แสนเสียดาย...

ในบางครั้งคนเรามักจะเจอะเจออะไรที่โอกาสไม่เอื้อ.. เข้าทำนองเจอไม้งามเมื่อขวานบิ่น... บทกลอนนี้ผมแต่งเล่นๆ เมื่อได้พบหญิงสาวนางหนึ่ง ที่กำลังเอาะๆ.. เรียกว่างามทั้งกาย งามทั้งใจ หากแต่เธอ..อ่อนวัยเกินกว่าจะเรียนรู้คำรัก หรืออาจเพราะผมเกิดนานไป... (ปล.เน้นว่าเป็นภาษากลอน...นะครับ)

 

เสียดายที่แก่...

หากแม้หนุ่มแน่นคงได้ยลโฉม

คงได้นวลน้องชื่นชู้ภิรมย์

คงได้ดอมดมกลิ่นไอแก้วตา

 

แต่วันนี้พี่แก่แล้ว

มิบังอาจรักยอดดาหลา

แม้ใจนั้นเพ้อหาทุกครา

ก็ต้องจำลาตัดรักจากเธอ

 

หากแม้ชาติหน้ามี

พี่นี้จะเคียงคู่เธอเสมอ

ชาตินี้เกิดไวไปนะเออ

หวังเจอะเจอใหม่ชาติหน้าเกิดมา

(12 กรกฎา 43)