เธอเชื่อไหม ?... (เธอ - ฉัน) ทำได้หากตั้งใจ
เธอเชื่อไหม ?... (เธอ - ฉัน) ทำได้หากตั้งใจ... คืออีกบทกลอนที่ผมแต่ในยามดึก (ตอบ จม.รัก) ด้วยต้องการบอกกับหญิงสาวคนหนึ่งว่า "การห้ามใจนั้นแม้เป็นเรื่องยาก แต่เราก็ทำได้หากเราตั้งใจ"....
เธอเชื่อไหม ?... (เธอ - ฉัน) ทำได้หากตั้งใจ... คืออีกบทกลอนที่ผมแต่ในยามดึก (ตอบ จม.รัก) ด้วยต้องการบอกกับหญิงสาวคนหนึ่งว่า "การห้ามใจนั้นแม้เป็นเรื่องยาก แต่เราก็ทำได้หากเราตั้งใจ".... หลังเธอเขียน จม. มาบอกเล่าความในใจสองฉบับซ้อน...
เที่ยงคืนกว่าดูเวลาดึกมากแล้ว
ใจผ่องแพ้วตาแจ่มแจ๋วสมองใส
หยิบกระดาษปากกาด้วยหมายใจ
ตอบจดหมายที่เธอส่งด้วยชื่นชม...
ไม่คิดเปล่าหยิบจดหมายขึ้นมาอ่าน
ฉบับวันวาน – วันนี้ใจสุขสม
อ่านบทกลอนบอกเล่าเรื่องระทม
ไร้ตรอมตรมสุขเสมอรู้จักกัน...
ฉบับแรกชี้ความหลังที่โหดร้าย
ด้วยดวงใจถูกย่ำยีจนโศกศัลย์
ถูกคนรักทิ้งร้างให้โสกัลย์
ชั่วนิรันดร์ยากยิ่งจะลืมลง...
ฉบับสองร่อนมาบอกสุขสันต์
ด้วยชีวันยังมีสิ่งให้ไหลหลง
แม้อดีตปวดร้าวจะยังคง
แต่ก็ทรงด้วยคติสิ่งที่ดี...
ยิ่งอ่านไปยิ่งพาใจให้สับสน
โถหน้ามลเปลี่ยนใจง่ายเหลือนี่
เพียงจดหมายสองฉบับส่งให้พี่
โถชีวีข้อความก็ต่างกัน...
หวนคิดไปก็พาใจหวั่นไหว
ว่านานวันความสัมพันธ์เธอและฉัน
พัฒนาเกินเพื่อนขึ้นทุกวัน
สุดท้ายนั่นจะจบลงด้วยอย่างไร ?...
แม้หากใครถามใจฉันเวลานี้
บอกคนดีด้วยฤทัยที่ซื่อใส
ว่าไม่อยากให้สัมพันธ์นั้นมากไป
ด้วยในใจอยากคบหาเป็นเพื่อเกลอ...
เหตุผลนั้นไม่ยากจะบอก
ไม่คิดหลอกจริงใจให้เสมอ
ยี่สิบเจ็ดฝนหนาวร้อนใช่ละเมอ
มีเพื่อนเกลอผ่านคำรักนั้นมากมาย...
อายุผ่านกาลเวลาก็พลอยเลื่อน
ความหลังเตือนย้ำให้รู้สิ่งมากหลาย
การมีรักต้องบริหารด้วยหัวใจ
ผิดพลาดไปรักลาร้างมิตรจืดจาง...
ตรงกันข้ามหากใจมีแค่เพื่อน
คอยย้ำเตือนให้แรงใจคอยสรรสร้าง
มีความรักและภักดีด้วยจริงจัง
แม้ลาร้างเพื่อนยังเหลือเต็มหัวใจ…
อีกถ้าไม่ทิ้งร้างคำว่าเพื่อน
รักอาจเลื่อนมาแทนที่เพื่อนก็ได้
ให้เวลาพิสูจน์ความจริงใจ
เนิ่นนานไปดอกรักนั้นอาจเบ่งบาน...
ที่ร่ายมาทั้งหมดเธอเชื่อไหม ?
เรื่องหัวใจเรื่องความคิดเรื่องความฝัน
เป็นเรื่องห้ามกันยากมาเนิ่นนาน
แต่เธอ – ฉัน ก็ทำได้หากตั้งใจ
( กรกฏา 46 )
หมายเลขบันทึก: 444190เขียนเมื่อ 15 มิถุนายน 2011 21:36 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:46 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (3)
แต่งได้ไงเนี้ยๆๆๆ
แต่งให้น้องบางจิ อิอิ
ขอบคุณ วอญ่า-ผู้เฒ่าฯ ครับ ที่ตามมาให้กำลังใจ
สัญญาครับ ว่าจะเก็บแรงใจดีๆ ไว้ตลอดไปครับ
สวัสดีครับ คุณกรพิน
โห..ไม่ได้กลับมาดูนาน แท้ก็มีคนมาให้กำลังใจ
ผมแต่งกลอนนี้ตอนอายุ 27 โน้นครับ... สมัยนั้นยังวัยละอ่อน
ความคิดความอ่านเลยโลดแล่น หากให้แต่งสมัยนี้มันก็คงไปอีกแนวแน่ๆ
เพราะดอกรักที่เคยตูม..มันได้เบ่งบานไปตามกาลเวลาครับ....