บันทึกริมทาง(10)
46
กาลเวลาและวันคืน
ที่หมุนเวียนเปลี่ยนไปในแต่ละวันช่างรวดเร็วและแสนสั้น
เวลาทำให้เราได้พบและได้รู้จักกัน
สักวัน…เวลาก็คงจะทำให้เราต้องจากกันไปตามวิถีทางที่เราเลือกเดิน
เพราะเราต่างมีชีวิต มีจิตใจ มีจุดหมายและปลายทางที่ต่างกัน
หากวันใดวันหนึ่งทำให้เราต้องจากกันไป
จะเป็นด้วยเหตุผลใดก็ตาม
ขอให้เราจงจดจำความรู้สึกที่ดีที่มีต่อกันไว้
ขอให้เราจงสรรหาสิ่งที่ดีให้แก่ชีวิต
และกล้าที่จะเผชิญกับทุกข์ภัยในวันข้างหน้า
อย่าได้เศร้าโศกไปเลย ที่เราจะต้องจากกันไป
ด้วยว่า…ชีวิตของเราใช่ว่าจะหยุดอยู่เพียงแค่นี้
หากแต่ยังมีสิ่งใหม่ๆ อีกมากมายรอเราอยู่ข้างหน้า
ขอให้เราจงก้าวไปเถิด
ก้าวเดินไปพร้อมกับรอยยิ้มและความเชื่อมั่น
ก้าวไปด้วยเรี่ยวแรง และกำลังใจที่มีอยู่
สู่หนทางชีวิตที่เราแสวงหาที่ดีกว่า
และเมื่อถึงวันนั้น…เราอาจจะไม่จำเป็นต้องจากกันไปอีก…ตราบนิรันดร์
47
ณ มุมหนึ่งในหัวใจคุณ
ฉันรู้ว่า คือ ความหวังและความใฝ่ฝัน
ที่แห่งนี้สามารถจะเป็นความจริงได้
ถ้าเพียงแต่คุณมีความมุ่งหวัง และเชื่อมั่นในตัวเองอยู่เสมอ
หากคุณพยายามทำทุกอย่างด้วยใจจริง
คุณจะพบว่าคุณสามารถจะทำทุกอย่างให้เป็นจริงได้ด้วยตัวคุณเอง
เพราะความสำเร็จย่อมบังเกิดแก่บุคคลผู้มีความตั้งใจจริงเสมอ
มีผู้คนมากมายที่มีความฝันเต็มเปี่ยมในหัวใจ
แต่ฝันนั้นไม่เคยเลยที่จะเป็นความจริงขึ้นมาได้
ด้วยว่าเขามัวแต่ภาวนาอธิษฐานขอความสำเร็จจากดวงดาวอันไกลโพ้น
โดยไม่เคยเลยที่จะลงมือทำด้วยตัวเอง
คุณก็เป็นอีกคนหนึ่งมิใช่หรือ….
ที่มีหัวใจเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังและความฝัน
หากคุณปรารถนาจะได้ในสิ่งใด
ก็ขอให้คุณลงมือกระทำสิ่งนั้นด้วยตนเองเถิด
แล้วคุณจะพบว่า….ยังมีดวงดาวอีกมากมายที่มิได้อยู่ไกล
เกินกว่าที่คุณจะเอื้อมถึงและไขว่คว้า
48
ตอนเป็นเด็กนักเรียนตัวเล็กๆ
เวลาเรียนอยู่ในห้องเรียน
หลายๆ ครั้งที่ฉันรู้สึกเบื่อหน่าย
ที่เห็นครูพูดสอนซ้ำๆ ซากๆ ว่า…
"เธอต้องตั้งใจเรียน…แล้วเธอจะเป็นคนดี"
ฉันเข้าใจความรู้สึกของครูอยู่เสมอ
แต่ฉันก็ไม่เชื่อหรอกว่าสิ่งที่ครูสอนมานั้น
จะทำให้คนเราเป็นคนดีขึ้นมาได้(ทั้งหมด)
หากแต่ฉันเชื่อว่าคนที่จะเป็นคนดีได้นั้น
ขึ้นอยู่ที่จิตสำนึกในตัวของเขาเองต่างหาก
มิใช่เป็นคนดี เพราะคำพูดของครูหรือใครๆ
ฉันเคยเสียใจอยู่บ้างเหมือนกันที่ฉันมีความคิดอย่างนี้
แต่ก็เป็นความคิดของฉันคนเดียวนะ
ไม่เกี่ยวกับคนทั้งโลกเลย
คุณครูครับ….โลกวันนี้ช่างโหดร้ายกว่าที่คิดมาก
คุณครูครับ….วันนี้ ผมคิดถึงครูเหลือเกิน
49
ทุกๆ วัน ทุกๆ คืนที่ผ่านมา
มีหลายครั้งหลายคราที่หกล้ม
เจ็บบ้างไหมปวดบ้างไหมในอารมณ์
ลุกขึ้นมาอย่าซานซมจมน้ำตา
หนึ่งชีวิตเคยผิดพลาดอาจชอกช้ำ
ฝนกระหน่ำแถมลมพัดปัดให้ไหว
หากแม้นความมั่นคงดำรงอยู่คู่ดวงใจ
สิ่งใด ๆ มิอาจพัดปัดชีวา
หนึ่งชีวิตอาจมีค่าแม้น้อยนิด
แต่มีสิทธิ์ที่จะคิดและฝันได้
ฝันเถิดนะ ฝันต่อไป ฝันให้ไกล
เดินต่อไปอย่าไหวหวั่นให้มั่นคง
หนึ่งชีวิตอาจลิขิตนึกคิดฝัน
สร้างคืนวันให้เป็นจริงและสดใส
หากยิ้มสู้และเข้มแข็งอดทนไป
อาจไม่ไกลความฝันนั้นคงเป็นจริง
50
เด็กๆ คือดอกไม้ของอนาคต
โลกของเด็กๆ นั้นเป็นโลกแห่งความคิดฝันและจินตนาการ
ซึ่งผู้ใหญ่เองก็ยากที่จะเข้าใจ
จงช่วยกันเอาใจใส่ดูแลพวกเขาให้ดี
มอบความรัก ความอบอุ่นและความหวังให้แก่พวกเขา
เพื่อแต่งแต้มสีสันแห่งโลกวัยเยาว์ของพวกเขา
ให้มีความงดงามควรค่าแก่การทรงจำมากยิ่งขึ้น
และเพื่อทำให้พวกเขาไม่รู้สึกอ้างว้างและโดดเดี่ยว
จงสอนพวกเขาได้รู้จักถึงคุณค่า
และความงามแห่งชีวิตของพวกเขาเอง
จงสอนให้พวกเขาได้มีความสำนึก
และมีความรู้สึกภาคภูมิใจในสิ่งที่เขากำลังเป็นอยู่
หยุดเสียทีเถิด หยุดเสียที
อย่ารังแกหรือทำร้ายพวกเขาอีกเลย
เพราะพวกเขา คือ อนาคตและความหวังของพวกเรา
ความเห็น (3)
ความสำเร็จ..ไม่ได้อยู่ที่การนั่งภาวนา
แต่อยู่ที่การไขว่คว้า...และลงมือทำ
แวะมาเยี่ยม..และขอบคุณที่ไปให้กำลังใจค่ะ
ขอบคุณที่ได้มีโอกาสอ่านบันทึกที่ดีดีคะ
ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆ สุขสันต์กับเส้นทางค่ะ