองและคนรอบข้างเสมอ ...บางทีต้องดึง. ต้องรั้ง..ต้องฉุดก็เอา..บางคนฉุดไม่ไหวต้องถีบขึ้นมา(ใช้พลังแรงหน่อย)ประเภทนี้เรียกว่าสุดๆๆเลยละ นักเรียนที่ครูสอน
น.ส. นิตยา บุญสิงห์
ไม่น่าเชื่อเลยว่าเด็กจะพูดขนาดนี้
แต่ก็สนุกดี
นายทรงกรด พิมพ์สังข์
คนเรามีความคิดแตกต่างกัน มีความรู้แตกต่างกัน
ขึ้นอยู่กับตนเองว่าจะไขว่ค้าความรู้มามากน้อยแค่ไหน
นาย รัฐกาล แก้วเนตร
อาจารย์ครับ เด็กนักเรียนบางคนก็คิดแตกต่างกันไป บางก็คิดว่าจบมาแล้วมีงานทำดีๆก็พอใจแล้ว และก็ขึ้นอยู่กับตัวเราว่าเราจะตั้งใจมาก น้อยแค่ไหน และเราก็ต้องรู้ตัวเองว่าเราทำวันนี้ดีหรือยัง
น.ส. กฤติยาภรณ์ สิงห์ลอ
อาจารย์ค่ะ คนเรามีความคิดแตกต่างกัน มีความรู้แตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับตนเองว่าจะไขว่ค้าความรู้มามากน้อยแค่ไหน
และคนเรามีความพยายามมากน้อยแค่ไหนค่ะ อาจารย์