ถึงที่สุด
สวัสดี...กัลยาณมิตรที่รักยิ่ง
12 พฤษภาคม 2554 เวลาสายพอดีๆ
มีโอกาสได้พูดคุยกับเพื่อนคนนึงอีกทั้งได้อ่านหนังสือธรรมมาบ้างเล็กน้อย... พอเราเข้าวัด... มักจะได้ยินว่าคนเข้าวัดคือคนมีปัญหา... บางครั้งเราก็เห็นด้วยแต่บางครั้งก็เห็นแย้ง... บ่อยครั้งที่เห็น...คนที่เข้าวัดก็มีทั้งคนมีปัญหา...และคนมีปัญญา...
บางคนที่มีปัญหา...บางครั้งก็แก้ปัญหาได้ด้วยตัวเอง...แต่ก็มีบ้างที่ต้องการความช่วยเหลือจากบุคคลอื่น... แม้แต่คนมีปัญญาเอง...บางครั้งก็มีปัญหา... ไม่เชื่อก็ลองถามตัวเองดูสิ...huhuhu
แต่ละคนก็แต่ละจิตแต่ละใจแต่ละทัศนะ... ปัญหามันไม่ได้ยึดติดกะเราซะหน่อย มีแต่เราที่ไปยึดมั่นถือมั่นว่ามันเป็นปัญหาของเรา... หลายคนที่เกือบจะบรรลุ...ก็บอกว่าไม่อยากเกิดอีกแล้ว...เกิดมาก็ทุกข์ ...ทุกข์ที่ไม่สวย ทุกข์ที่ไม่รวย ทุกข์ที่มีน้อยเกินไป ทุกข์ที่มีมากเกินไป...ทุกข์ที่ไม่พอใจในสิ่งที่มี ไม่พอดีในสิ่ง
ที่ได้...ฯลฯ...
สำหรับ KIM ก็เกิดแล้ว...คงจะอยู่จนกว่าจะตาย...ตายแล้วเกิด...เกิดแล้วตายให้ถึงที่สุดนั่นแหละ..เมื่อถึงที่สุด ก็คงจะสุดที่เมื่อนั้น... แต่ระหว่างที่ยังมีชีวิตอยู่ สิ่งใดที่ทำได้ก็ต้องทำให้ถึงที่สุดเช่นกัน...เร่งสร้างสิ่งดีให้ถึงที่สุด เร่งชดใช้กรรมเก่าให้ถึงที่สุดเช่นกัน
เราก็ไม่ทราบว่าเราทำกรรมอะไรไว้บ้าง และต้องชดใช้อย่างไรบ้าง... คงจะเข้าทำนองที่ว่า...คนอยู่ก็อยู่กันไป...คนตายก็เอากันไป...เผา....เผา...เผา...กลายเป็นเถ้าถ่านธุลีดิน...จากสูงสุดสู่สามัญ...
สุดท้ายนี้ขอจบบันทึกด้วยคำกล่าวที่ว่า...ธรรมะ คือ หน้าที่....ปฏิบัติหน้าที่...คือการปฏิบัติธรรม...
ธรรมสวัสดี
ขอให้มิตรรักนักอ่านมีความสุข เงินไหลนอง ทองไหลมา ธรรมะคุ้มครองนะคะ
Best Regards
Lady KIM Dudess...
ความเห็น (2)
เป็นครูมา ๒๕ ปี ไม่เคยไปนั่งปฏิบัติธรรมสำนักไหน คิดว่าทำงานให้เต็มที่ เต็มเวลา ทำเพื่อโรงเรียนและนักเรียน
ตลอดจนทำงานเพื่อหน้าที่ ทำให้ดีที่สุด ด้วยสติ สำนึกอยู่เสมอว่า การทำงาน คือ การปฏิบัติธรรม (อยู่แล้ว) ขอบคุณครับ
ขอบคุณนะคะ ผอ. ที่แวะมาอ่าน