ชีวิตในโรงเรียนราชประชานุเคราะห์ 31 อ.แม่แจ่ม จ.เชียงใหม่
หลังจากเด็กน้อยแห่งยอดดอยอินท์สู่สาวน้อย ต้องออกไปโบยบินสู่โลกกว้าง มันช่างเป็นเวลาที่ช่างน่าตื่นเต้นเสียจริงๆ แต่ในใจลึกจริงๆก็หวั่นอยู่ไม่น้อยเชียว
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาอยู่กับพ่อแม่ตลอด เมื่อถึงเวลาที่ต้องจัดเก็บสิ่งของเพื่อย้ายไปเรียนต่อที่ใหม่ จินตนาการของสาวน้อยช่างสวยงามเหลือเกิน ที่นั่นคล้ายสวิสเซอร์แลนด์และมีความเจริญที่สาวน้อยได้ฝันถึงตลอด
แต่สิ่งแรกที่น่าแปลกใจเลยคือ สาวน้อยและเพื่อนๆ ต้องเอาจอบกับมีดไปด้วยค่ะ
เมื่อถึงเวลาออกเดินทางจากทางแยกหน้าหมู่บ้าน ซ้ายมือไปทางจอมทอง ขวามือไปทางแม่แจ่ม และแล้วรถก็ได้เลี้ยวขวาขึ้นไปทางยอดดอยอินทนนท์ เพื่อไปทางแม่แจ่ม ...เอ๋ วิมานฝันของสาวน้อยเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้วิมานฝันของสาวน้อยสลายไปในทันที แต่ยังมีความหวังอยู่
รถยังแล่นขึ้นดอยไปเรื่อยๆ แยกซ้ายไปทางแม่แจ่ม บรรยากาศแถวนั้นช่างหนาวเย็นยะเยือกเหมือนกำลังจะบอกอะไรสาวน้อย รถผ่านโค้งแล้วโค้งเล่าและลงจากดอยๆเรื่อยๆ จากป่าดิบชื้น เข้าสู้ป่าตึงเริ่มเห็นวิวทิวทัศน์ของอำเภอ แม่แจ่ม มองไปรอบตัวๆ มันก็คล้ายสวิสฯ น่ะ แต่ ภูเขาจะล้นๆ และจะมีการปลูกพืชเต็มไปหมด ดูไปก็สวยไปอีกแบบ
ในระหว่างที่ชมทิวทัศน์นั้น พ่อก็บอกว่า "นั่นไงลูก เราเห็นโรงเรียนใหม่ของลูกไกลๆจากตรงนี้" ซึ่งสาวน้อยเห็นเป็นเพียงแค่หลังคาแดงไม่กี่หลังเท่านั้นเอง
และแล้วก็มาถึงโรงเรียน และวิมานของสาวน้อยล่ะ? มันจริงแค่ครึ่งเดียว คือ คล้ายสวิสฯ แต่ความเจริญล่ะ? มันแทบไม่มีอะไรเลยน่ะ และสาวน้อยต้องอยู่ในนี้ ตลอดเวลาเลยน่ะ ณ ขณะนั้นสาวน้อยไม่อยากอยู่แล้ว อยากกลับไปกับพ่อที่มาส่ง
แต่พ่อบอกว่าลูกต้องอยู่ ลูกต้องอดทน เพื่อการศึกษาและชีวิตที่ดีในอนาคตน่ะลูก โรงเรียนดีๆ พ่อไม่มีเงินจะส่งลูกหรอก
เป็นคำพูดที่เป็นความจริง ประกอบกับสาวน้อยก็อยากเรียนต่อ เราต้องอยู่ เพื่ออนาคตของเราเอง กับความหวังของทุกคนในครอบครัว และพี่สาวก็เสียสละโอกาสอันมีค่านี้ให้กับเรา เราจะทำลายมันไปหรือ ?
นั่นน่ะซิ ทำไมสาวน้อยไม่อยากอยู่นี่ ก็เพราะสภาพโรงเรียนี้เกือบร้อยละ 80 ยังเป็นดินแดง มีอาคารไม่กี่หลัง มิหนำซ้ำยังมีรั้วกั้นอีกๆ ฟังดูคล้ายสถานที่ ที่ใดที่หนึ่งน่ะแถมยังอยู่ในป่าตึง ห่างจากหมู่บ้านชาวบ้านอีก 3 กิโลเมตร
ในที่สุดรถที่มาส่งก็ขับลับตาไปในหุบเขา สาวน้อยและเพื่อนๆเริ่มร้องให้ คิดถึงบ้าน คิดถึงทุกคนในครอบครัว แต่มาถึงจุดนี้แล้วจะถอยกลับก็คงไม่ได้
ชีวิตความเป็นอยู่ในโรงเรียนหรอ? อย่างแรกตู้ลอกเกอร์ 1 ตู้มี 4 ชั้น แบ่งกันอยู่ 2 คน ที่นอนมัธยมได้นอนเตียง ประถมจะได้นอนบนพื้น โดยมีฟูกบางๆแจกให้ หอหนึ่งประมาณ 160 คน แต่มีประมาณ50 เตียง(สองชั้น) คิดดูเองล่ะกัน จะแออัดขณะไหน ห้องน้ำยามวิกาล มี 2 ห้อง แต่อีกห้องหนึ่งมักเสียเสมอ ฉะนั้นอย่าได้แปลกใจถ้าตื่นขึ้นมาแล้วจะได้กลิ่นแปลกๆ โชยมา
ทุกวันต้องตื่นตีห้าเพื่อออกกำลังกาย จากนั้นกลับไปทำเวร ต่อด้วยเวลาที่ทุกคนรอคอย คือ กินข้าวเช้า เวลากินข้าวนี้จะมีความโกลาหลเล็กน้อยเสมอ ทั้งเสียงถาด ช้อนส้อม เสียงจองคิว เสียงแย่งที่กันก็มี
แต่ก่อนที่จะไป แถวต้องเป็นระเบียบและครบทุกคน เพราะอาหารที่ได้กินนั้น เป็นเงินบริจาคและเงินภาษีจากประชาชนที่บริจาคให้กับมูลนิธิราชประชานุเคราะห์ ก่อนกินข้าวต้องท่องเพื่อรำลึกถึงความยากลำบากของการได้มาซึ่งอาหารมื้อๆหนึ่ง
เสาร์-อาทิตย์ค่อยยังชั่ว เพราะไม่ได้ตื่นตีห้า เพื่ออกกำลังกาย แต่ตื่นหกโมงเพื่อทำเวรตามปกติ
วันเสาร์พัฒนาโรงเรียน วันอาทิตย์พัฒนาหอ ตั้งแต่แปดโมงเช้า ถึงสิบโมงเช้า(และนี่คือเหตุผลที่ได้เอาจอบกับมีดมาจากที่บ้าน) ของส่วนตัวทุกอย่างต้องเขียนชื่อติด เพื่อกันหาย บางครั้งเขียนแล้วยังหาย หายแม้กระทั่งของใช้ส่วนตัวลับๆ(ไม่ได้โม้)
รู้ไหมอะไรคือสิ่งที่สาวน้อยและเพื่อนรอคอยเสมอนอกจากเวลากินข้าวคืออะไร?
1. เวลาที่จะได้กลับบ้านในช่วงเทศกาลต่างๆ เพราะเด็กๆจะถือเอาโอกาสนี้กลับไปเอาอาหารจากบ้านมา บ้านใครมีน้ำพริกลำๆ บ้านใครมีแตงกวาใหญ่ๆ หรืออาหารอะไรก็ได้ที่โอชะสำหัรบเด็กราชประชาอย่างเรา
ก็จะเอามาแบ่งกันกินตอนกลับมาจากบ้าน กินกันจนพุงกางไปเลย
2. เวลาที่ท่านขวัญแก้ว วัชรโรทัย จะมาเยี่ยม ท่านเป็นประธานเลขามูลนิธิราชประชานุเคราะห์ ท่านมาปีละ 2 ครั้ง เหมือนเป็นตัวแทนนายหลวงค่ะ ท่านจะมากับคณะ มาแจกเสื้อผ้า ชุดนักเรียน ผ้าห่มนุ่มๆ ทุกอย่างใหม่หมด บางครั้งก็มีหมอฟันจากมหิดลมาทำฟันให้กับพวกเราด้วยค่ะ
ส่วนเรื่องการเรียน เนื่องจากอาคารสถานที่ยังไม่พร้อมในช่วงปีแรกๆ(สาวน้อยเข้ามาตอนเขาเปิดโรงเรียนได้แค่ 2 ปี ซึ่งเป็นรุ่นบุกเบิกค่ะ)
นักเรียนบางส่วนต้องเรียนใต้ถุนหอ ใต้ถุนโรงอาหาร ปีแรกๆหนักน่าดู เวลาฝนตก
แต่ทุกวันนี้พวกเราก็ได้พัฒนาโรงเรียนของเราเป็นโรงเรียนน่าอยู่ในที่สุด
6 ปี ผ่านไปเร็วเหลือเกิน เราต้องจากที่นี้ไปแล้วหรอ เรายังไม่อยากไปจากที่นี่? คำถามที่ผุดขึ้นในหัวตรงกันข้ามกับคำถามที่ได้ก้าวเข้ามาครั้งแรก
ความคิดที่ว่าโรงเรียนดีๆซึ่งไม่ใช่โรงเรียนนี้ได้เลือนหายไปตั้งนานแล้ว โรงเรียนราชประชานุเคราะห์ 31 แห่งนี้เปรียบเหมือนบ้านหลังที่สองที่สาวน้อยได้เข้ามาอยู่
ได้เรียนรู้อะไรต่อมิอะไรมากมายทั้งความรู้ทางวิชาการและทางโลก และกลายเป็นโรงเรียนที่ดีที่สุดสำหรับสาวน้อยไปเรียบร้อย
ถึงแม้ว่าคุณภาพทางวิชาการอาจจะไม่เท่าเทียมที่อื่น แต่คุณภาพคนที่ออกมาในด้านอื่นๆ พวกเราไม่แพ้ที่ไหนแน่นอนค่ะ และสาวน้อยคนนี้ก็ยังคิดถึงและรักที่นั่นเสมอ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ความเห็น (33)
สวัสดีค่ะคุณ dekdeeka
คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราสามารถเลือกสิ่งดีดีให้กับตัวเราเองได้ค่ะ
สู้ ๆ ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
สวัสดีค่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้ด้วยคนนะคะ^^
สวัสดีครับคุณ dekdeeka เป็นอะไรไม่สำคัญ สำคำแค่เป็นคนดีก็พอครับ
เป็นกำลังใจให้
สวัสดีค่ะ คุณ dekdeeka
ไม่ว่าเราจะเกิดที่ไหนก็เป็นคนไทยที่ดีเหมือนกันได้ค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับคุณ dekdeeka
คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลิกที่จะเป็นได้
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ คุณ dekdeeka
กำลังใจที่มีคือพ่อและแม่ เป็นบันทึกที่กินใจมากเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะสำหรับการถ่ายทอดประสบบการณ์แบบนี้
ขอบคุณคะ
สวัสดีค่ะ คุณ dekdeeka
ความอดทนเป็นส่วนหนึ่งในตัวคุณ และจะติดตัวคุณไปตลอดค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีจ่ะเด็กดี
อ่านแล้วเห็นภาพเลย โรงเรียนเราก็ช่วยหล่อหลอมให้เราเข้มข็งใช่ไหม
เพราะฉะนั้นก็มุ่งมั่นเพื่อให้สำเร็จนะครับ
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ คุณ miyoko
ขอบคุณที่เข้ามาให้กำลังใจเสมอ
และบล็อกของคุณก็สร้างกำลังใจให้ดิฉัน
เหมือนกันค่ะ
สวัสดีค่ะ น้อง ใบเฟิร์นค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาให้กำลังใจพี่น่ะค่ะ
สวัสดีค่ะ พี่ ศักดิ์นรินทร์
ขอบคุณน่ะค่ะ สำหรับกำลังใจดีๆของพี่ค่ะ
สวัสดี คุณ Tarika Kuntatun
ขอบคุณที่แวะเข้ามมาเยี่ยมเยียน
และมีกำลังใจดๆจากคุณเสอม
สวัสดีค่ะ คุณ Bio_Zen
ขอบคุณที่เข้ามาให้กำลังใจให้กันเสมอมาค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณ Sithasinee
ขอบคุณสำหรับคำชมและกำลังใจดีๆจากคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณ fragrance
ขอบคุณที่เข้ามาให้กำลังใจค่ะ
ฉันอยู่ได้ทุกวันนี้เพราะความอดทนจริงๆ
สวัสดีค่ะ คุณ Chakungrao
ขอบคุณสำหรับกำลังใจดีค่ะๆ
ดิฉันจะตั้งใจต่อไปค่ะ
สวัสดีครับคุณ dekdeeka
เป็นกำลังใจด้วยคนครับ ^^
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ คุณน้องสุรัตน์
ขอบคุณที่เข้ามาให้กำลังใจ
ให้กันเสมอค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณ dekdeeka
คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราสามารถเลือกสิ่งดี ๆ ให้กับตัวเราเองได้เสมอค่ะ
ขอบคุณสำหรับบทความดี ๆ ที่ได้กำละงใจ และต้องอ่านไปยิ้มใปค่ะ
สู้ ๆ ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
สวัสดีค่ะ พี่ ปาริชาติ
ขอบคุณที่แวะเข้ามา
พร้อมกำลังใจก้อนโตค่ะ
สวัสดีค่ะคุณ dekdeeka
จะเป็นกำลังใจให้นะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ พี่นุ๊ก
ขอบคุณสำหรับกำลังใจน่ะค่ะ
จงกลับไปเป็นครู เพื่อพัฒนาชาติของเราต่อไปนะครับ ;)
กิตติพันธุ์
ขอร่วมเป็นกำลังใจให้ครับ ผมเคยสอนและใช้ชีวิตการเป็นครูที่มา 2 ปี ครับ ยังจดจำสิ่งดีๆมากมาย เสมอครับ เรือนนอนอินทนิล ป้อมยาม ก็เคยเป็นบ้านของผม ห้องโสต ห้องวิทยาศาสตร์ ก็เคยเป็นที่ทำงาน ครับ
เมื่อเป็นผู้ได้รับเราก็พร้อมที่จะเป็นผู้ให้
ครูไก่ วนิดา (ครูโรงเรียนราชประชานุเคราะห์ 31 จ๊ะ)
ขอบใจนะจ๊ะสาวน้อยที่ยังคงคิดถึงโรงเรียนเรา กลับมาเยี่ยมน้องๆบ้างนะจ๊ะ
น่ารักจัง
ชอบใครเเล้วไม่อาจเป็นได้หรอนะจะบอกให้ ( เด็ก โรงเรียนบ้านเจริญสามัคคี)
นวคุณ วิหคไพรวัลย์
ความพยายามบางครั้งอาจจะไม่สำเร็จ แต่ความสำเร็จทุกครั้งล้วนเกิดจากความพยายาม
Tawanchai Boonsom
นี่แหละสิ่งมาด้วยความขมขื่น แต่ผลที่ได้รับมันช่างสวยงามเหลือเกิน
หลายคนยังไม่มีโอกาส หรือหลายคนมีโอกาสแต่ไม่สามารถทำได้
ยินดีด้วยนะครับ
บางครั้งเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราต้องเลือกที่จะทำดี ราชประชาอาจลำบากแต่ก็รู้สึกอบอุ่นที่เหมือนอยู่ใกล้พ่อหลวง
ทำให้มีกำลังใจ ความเพียรที่จะสู้ หนึ่งหัว สองมือ สองเท้า หนึ่งใจยังมีอยู่ขอยืนหยัดที่จะสู้และทำคุณประโยชน์ความดี ลิขิตชีวิตใหม่ๆ ครับ
บางครั้งเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราต้องเลือกที่จะทำดี ราชประชาอาจลำบากแต่ก็รู้สึกอบอุ่นที่เหมือนอยู่ใกล้พ่อหลวง
ทำให้มีกำลังใจ ความเพียรที่จะสู้ หนึ่งหัว สองมือ สองเท้า หนึ่งใจยังมีอยู่ขอยืนหยัดที่จะสู้และทำคุณประโยชน์ความดี ลิขิตชีวิตใหม่ๆ ครับ
สมเกียรติ นักเรียนรุ่นแรกครับ
ยังคิดถึงโรงเรียนครับ