"ข้อคิดจากน้องฟ้า...7 มิ.ย. 54"
06.30 น. วันนี้ตื่นค่อนข้างไม่เร่งรีบเพราะไม่มีหน้าที่รับผิดชอบตอนเช้า ๆ ก็ทำธุระส่วนตัวไปนานเสียประมาณครึ่งชั่วโมง ด้วยความเป็นห่วงว่าเพื่อนจะไปโรงเรียนไม่ทันคุณนิตยาจึงโทรมาตรวจสอบว่าเราตื่นหรือยัง....ขอบคุณครับ
07.20 น. ถึงโรงเรียนลงชื่อปฏิบัติงาน และรอเข้าแถวเคารพธงชาติกับคุณครูและนักเรียน ตอนเช้าครูเวรประจำวันแจ้งว่านักเรียนขั้น ม. 2 ต้องไปเข้าค่ายธรรมะที่วัด...พอได้ยินประโยคนี้เราก็ทำใจเลยเวลาเรียนหายไปอีกแล้วห้องละสามคาบ เวรกรรมแล้วฉํนจะสอนทันไหมเนี่ย แต่ก็ทำอย่างไรได้ก็เป็นกิจกรรมพัฒนาผู้เรียนที่โรงเรียนจัด
08.30 น. สอนชั้น ม. 2/4 เรื่องชีพจรและปอดเทียม คาบเช้า ๆ นักเรียนก็สดชื่นดีเพราะยังไม่ได้รับสาระการเรียนรู้วิชาใดอัดเข้าไปใรดสตประสาทส่งตรงไปยังสมอง เราก็เลยรู้สึกว่าสอนได้แบบน้ำไหลไฟดับเพราะนักเรียนให้ความร่วมมือดี...
10.10 น. สอนชั้น 2/1 วันนี้สอนเรื่องระบบขับถ่ายของเสีย การเขียนแผนการสอนของเราวันนี้เป็นแบบเทคนิค jigsaw ที่ให้ผู้เรียนแบ่งกลุ่มการเรียนเป็นกลุ่ม ๆ และให้สมาชิกของแต่ละกลุ่มที่ได้เนื้อหาเรื่องเดียวกันของแต่ละกลุ่มแยกตัวออกมาช่วยกันหาข้อมูลแล้วกลับไปอภิปรายความคิดกับสมาชิกในกลุ่มกลุ่มเดิม...
เป็นครั้งแรกที่ลองใช้วิธีการสอนแบบนี้แบบตั้งใจ ผลที่ออกมาก็คือนักเรียนก็ยังงง ๆ ว่าครูให้พวกหนูทำอะไร เราก็อธิบายง่าย ๆ ว่าหนูมีกลุ่มของหนูอยู่แล้วแต่หนูมีหน้าที่หาความรู้ในเรื่องที่หนูได้มาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟัง เด็กก็เข้าใจและปฏิบัติ มันออกจะดูวุ่นวายไปบ้างแต่ก็ช่วยให้เด็ก ๆ เกิดการกระตืิอรือล้นที่จะหาข้อมูลมาให้กลุ่มของตน เท่าที่สังเกต เด็กผู้ชายจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือจนเราเองต้องเดินไปควบคุมกำกับดูแลอย่างใกล้ชิดไม่อย่างนั้นไม่ยอมทำ แต่การสอนแบบนี้ถ้าวางแผนไม่ดีก็อาจจะทำไม่สำเร็จภายในคาบเดียว (50 นาที + เวลาที่เสียไป) ดังเช่นวันนี้สุดท้ายก็ต้องให้กลับไปทำผังมโนทัศน์มาส่งเป็นการบ้านจนได้ แต่ก็ไม่ลองสอนดูก็ไม่รู้นี่นา...
12.00 น. วันนี้อาหารกลางวันเป็นลาบอีสาน รสชาดก็ไม่อร่อยนัก วันนี้ยอมรับว่าไม่ค่อยอร่อย แต่ก็ยังกินจานพูน ๆ ไ้ด้อยู่นะ เพราะหิว...ในบันทึกเมื่อวานนั้นลืมเล่าว่าตอนที่ไปดูแลนักเรียนรับประทานอาหารกลางวันซึ่งเป็นเวรที่ต้องปฏิบัตินอกเหนือจากช่วงเช้า อาหารเมื่อวานเป็นก๋วยเตี๋ยวที่ทำด้วยเส้นหมี่ขาวมีน้ำก๋วยเตี๋ยวที่ปรุงเรียบร้อยแล้วมาจากโรงครัว เราก็รอให้เด็กโตตักให้เด็กเล็กที่ยืนเรียงแถวเข้าคิวรับอาหารกันจนครบก่อน ครูค่อยรับอาหารทีหลัง ซึ่งอาหารก็เกือบจะไม่พอดีกับจำนวนคน รสชาดของก๋วยเต๊่ยวที่เด็ก ๆ กินกันนั้นบอกได้เลยว่าเผ็ดมากขนาดครูอย่างเรายังนั่งปากแดงเลยทีเดียว...
เด็ก ๆ ถามว่าครูเผ็ดเหรอคะ...เราก็ถามกลับไปว่าเผ็ด ๆ แบบนี้เด็กเล็ก ๆ กินกันได้ด้วยหรือ นักเรียนคนนึงตอบว่าเด็กดอยกินไม่ยากหรอกค่ะ มียังงัยก็กิน มันจำเป็นต้องกิน...ฟังแล้วนึกถึงเด็ก ๆ ที่มีโอกาสกินอาหารดี ๆ มาเรียนก็กลับบ้านได้ไม่ต้องอยู่โรงเรียนประจำ แต่เวลาเรียนตั้งใจน้อยกว่าเด็กเหล่านี้อีก...ชีวิตคนเราบางครั้งอะไรก็ไม่เท่าเทียมกันนะ แต่ก็อยู่ที่ว่าจะทำตัวแบบไหนให้ชีวิตมีคุณค่า
13.50 น. สอนชั้น ม. 2/2 เรื่องชีพจร คงเป็นเพราะช่วงบ่ายที่อาาศค่อนข้างร้อน เด็ก ๆ ก็คงเหนื่อยล้ากับการเรียนมาแล้วสี่คาบ บางคนก็ฟุบหลับกับโต๊ะเรียน เราก็พยายามที่จะกระตุ้นให้ลุกขึ้นมานั่ง หรือทำให้หายง่วง ก็เข้าใจว่าบางครั้งคนเราเวลาง่วงมาก ๆ มันก็สุดจะทนบังคับร่างกายไม่ให้หลับได้ (เพราะเราเองก็เป็นอยู่บ่อย ๆ ) แต่อย่างหนึ่งที่ไม่ค่อยเป็นที่น่าพอใจคือเมื่อให้ทำกิจกรรมวัดชีพจรของแต่ละคนมีหัวโจกสองสามคนที่ทำให้บรรยากาศมันเป็นภูเขาไฟระเบิดด้วยการยั่วโทสะผู้สอนด้วยการเล่นซนไม่สนใจเรียนและรบกวนคนอื่น เราก็เลยจัดการด้วยการดุให้หยุดพฤติกรรมดังกล่าว
พอดีนึกถึงคำพูดที่น้องฟ้า (พร ปู่แขก) เคยเล่าให้ฟังเราก็เลยหยิบยกมาใช้บ้างดังมีใจความว่า "ครูก็ไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะอยากเรียนไหมครูรู้แต่ว่าครูเต็มใจที่จะสอน ขึ้นอยู่กับเธอว่าจะรับมันไหม" อาจจะพูดไม่เหมือนเขานะแต่ก็ทำให้ทั้งห้องเงียบเป็นเป่าสากตั้งใจเรียนได้เหมือนกัน ถึงแม้จะขอลอกเลียนลิขสิทธิ์โดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน แต่ที่พูดไปก็ออกมาจากใจจริงๆ ครับ
15.30 น. มีคำสังว่าให้นักศึกษาฝึกประสบการณ์ที่สอนชั้น ม. 2 ไปร่วมกิจกรรมค่ายธรรมะที่วัดโดยไปนอนควบคุมนักเรียน ดังนั้นวันพรุ่งนี้จนถึงมะรืนเรากับน้องคุณหนูหนุ่ย เลยต้องไปนอนวัดกับเด็ก ๆ ก็เป็นกิจกรรมที่ดีนะ แม้จะกระทบการเรียนการสอนไปบ้าง แต่ก็เป็นหน้าที่ของครูที่ต้องดูแลนักเรียน...
16.50 ลงชื่อกลับบ้าน
เตรียมสัมภาระไปนอนวัด...
ความเห็น (6)
เป็นบันทึกฝึกสอน "ต้นแบบ" ไปแล้วล่ะนะ ว่าที่คุณครู Chakungrao ;)...
มีหลายประเด็นที่น่าแลกเปลี่ยนเรียนรู้นะครับ
๑. ความแตกต่างของคนเราไม่ได้อยู่รวยหรือจน แต่อยู่ที่เราจะใช้ชีวิตอย่างไรให้มีคุณค่าต่อตนเอง ต่อสังคม เพียงใด เท่านั้นเองครับ และ "ครู" คือ ผู้เปิดโลกให้เขามองเห็นในสิ่งที่เขามี เพราะบางคนยังไม่เคยได้ทบทวน หรือ มองตัวเองเลย ;)
๒. การสัปหงกเป็นสิ่งที่เราคุ้นเคยอยู่แล้วครับ 555
๓. "ครูก็ไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะอยากเรียนไหมครูรู้แต่ว่าครูเต็มใจที่จะสอน ขึ้นอยู่กับเธอว่าจะรับมันไหม" คำพูดนี้ดีครับ เพราะเป็นคำพูดที่ไม่ได้ว่ากล่าวโดยตรง แต่เป็นการสอนให้รู้จักตนเองมากขึ้น แต่อย่าใช้บ่อยล่ะ เดี๋ยวเด็กดื้อยาเสียก่อน ;)...
ไปนอนวัดก็ไหว้พระ ไหว้เจ้าด้วยนะครับ ... โชคดีผีคุ้มครับ
สวัสดีค่ะ พี่ Chakungrao
บันทึการสอนของพี่สนุกดีค่ะแล้วก็ได้แนวทางที่อาจจะนำมาใช้ในการสอนของตนเองด้วยค่ะ
สงสัยต้องขอใช้ประโยค"ครูก็ไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะอยากเรียนไหมครูรู้แต่ว่าครูเต็มใจที่จะสอน ขึ้นอยู่กับเธอว่าจะรับมันไหม"
นี้บ้างแล้วค่ะ เอาไว้เวลาที่นักเรียนดื้อมาก ๆ โดยเฉพาะห้องเกษตร+ช่าง
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับ อ. Ongkuleemarn
ไปนอนวัดสองคืน กลับมาพึ่งทราบว่ากลายเป็นบันทึกต้นแบบเลยหรือครับ
แบบนี้ก็ผมกดดันสิครับ ^_^!! ...แต่ก็จะพยายามเขียนให้ดีต่อไปครับ
ขอบคุณครับ
สวัสดีจ้าน้อง fragrance
ก็มีทั้งสุขทั้งทุกข์ สนุกและขำไม่ออกปน ๆ กันไปครับน้อง
ก็ยังรู้สึกบกพร่องอยุ่เพราะตั้งหลายบันทึกแล้วยังไม่ได้หารูปภาพมาประกอบเลย
เลยทำให้ดูน่าเบื่อเสียมากกว่า มีแต่ตัวหนังสือ กะว่าบันทึกต่อ ๆไป จะพยายามหาภาพมาประกอบครับ
ขอบคุณครับ
ขอยืมไปใช้ที่ ร.ร บ้างนะจะ
สวัสดีจ้า คุณครูสุนันทา
อย่างที่อาจารย์บอกนะ ใช้มากไม่ดีนะ
ขอบคุณครับ