คุยกับครูคนแรกในความทรงจำ4
(หลานตัวน้อยของครูอีกคนหนึ่ง)
คุยกับครูคนแรกในความทรงจำ4
โสภณ เปียสนิท
..................................
นึกขึ้นได้ว่า เหตุการณ์ตอนเดินทางเข้าเมืองหลวงสมัยนั้นน่าสนใจ “การเดินทางลงเรือไปบางกอก ครั้งนั้น ครูพอจำได้บ้างหรือเปล่าครับ” ครูหยุดนิดหนึ่ง ก่อนพูดต่อแบบสบายๆ “ได้ซิ แจ่มชัดเหมือนเมื่อวันวานนี่เอง” ผมเร่งรีบซักถามต่อเพราะกลัวครูลืม “อย่างไรครับ” “เราเดินลัดทุ่งไกลพอควรเทียว เป็นเรือ 2 ชั้น ของบริษัทสุพรรณ มีชื่อเรือตามตำนานขุนช้างขุนแผน เช่น เรือขุนแผน เรื่อขุนช้าง เรือพิมพิราลัย เรือวันทอง เป็นต้น ลงเรือตอนบ่าย 4 โมง ถึงท่าเตียน บางกอกตอนรุ่งเช้าวันต่อมา แล้วขึ้นรถเมล์ประจำทางไทยประดิษฐ์ต่อลงที่ตลาดพลูแล้วจึงเดินเข้าไปที่วัด ดีอย่างคือ รถเมล์ไม่เก็บเงินค่าโดยสารพระเณร”
รำลึกได้ว่า ตอนผมเดินทางเข้าไปเรียนที่กรุงเทพฯ พ่อแม่ญาติพี่น้องแม้ห่วงใย แต่เต็มไปด้วยความยินดี “พ่อแม่หมู่ญาติไม่เป็นห่วงครูแย่เลยหรือครับ” “ไม่ ไม่เป็นห่วงกันเท่าไร เพราะเห็นเราบวชเป็นเณรมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีกว่า ลูกชาวบ้านอื่นๆ อยู่แล้ว” “ครูเดินทางไปกับเณรเฉลียวทันทีเลยหรือครับ” “ใช่ ตอนหลังทางบ้านรู้ว่าเราไปเรียนที่บางกอกก็ดีใจ อยากให้เราเป็นเปรียญ” คำว่า “ไปเรียน” ไม่ว่าจะบวชเป็นพระ หรือสามเณรเพื่อเรียนหนังสือ หรือเรียนวิชาการทางโลก ญาติพี่น้องย่อมยินดีปรีดา การเรียนทางโลกและธรรมมีค่าเสมอกัน ในสมัยนั้น
คิดขึ้นได้ว่า การพบหลวงปู่วัดปากน้ำภาษีเจริญเป็นเรื่องของผู้มีบุญ “ถึงวัดไปพบหลวงปู่เลยหรือเปล่าครับ” ครูคิดเล็กน้อย “เปล่าเข้าที่พักของท่านเฉลียวก่อน รอเวลาเหมาะสมตอนท่านลงรับแขก ว่างๆ คน บ่าย 2-3 โมง จึงเข้าไปกราบ” “ท่านว่าอย่างไรบ้าง” “ท่านไม่ได้ว่าอย่างไร ถามว่า อยู่ได้ไหม เมื่อตอบท่านว่า อยู่ได้ครับ ท่านเตือนให้อดทนและขยันศึกษาเล่าเรียน” กุฏิที่พักสมัยนั้นอาจไม่สบายนัก “ครูพักกุฏิไหนครับ” “พักตึกเขียว คือตอนนั้นชื่อกุฏิขึ้นต้นว่าตึกเกือบทั้งหมด ตึกดุสิต ตึกแดง ตึกดาวดึงส์...”
นึกถึงคำรำลือว่า วัดปากน้ำสมัยนั้นรุ่งเรืองทางการศึกษา เสมือนนครตักสิลาแห่งสงฆ์ในกรุงเทพฯ “ทราบว่าสมัยนั้นมีพระเณรเข้ามาเรียนกันมาก” “จริง มากันมาก โดยเฉพาะทางอิสาน มีคำกล่าว่า “ไป 1 กลับมา 4” หมายความว่า พระเณรที่อยู่วัดปากน้ำเดินทางกลับบ้านที่อิสาน มักจะชวนกันมาอย่างน้อย 4 องค์/รูปเสมอ” “หลวงปู่ว่าอย่างไรบ้าง” “ไม่ว่าอะไรใครเลย ถามเหมือนกันหมด มีที่อยู่ไหม เมื่อตอบว่ามี ท่านจะถามต่อว่า อยู่ได้ไหม ตอบว่าอยู่ได้ครับ ท่านก็อนุญาตให้อยู่เลย ท่านยินดีรับหมด ขอให้มาเรียน วัดมีอาหารมีเลี้ยงทั้งเช้า-เพลไม่ให้ลำบาก” ข้อนี้ตรงกับที่ผมอ่านประวัติหลวงปู่ ว่าท่านยินดีรับพระเณรเข้ามาศึกษาเล่าเรียนแบบไม่กลัวอดกลัวจน
(และหลานคนเดิม น่ารักหรือเปล่าช่วยกันดูครับ)
ความเห็น (22)
และนี่ก็อีกคน แสดงว่าสมตามคำโบราณที่ว่า "ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง"
ตามมาอ่านบันทึกที่ประทับใจค่ะอาจารย์
หลานของครูน่ารักจัง
อ่านแล้วจินตนาการตาม รู้สึกประทับใจด้วยคนค่ะ
- ตามมาคุยกับครู..
- ได้ความรู้ตามไปด้วยค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
เรียนครูกอไก่ครับ
- ชีวิตของครูกับบ้านท่ามะนาว
- โรงเรียนท่ามะนาว
- ยาวนานจนจะมากกว่าคนอื่น
- คนใดในหมู่บ้านแล้วครับ
เรียนครูอ้อครับ
- หัวหินวันนี้ครึ้มฟ้าครึ้มฝนอย่างไรชอบกล
- ฝนทำท่าจะตก ก็ตกแค่นิด(ส์)หนึ่ง
- ยังไม่ชัดเจนว่าจะตกดีหรือไม่ตกดี
สวัสดีค่ะ อจ. ตามมาอ่าน.... การรักเผ่าพันธุ์เป็นสิ่งที่ดีแสดงถึงความกตัญญต่อบรรพบุรุษ......สมควรยกย่องค่ะ
- สวัสดีจ้ะท่านอาจารย์
- ยังอยู่จ้ะ ยังไม่ได้ไปไหน
- ตอนนี้ยืดอายุไบอนุญาตขับขี่แล้วจ้ะ ได้อีก 5 ปีแน่ะ
- ขอบคุณที่ไปให้กำลังใจกันเสมอ ๆ นะจ๊ะ
มาติดตามเรื่องราวของครูต่อค่ะ
- ขอบคุณ ท่านโสภณ ที่แวะมาให้กำลังใจค่ะ
- อ่านเรื่องราวแล้วประทับใจจริง ๆค่ะ
สวัสดีค่ะ
วันนี้มาติดตามอ่านย้อนหลังเรื่องเล่าของ "ครู" ค่ะ
ได้ข้อคิดที่ซาบซึ้งเรื่องความกตัญญู และความอดทน มานะ พยายามของคนที่มุ่งมั่นนะคะ
เรียนครูลำดวนครับ
- คนแก่ประสบการณ์มาก
- คุยแล้วได้แง่คิดเยอะ
- เรื่องหนึ่งที่เหมือนกันคือ
- ความอิจฉาริษยากันในหมู่คน
- ไม่ว่ายุคไหนสมัยใด ครูให้ฟังอยู่บ้าง
- แต่ผมบันทึกด้วยความระมัดระวัง
เรียนคุณมะลิครับ
- ขอบคุณที่แวะมาเยือน
- ถึงเรือนชาน
เรียนคุณมะเดื่อครับ
- ยินดีด้วยได้ใบขับขี่แล้ว
- คราวนี้ขับรถนาน5 ปีเทียว
- เที่ยวได้ทั่วประเทศ
- แล้วค่อยกลับมาต่ออีกที
สวัสดีค่ะอาจารย์
เป็นโอกาสที่ดีค่ะได้พบครูคนแรก อ่านแล้วมีความสุขค่ะ
เรียนคุณอุ้มบุญครับ
- ยุ่งก็ไม่เป็นไร
- ถ้ามีความสุขกับการทำงาน
- มันจะเหมือนกับว่าไม่ใช่งาน
- คล้ายว่ามันคือส่วนหนึ่งของชีวิต
- ไปนั่นเลย
เรียนคุณเก๋ครับ
- กล้วยไม้ช้างกระที่นำมาด้วย
- ช่างสวย และงามหลายช่อจริงๆ
- นำมาขายคงมีราคางามมากในตลาด
สวัสดีค่ะ
- มาฟังเรื่องเล่าจากครูค่ะ
- เรื่องราวในอดีตมีคุณค่าควรแก่การจดจำนะคะ
สวัสดีครับคุณครูโสภณ เปียสนิท
...
เก็บบรรยากาศ ได้รับกลิ่นไอของบรรพบุรุษ ได้รับการถ่ายทอดเรื่องราวที่หาไม่ได้แล้วในวันนี้ นี้คือชาติพันธ์ของคนไทย นี้คือเรื่องยิ่งใหญ่ในใจชนผู้เดินทางผ่านห้วงกาล กระผมชอบมากครับ เหมือนนั่งฟังแม่ที่เล่าเรื่องสมัยก่อนให้ฟัง เหมือนได้นั่งฟังพ่ออ่านหนังสือให้ฟัง พ่อจุดเทียนสอน ก อากา พ่อสอนให้กระผมรักหนังสือ
....
เมื่ออ่านบันทึกของครู กระผมได้เดินทางไปพบพ่อและแม่ด้วยเช่นกัน
...
ด้วยความเคารพที่มอบสิ่งที่ดีให้กับมวลชน ครับ
เรียนคุณถาวรครับ
- แม้ว่าเราจะเดินทางแสนไกลอย่างไร
- จิตวิญญาณมักจะเก็บความทรงจำเก่าแก่
- ไว้ในส่วนลึก บางคนเดินทางไปไกลจนกู่ไม่กลับ
- แต่จิตใจยังย้อนกลับคืน
- ส่วนบางคน หรือหลายคน กลับมาตายรังครับ
เรียนครูดาหลาครับ
- ชีวิตของคนต้องมีครู
- บางคนนึกไม่ออกว่าเกี่ยวพันกับครูท่านใด
- บางคนมีเรื่องราวเกี่ยวกับครูมากมาย
- สำหรับผมเองนึกถึงครูต้องนึกถึงครูคนนี้แหละครับ
- ก่อนคนอื่น
เรียนคุณเนิ่มครับ
- ชีวิตคนก็เหมือนกับการขี่จักรยาน
- เดินทางไปทั่วทุกมุมโลก
- สองล้อที่เวียนวนของทุกคนคือ "ดีและชั่ว"
- ที่ติดตัวของแต่ละคน
- ตลอดไป