รอยแผลจาก"คำพูด"

เด็กน้อยคนหนึ่ง มีสีหน้าแสดงอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก พ่อของเขาจึงได้นำตะปู มาให้
เขา 1 ถุง และได้บอกกับเขาว่า

"ทุกครั้ง เวลาที่เขารู้สึกโมโห หรือ โกรธใครซักคน ให้ตอกตะปู 1 ตัวเข้าไปกับ
รั้วหลังบ้าน"

วันแรกผ่านไป เด็กน้อยคนนั้นตอกตะปูเข้าไปที่รั้วหลังบ้านถึง 37 ตัว
และก็ค่อย ๆ ลดจำนวนลงเรื่อย ๆ

ในแต่ละวันผ่านไป ก็ลดจำนวนลง เพราะเขารู้สึกว่า เขาเริ่มควบคุมอารมณ์ตนเองได้
บ้างแล้ว

และแล้ว หลังจากที่เขาสามารถควบคุมตนเองได้ดีขึ้น ใจเย็นมากขึ้น เขา
จึงเข้าไปพบกับพ่อ

และบอกกับพ่อของเขาว่า "พ่อ ผมสามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้แล้ว...."

พ่อยิ้ม..และบอกกับลูกชายว่า... "ถ้าเป็นเช่นนั้น ลองพิสูจน์ให้พ่อดู
สิ โดยทุก ๆ ครั้งที่ สามารถควบคุมตนเองได้ ให้ถอนตะปูออกจากรั้วบ้าน 1 ตัว ทุกครั้ง"

วันแล้ว วันเล่า... เด็กน้อยค่อย ๆ ถอนตะปูออก ทีละตัว ๆ จาก 1 เป็น 2
จาก 2 เป็น 3 จนในที่สุด

ตะปูก้อถูกถอดออกจนหมด เด็กน้อยดีใจมาก รีบวิ่งไปบอกพ่อ

"พ่อผมทำได้ ในที่สุด ผมก็ทำสำเร็จ ..!!" พ่อไม่ได้พูดอะไร แต่ได้
จูงมือ ลูกชายไปที่รั้วหลังบ้าน

"เจ้าลองมองที่รั้วเหล่านั้นสิ มันไม่เหมือนเดิมแล้ว เพราะมันมีรอยตะปูเต็มไป
หมด จำไว้นะลูก

เวลา ทำอะไรลงไป โดยใช้อารมณ์ สิ่งนั้นมันจะเกิดเป็นรอยแผล ต่อให้ใช้คำพูดว่า ขอ โทษ สักกี่หน ก็ไม่อาจลบความเจ็บปวด ไม่อาจรบรอยแผลที่เกิดขึ้นกับคนคนนั้นได้

[KRUDALA]

ใช่ค่ะ ...ทำอะไรลงไปโดยใช้อารมณ์ ผลที่ตามมาคือความเสียหาย แม้จะแก้ไขแล้วก็ยังทิ้งแผลให้เห็น

เป็นข้อคิดที่ดีมากค่ะ

[ลำดวน]

• สวัสดีค่ะ
• อยากให้ดอกไม้อีหลายๆดอกค่ะ
• ให้ข้อคิดมากมายเลยค่ะ
• ขอบคุณมากต่อไปจะไม่ทำให้ใครโกรธอีกแล้วค่ะ

[วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--]

ข้อคิดสะกิดใจ ต้นไม้ตะปูตอก ร่องรอยที่บ่งบก คือเรื่องราวแห่งอารมณ์ รอยตะปูในเนื้อไม้ แม้นถอนออกไม้ยังมีรอย

[ยุวนุช]

สวัสดีค่ะ ตามรอยมาจากบันทึกของอาจารย์ลำดวน มาให้กำลังใจค่ะที่บอกว่าประสบอุบัติเหตุผ่าตัดและยังทำกายภาพอยู่

ขอให้แข็งแรงเป็นปกติในเร็ววันนะคะ

พี่สาวของดิฉันได้ประสบอุบัติเหตุเป็นผู้นั่งในรถยนตร์ด้านซ้าย สามีเขาขับ กำลังเลี้ยวเข้าซอย รถทางตรงมาชนเข้าข้างเขาอย่างจัง สลบคาที่ กระดูกข้อศอกแตกละเอียด ข้อมือหัก สะโพกร้าว และตัวเขามีโรคประจำตัวคือ โรคไตและธัยรอยด์ทำให้กว่าจะได้ผ่าตัดก็หลายวันเพราะหมอต้องเช็คสภาพร่างกายกลัวเขาช็อคระหว่างผ่าตัดค่ะ เป็นเรื่องใหญ่ร้ายแรงที่ทำให้ดิฉันใจหายมากๆ เหตุเกิดเมื่อวันคริสมาสต์อีฟปีที่แล้ว

หลังผ่าตัด อยู่โรงพยาบาลเป็นเดือน ทำกายภาพ ผ่านความเจ็บปวด ความไม่สะดวกที่ต้องนั่งรถเข็น ตอนนี้เขาเดินได้แล้วแม้จะยังเดินไม่ถนัดนัก แต่เขาพยายามทำทุกอย่างสู้จริงๆค่ะ กำลังใจดีมากค่ะ เพื่อนฝูงนั้นมีส่วนช่วยเรื่องกำลังใจมากนะคะ เมื่อสัปดาห์ที่แล้วดิฉันไปเยี่ยมเขา เขาอยู่เชียงใหม่ค่ะ ยังไปเดินช้อปปิ้ง หาของอร่อยทานกันเบิกบานใจ

สิ่งหนึ่งที่เขาบอกว่าได้ทำมากช่วงที่เจ็บตัว(ไม่สามารถทำอย่างอื่นได้ ไม่ได้ไปทำงานหลายเดือน)ก็คือการ เจริญสติ เจริญเมตตาให้กับตัวเองและสรรพสิ่งรอบตัว

สู้ๆ ยิ้มให้ได้ทุกๆวันนะคะ