นายแน่มาก

ลูกประสบผลสำเร็จ มีค่ากว่ารางวัลเกียรติยศใดๆ

วันนี้เป็นวันที่มีความสุขวันหนึ่ง จากที่เมื่อวานนี้มีความทุกข์และกังวลใจเป็นอย่างมาก เพราะลูกชายนายกวางเขาบอกว่าวันจันทร์เป็นวันประกาศผลสอบ

ตอนลูกจบ ม.3 เคี่ยวเข็ญให้ลูกเรียน ม.4 ลูกบอกว่าลูกเรียนไม่เก่งขอเรียน เทคนิคได้มั๊ย ทะเลาะกับลูกบ้านเกือบแตก ทำไมลูกจึงดื้อ ไม่เดินตามทางที่แม่วางให้เดิน แต่ต้องยอมเพราะลูกบอกว่าขอสอบดูก่อนนะแม่ ถ้าผมสอบไม่ได้ แม่จะให้เรียนอะไรก็ยอม ลูกกำลังวัยรุ่น กลัวว่าถ้าไม่ยอมลูกจะหนีห่างเรา จึงยอมรับเงื่อนไขนี้

เขาสอบเข้าเทคนิคประจำจังหวัด สาขาอิเลกทรอนิกส์ ได้ที่ 5 จึงต้องให้เขาเรียนตามสัญญา เขาเรียนมาแบบเฉียดเส้นแดงผ่าแปดมาทุกปี ใจหายใจคว่ำกับการเรียนและพฤติกรรมวัยรุ่นของเขา ต้องประคับประคองจนจบปี 3

เขาขอไปเรียนกับเพื่อนๆที่กรุงเทพฯ ไม่อยากให้ลูกเกาะกลุ่มเพื่อนกลุ่มเดิม จึงพยายามอ้อน จนลูกยอมสอบเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยพระจอมเกล้าธนบุรี ที่พี่สาวเขากำลังเรียนป.โทอยู่ (เขาสอบได้ครุศาสตร์ วิศวะไฟฟ้า สาขาอิเลกทรอนิกส์) ได้ห่างจากเพื่อนกลุ่มเดิม มาเริ่มคบหากับเพื่อนกลุ่มใหม่ แต่อยู่ในสายตาพี่สาวที่เขารักตลอดเวลา ความประพฤติเขาดีขึ้น ประกอบกับพ้นวัย วัยรุ่น เลือกคบเพื่อนที่รักการเรียน แม่จึงหวังให้เขาเรียนจบมาเป็นครูเทคนิคใกล้บ้าน

เขาเรียนมา 5 ปี เทอมสุดท้ายลูกบอกว่าติด F อยู่ 1 ตัว แคนคูลัส มันเป็นวิชาที่เขาเรียนไม่รู้เรื่อง แก้ตัวมาแล้ว 1 ครั้ง เพื่อนในกลุ่มเขาแก้ครั้งเดียวผ่าน แต่นายกวางยังไม่ผ่าน ลงเรียน ซัมเมอร์ อีกครั้ง เขาถามว่า แม่จะเสียใจมั๊ยถ้าพรุ่งนี้เขาประกาศผลแล้วเขาไม่ผ่าน เรียนจบไม่พร้อมคนอื่น

คนเป็นแม่ก็ต้องปลอบใจว่าไม่เป็นไร แม่รับได้ เพราะลูกทำจนสุดความสามารถแล้ว เขาให้เรียนตั้ง 8 ปีแล้วลูกจะกลัวอะไร คนที่รับปริญญาหลังเราก็ยังมีอีกเยอะ (ปลอบใจทั้งที่ตัวเองก็ใจไม่ดี แต่กลัวลูกเสียกำลังใจ)

ระหว่างแก้ตัว เขาก็ไปสอบต่อเรียนป.โท ปรากฏว่าเขาสอบได้ วิศวะพลังงาน ยืนยันสิทธิ์ไปหมื่นกว่าบาท ถ้าลูกสอบไม่ผ่านนอกจากเสียใจคงต้องเสียเงินด้วย แม่ก็ใจไม่ดีเลย เมื่อคืนนอนไม่หลับ ตอนหัวค่ำลูกก็โทร.มาย้ำว่าถ้าผมสอบไม่ผ่านแม่ไม่เสียใจแน่นะ แม่ว่าแน่จ๊ะ วางโทรศัพท์แล้ว สวดมนต์ไหว้พระ นั่งสมาธิทำใจให้นิ่ง สงบจึงหลับลงได้

ตอนเช้าไปทำงานก็รอโทรศัพท์จากลูกใจจดใจจ่อ เวลา 9.00 น. เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สะดุ้งสุดตัว ไม่กล้ารับกลัวได้ฟังข่าวไม่ดี ไม่ใช่กลัวตัวเองเสียใจ แต่กลัวลูกท้อแท้ หมดกำลังใจได้ยินเสียงลูกบอกว่า ผ่านแล้วแม่ เหมือนเสียงศาลตัดสินให้ชนะคดี บางคนอ่านไปอาจคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย ลูกคนอื่นเขาอาจอัจฉริยะ แต่ลูกเราและครอบครัวของเราเป็นแค่คนธรรมดา จึงคิดว่าการที่ลูกจบปริญญาตรี คือเรื่องใหญ่โตของเรา

ดีใจจังที่ลูกชายคนเล็ก คนเดียวของเรา เรียนจบ เย้ๆๆๆ เป็นเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจของเรา 3 คนแม่ลูก คงต้องลุ้นต่อ

เมื่อลูกเรียนโท..... นายแน่มาก นายกวางของแม่....

เขียนใน GotoKnow โดย krusorn
ใน ตามอารมณ์

คำสำคัญ (Tags): #ปริญญา ความสำเร็จ ภูมิใจที่สุด

หมายเลขบันทึก: 441527เขียนเมื่อ 30 พฤษภาคม 2011 21:07 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 23:45 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน