ใจจะขาดรอน ๆ แล้วเจ้าเอย (2-110)
ผู้เขียนเป็นคนชอบถ่ายภาพ เก็บเงินค่าขนมซื้อกล้องตั้งแต่ยังเรียนมหาวิทยาลัย และต้องเจียดเงินอีกจำนวนหนึ่งเพื่อซื้อฟิล์มและค่าล้างรูป เพราะรุ่นนั้นเป็นกล้องที่ต้องใช้ฟิล์มถ่าย
ครั้งหนึ่งได้กล้อง Nikkon (รุ่นอะไรจำไม่ได้เสียแล้ว) ดีใจนักหนา ทะนุถนอมยิ่งราวสมบัติล้ำค่า ไปเที่ยวที่ไหนต้องแบกกระเป๋ากล้องใบโตที่เพียบไปด้วยอุปกรณ์นานา ภูมิใจนักหนากับฝีมือการถ่ายภาพของตัวเอง (ความจริงฝีมือก็ธรรมดา ๆ แต่รู้สึกเองว่าฝีมือดีเหลือเกิน)
ได้ใช้ ได้รัก ได้ทะนุถนอมกล่อมรักกล้องวิเศษอยู่ไม่นาน... วันหนึ่งขณะกำลังทำความสะอาดกล้องด้วยการใช้ลูกยางเป่าฝุ่น เช็ดเลนส์ กล้องสุดรักมีอันตกหล่นจากมือลงสู่พื้น....
...แตกกระจายเป็นหลายชิ้น...
เก็บชิ้นส่วนอย่างเสียใจและใจเสีย มันคงใช้ไม่ได้เหมือนเดิมแล้วล่ะ... ใจแตกสลายกระจายไปยิ่งกว่าชิ้นส่วนของกล้องสุดรัก...ทั้งเสียดาย เสียใจ และโกรธตัวเองไปสารพัดสารพันความรู้สึก
... ใจจะขาดรอน ๆ แล้วเจ้าเอย...
ทุกวันนี้ก็ยังรักที่จะถ่ายภาพ แต่กลับมาใช้กล้อง “ปัญญาเลิศ” ราคาไม่ถึงครึ่งของตัว Body กล้องสุดรักตัวเก่า แถมกล้องใหม่นี้ไม่ต้องใช้ฟิล์ม ไม่ต้องแบกแฟลช ยกขึ้นก็เล็ง กดได้ทันที มีโหมด ต่าง ๆ ให้ปรับพอควรแก่กล้องราคาไม่กี่พันบาท ข้อสำคัญหล่นมาหลายที ก็ยังดีอยู่ ไม่รู้สึกรู้สา กล้องตัวเล็กใส่กระเป๋ากางเกงได้สบาย...
...สะดวกกาย สบายใจยิ่งนัก...
มาคิดดู... ที่รู้สึกใจสลาย จวนจะขาดรอน ๆ เพราะเรายึดมั่นให้ค่ากับเจ้ากล้องสุดรักสุดวิเศษนั้น ช่างไม่รู้จักคิดว่า...มีสิ่งใดในโลกนี้เล่าที่จีรังยั่งยืน ก็ล้วนแต่ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ทั้งนั้นไม่เว้นทั้งคน สัตว์ สิ่งของ เราไปหลงยึดกับสิ่งที่ไม่จีรัง...ว่ามันยั่งยืน... ก็ถูกทุกข์ขบกัดน่ะสิ
ตอนนี้รู้สึกดีเล็กๆ ว่าหากครั้งนั้นเจ้ากล้องวิเศษไม่หล่นแตกกระจายไป เราคงจะต้อง “แบก” มันไปอีกนาน ทั้งหนักทั้งเหนื่อย และคงไม่ได้เรียนรู้การชื่นชมภาพฝีมือคนอื่น เพราะแต่ก่อนนั้นเมื่อชมภาพของใคร ๆ ก็จะมองแบบพินิจพิจารณาว่าเขาใช้เทคนิคอะไร เปิดหน้ากล้องเท่าไร ความไวชัตเตอร์เท่าไร มันน่าจะทดแสงหน่อยนะ น่าจะจัดองค์ประกอบให้ลงตัวกว่านี้หน่อย น่าจะ......
ถึงตอนนี้ชมภาพถ่ายฝีมือคนอื่น ก็ได้ใช้ “ใจ” มอง จึงเห็นความงดงาม ความตั้งใจ ใส่ใจ ความสุขของคนถ่ายที่ซ่อนอยู่ในภาพนั้นเยอะแยะเลย
ดีละ...ที่เจ้ากล้องวิเศษมันหล่นหายแตกกระจายไปจากเรา... เบาใจจริง ๆ
❤•♥(◠‿◠✿)
ความเห็น (46)
ว้าว ยิ่งนานวัน สัมพันธ์ผูกจิต ยิ่งพิสมัย ใจพี่หญิงเอย
ปูคงต้องใช้เวลานานๆ ๆ นาน กว่าจะคิดได้อย่างนี้นะคะ
ใจจะขาดรอนๆ แม้ด้วยเพียง ความคิดถึง . สุขสันต์นะคะ
สวัสดีวันหยุดจ้ะน้อง LA
คิดถึงจนใจจะขาดรอน ๆ เชียวหรือนี่...ฮา ๆ
มีความสุขในวันหยุดจ้ะ คิดถึง ๆ เช่นกันค่ะ
มายิ้มๆๆ ในมุมมองเหมือนเหรียญมีสองดาน เมื่อมีดีก็มีเสีย ขอให้มีความสุขกับการทำงานครับ
สวัสดีค่ะอ.ขจิต
มีความสุขในวันหยุดค่ะ
;)
- สวัสดีค่ะ
- คิดบวก ได้ความสุขใจจากภาพของเพื่อนดีนะคะ ไม่ต้องเสียดาย
- มุมภาพ การเลือกองค์ประกอบ จังหวะแสงเงา และบรรยากาศในรูปถ่าย ทำให้เหมือนกับกำลังได้เดินเข้าไปเที่ยวบ้านเพื่อนคนคุ้นเคย หรือกำลังแวะไปนั่งคุยกับชาวบ้านเลยนะครับ ได้ยินเสียงจักจั่นและใบไม้ร่วงสู่พื้นเลยนะเนี่ย
- ให้สติและได้ข้อคิดีนะครับ...บางทีหากกล้องไม่หล่นแตกกระจาย เราก็ไปติดกับเครื่องเคราจนมองข้ามความคิดและจิตใจที่เราใช้มองผ่านเลนส์
- เห็นวิธีคิดของคุณคนไม่มีรากแล้วนี่ ก็ให้ความคิดได้อย่างหนึ่งว่าคนมีธาตุเป็นผู้เรียนรู้และเข้าใจสิ่งที่ประสบแก่ตนเองอย่างซึ่งหน้านี่ อย่างไรก็มักได้เรียนรู้ ได้ปัญญา และแปรปัญหาไปเป็นปัญญาได้อยู่ดี
- ผมเองก็มีชุดกล้อง Single Lens Reflex พร้อมชุดแฟลชอย่างดี เลนส์แบบ Wide-Tele Combination ขาตั้ง และอุปกรณ์ประกอบต่างๆครบชุด ตอนนี้เก็บไว้นอนนิ่งเลยละครับ จะเอาไปขายหรือยกให้ใครก็ไม่มีใครสนแล้ว จะเอาไปลองถ่ายดูก็งานใหญ่เลย คงต้องตระเวนหาร้านที่ยังให้บริการล้างฟิล์มและอัดรูป ไม่รู้จะยังมีอยู่ที่ไหน
- นี่เพื่อไม่ให้เสียดายและอาลัยอาวรณ์มาก สงสัยต้องขอยืมบทเรียนของคุณคนไม่มีราก มาคิดว่ามันตกแตก หรือทำหาย หรือไม่เคยมี ถึงจะละวางได้
- สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก
- เมื่อก่อนเคยทุกข์เคยเสียใจในการยึดมั่นถือมั่น "ตัวกูของกู" หนักหนา
หลังจากอ่านนิทานเซนเรื่องหนึ่งจบ...ก็ปลดล็อกความคิดตัวเองได้ทันที
เริ่มคลาย ปล่อยวางได้ดีขึ้น "ฝึกเสียของโดยไม่เสียใจและใจเสีย"
ได้ดีขึ้นเยอะเลยค่ะ - ขอบพระคุณบันทึกดี ๆ ที่ทำให้มองใจตนค่ะ
ใจจะขาดรอนๆ แบบในเพลง ... ฉันคิดถึงเธอ ตั้งแต่หัวค่ำ จนอุษาสาง ...
มาเพ้อพร่ำ รำพัน ณ ยามเย็น เผื่อน้องฟ้ากะนายเมฆจะเป็นใจ อิ่มหรอยยามเย็นค่ะ
สวัสดีค่ะอ.
ลำดวน
การไม่มีกล้องดี ๆ ใหญ่ ๆ ทำให้ไม่ต้องทำหน้าที่เป็นตากล้องจำเป็นค่ะ เลยได้ภาพจากคนอื่น ๆ ด้วย ไม่งั้นมีแต่คนเรียกให้ถ่ายภาพให้ค่ะ
ก็ดีค่ะ เลยได้ภาพของตัวเองมากขึ้นค่ะ ;)
สวัสดีครับอาจารย์์์...
อ่านบันทึกนี้แล้วกระตุกตัวเองได้เยอะเลยครับ
ของบางอย่างหนักทั้งน้ำหนัก และหนักอยู่ในใจเลยนะครับ...
สวัสดีค่ะอ.
วิรัตน์ คำศรีจันทร์
ภาพนี้เป็นตอนสาย ๆ วันหนึ่งในเดือนพฤศจิกายน ที่บ้านแม่กำปอง อ.แม่ออน จ.เชียงใหม่ค่ะ ... และมีเสียงจั่กจั่นที่ประสานเสียงกับใบไม้ที่เสียดสีกันด้วย...
เท่าที่ทราบตอนนี้ร้านที่รับล้างฟิล์มเกือบไม่มีแล้ว ได้ยินว่ามีแถวสามแยกอยู่ 2 ร้านค่ะ เครื่องเคราที่อาจารย์กล่าวนั้นชุดใหญ่เลยนะคะ บางคนก็ชอบที่หาไว้เก็บสะสมนะคะในเว็บบางเว็บมีการซื้อขายกล้องและอุปกรณ์เพื่อการอนุรักษ์ค่ะ
ส่วนตัวก็เก็บบางตัวไว้ค่ะ กล้องเก่าไลก้ารุ่นตั้งแต่เตี่ยยังอยู่ก็เก็บไว้ พอย้ายบ้าน หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ... เสียดายอยู่นาน แต่คิดไปอีกที...ความทรงจำเรื่องราวใด ๆ บางทีไม่ได้อยู่ที่สิ่งของ แต่อยู่ที่ความรู้สึกนึกคิดมากกว่าค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะอ.
ธรรมทิพย์
ความทุกข์ถาวรที่เจอกันทุกคนไม่ค่อยต่างกันนะคะ เรื่องหนึ่งก็คือ การยึดติด ยึดมั่น ถือมั่น ตัวกูของกู นี่เอง...
คนมีปัญญาก็ย่อมจะเห็นทุกข์ได้เร็วดังอาจารย์ว่าค่ะ
ขอบคุณที่มาอ่านและให้ข้อคิดดี ๆ เสมอค่ะ
สวัสดีหัวค่ำค่ะน้อง LA
มาเป็นเพลงวนาสวาท (ใช่หรือเปล่า) เลยนะเนี่ย
อิ่มอร่อย อย่านอนดึก พรุ่งนี้จะได้สดชื่นค่ะ ;)
สวัสดีค่ะคุณ
หนานเกียรติ
หนักกาย ไม่เท่าหนักใจ....ฮา ๆ ค่ะ
คนเราก็เกิดมาเพื่อแบก...แบกทุกข์แบกสุข แบกดีแบกชั่ว แบกยศศักดิ์สรรเสริญ ... สารพัดสารพันจะแบกกันไป...
วางลงบ้างก็ดีค่ะ.... จะได้แบกแต่เรื่องที่จำเป็นต้องแบกจริง ๆ ^_^
สวัสดีครับ
บทความนี้เขียนได้ดีมากๆ ครับ
กระชับ เรียบง่าย และมั่นใจ ;)
ทิ้งท้่ายด้วยข้อความสั้นๆ ชวนคิดต่อ
ฝากเรื่อง เหนือฟ้ายังมีฟ้า มาให้น้องได้อ่านด้วย
ไม่รู้ว่าน้องเรียนที่มหาวิทยาลัยไหน
สมัยพี่เรียน ก็เคยสมาชิกชุมนุมช่างภาพ เคยเข้าไปใช้ห้องมืดสองสามครั้ง
แล้วเปลี่ยนมาเป็นว่ายน้ำดีกว่า ได้ออกกำลังกาย
แต่วิญญาณนักถ่ายรูปยังติดตัวมา
แต่พอมีลูกมีเต้า เปลี่ยนจากกล้องถ่ายรูปมาเป็นกล้องถ่ายหนัง
ความคิดเปลี่ยนครับ
แต่เมื่อหลายเดือนไปคุยกับเพื่อนร่วมงาน เธอเป็นช่างภาพฝีมือเยี่ยมมาก
ผมก็เลยเอารูปของผมไปให้ดูเป็นการแลกเปลี่ยน
บอกเธอว่าผมใช้กล้องง่ายๆถูกๆธรรมดา เพราะไม่มีมือจะถือกล้อง เพราะส่วนมากจะถือกล้องถ่ายรูป
พอเธอเห็นรูปของผม เธอบอกว่าผมควรจะไปซื้อกล้องดีมาใช้ได้แล้ว
เวลามาถึงแล้ว คุณมีค่าควรแก่การได้กล้องดีๆ ไม่ใช่กล้องถูกๆ
เพราะคุณถ่ายรูป คุณมองไม่เหมือนคนธรรมดา (ว่าเข้านั่น ตามธรรมเนียมฝรั่ง
พูดชมไว้ก่อน)
เมื่อสองสามวันก่อนเริ่มถ่ายรูปจากกล้อง Nikkon D7000 18-200 mm
ต้นไม้ก็ต้นไม้เดิม
พอถ่ายออกมาคราวนี้ รูปออกมาแปลกไปครับ
แปลกอย่างไร น้องต้องดูเองครับ
สวัสดีค่ะอ.
ธ.วั ช ชั ย
อ่านคอมเม้นท์แล้วปลื้มเลย ฮา ๆ
ถือว่าเป็นคำชมจากครูบาอาจารย์ก็แล้วกันค่ะ แม้ว่าชวนให้คิดต่อไปว่า...
บันทึกอื่น ๆ ของเราน่ะ คงไม่ค่อยกระชับ ซับซ้อน และไม่มั่นใจ น่ะสิ ;)
สวัสดีค่ะพี่
คนบ้านไกล
น้องเป็นศิษย์เก่ามหิดลค่ะ แต่ไม่ได้เข้าชมรมถ่ายภาพ เพราะมัวแต่ไปค่ายและจัดกิจกรรมในชมรมพุทธค่ะ
เรื่องคุณภาพของภาพก็แปรผันไปตามคุณลักษณะหลายอย่างค่ะ ทั้งกล้อง(เลนส์) มุมมอง ศิลปะการจัดองค์ประกอบของคนถ่าย และวัตถุที่เราถ่ายด้วย
แน่นอนว่าเมื่อใช้กล้องที่มีคุณสมบัติจำกัด คุณสมบัติของภาพก็จำกัดไปด้วยค่ะ แต่ก็พอกล้อมแกล้มใช้ได้ แม้จะไม่ค่อยได้อย่างใจค่ะ
ตามไปอ่านและชมภาพแล้วค่ะ มุมมองของคนเรียนสถาปัตย์ก็เน้นเรื่องรูปทรง โครงสร้าง สี แสงเป็นหลักนะคะ ส่วนน้องก็ชอบถ่ายต้นไม้ใบหญ้าค่ะ ไม่ค่อยได้ถ่ายคนเช่นกัน และชักจะเห็นดังที่พี่ว่าล่ะค่ะ วันเวลาที่ผ่านไปหลายสิ่งก็เปลี่ยนไป แต่คน และยิ่งเป็นคนที่เรารักล่ะก็...ต้องบันทึกภาพไว้ในความทรงจำค่ะ ;)
เพิ่งได้เห็นภาพสวย ๆ ที่พี่นำมาแปะให้...สวยมากค่ะ...
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะคุณ คนไม่มีราก กำลังเริ่มจับกล้องพอดีค่ะ ชอบใจกับประโยคที่ว่า "ภูมิใจนักหนากับฝีมือการถ่ายภาพของตัวเอง (ความจริงฝีมือก็ธรรมดา ๆ แต่รู้สึกเองว่าฝีมือดีเหลือเกิน)"
แทงใจดำเพราะรู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน....
ขอบคุณบทความนี้ที่ช่วยเตือนสติพยายามไม่ให้หลง... และคอยแต่จะแบกมันไว้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน.... พยายามให้ความสมดุลโดยใช้ทั้งกล้องและใช้ใจบันทึกภาพค่ะ...
...แวะมาแบบคน..ใจแตก...แบกเอาไว้...เพราะหาซื้อใหม่ไม่ได้เหมือนกล้อง....แล้วยายธีจาทำไงดีเนียะ....(เอ๋..เดี๋ยวนี้..ดูเขาส่งรูปมาให้...เพลินดี..ดีกว่าแบกกล้องไปด้วย..ถ่ายได้...เอาออกจากกล้องไม่เป็น..๕๕๕)...สวัสดี..ยายธีค่ะ
ไม่ต้องแบกอะไรเลยคงไม่ดีนะครับ
เพียงแต่บางเวลา ถ้าเรารู้ว่า....
บางสิ่งบางอย่างในตัวตนเรา คราใดที่
สมควรแบก...คราใดที่สมควรวาง
คราใดที่ต้องทิ้ง.....
ผมนับเป็นการ ' จัดการ ' ที่ดี ไม่ใช่ 'ปล่อยวาง'
เพราะชีวิตของคนต้องเดินทางต่อไปอีกครับ
ผมภาวนาทุกวันว่า ขอให้ผมมีกำลังใจ
ถึงแม้ใจจะใกล้ขาดรอน ๆ
ภาวนาให้พี่มีกำลังใจและมีความสุขด้วยนะครับ
พี่เขียนบันทึกได้น่าอ่านมากครับ
อ่านแล้วถูกใจเพราะเป็นคนไม่ชอบแบกอะไรเอาไว้โดยไม่จำเป็น
และไม่ค่อยยึดติดกับสิ่งใดมากจนเกินไป มีเท่าไหร่ก็ใช้เท่านั้น
บางครั้งก็นั่งมองภาพและการจัดภาพของบันทึกอื่นแล้วก็ได้แต่ชื่นชม
แต่...กับตัวเองชอบหยิบยืมของผู้อื่นมาแบ่งปันกัน...สบายกว่ากันเยอะเลย....ha
“การไม่ ลดวิธีคิดและวิธีปฏิบัติแบบเก่าลงไป มันก็จะเป็นเรื่องยากที่จะได้วิธีคิดและวิธีปฏิบัติแบบใหม่”
หลังจากที่อ่านบันทึกนี้ ในขณะที่กำลังประชุมอยู่
ช่างสอดคล้องกันเหลือเกินครับ
สุดท้าย…สิ่งที่เราต้องการมันคือสิ่งใดหนอ
…
และบันทึกนี้มีคำตอบ ชื่นชมมุมคิด ทุกครั้งของเจ้าของบันทึกนี้ นะครับ
ขอบคุณนะครับ
มีความสุขกับอาหารมื้อเที่ยงวัน นะครับ คุณคนไม่มีราก
สวัสดีค่ะคุณ
...ปริม ทัดบุปผา...
ยินดีที่ได้ทักทายกันค่ะ
และชอบประโยคที่ว่า "...พยายามให้ความสมดุลโดยใช้ทั้งกล้องและใช้ใจบันทึกภาพค่ะ..."
ตามไปชมภาพแล้วคิดว่าฝีมือคุณปริมดีมากค่ะ ;)
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะคุณ
ยายธี
ในโลกนี้แต่ละคนถนัดและชอบต่างกัน ต้องมีคนชอบถ่ายภาพและคนชอบเป็นแบบ จะได้สมดุล เช่นเดียวกันกับคนชอบชมภาพ โดยไม่ได้ถ่ายเองล่ะค่ะ
รักษาสุขภาพนะคะ
สวัสดีค่ะน้อง
ทิมดาบ
"วาง" ลงทั้งหมดในฐานะที่ยังเป็นปุถชน ก็คงยากและทำไม่ได้นะคะ
เพียงแต่เราควรเตือนตนเตือนใจบ่อย ๆ เพราะมักหลง "แบก" อะไรต่ออะไรไว้จนเกินกำลังและความจำเป็นสำหรับชีวิต
ใช่แล้ว ชอบ ๆ ค่ะ ..."คราใดที่สมควรแบก...คราใดที่สมควรวาง คราใดที่ต้องทิ้ง..."
"ผมภาวนาทุกวันว่า ขอให้ผมมีกำลังใจ ถึงแม้ใจจะใกล้ขาดรอน ๆ ภาวนาให้พี่มีกำลังใจและมีความสุขด้วยนะครับ"
โห...ขอบคุณอย่างแรงเลยค่ะ พี่ปรารถนายิ่งค่ะที่จะมีกำลังใจที่เข้มแข็งและมีความสุข...กว่านี้ (โลภ..อิอิ) ทั้ง ๆ ที่ก็ต้องสารภาพว่า ตอนนี้มีกำลังใจดีและมีความสุขอยู่แล้วค่ะ ;)
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะพี่
krugui Chutima
น้องเขียนบันทึกนี้ดูคล้ายคนที่ วาง ได้ ละ ได้ แต่ความจริง เป็น "นักแบก" เลยค่ะ...ฮา ๆ
แต่รู้ตัวที ก็รีบวางเสียทีหนึ่งค่ะ หวังว่าจะแบกน้อย ๆ จนเบาสบายได้ในสักวันค่ะ ;)
สวัสดีค่ะคุณ
แสงแห่งความดี
ประชุมไปอ่านบล็อกไปนี่ใช้เวลาได้เต็มที่เลยนะคะ ^_^
ว่ากันว่า (ฝรั่งว่า) หากจะเปลี่ยนอะไรก็ตาม ต้องเปลี่ยนที่กรอบความคิด... ไม่เช่นนั้นไ่ม่มีใครหรืออะไรจะเปลี่ยนได้ค่ะ
สู้ ๆ นะคะ....
ส่งความรักและความระลึกถึงให้หลานทั้งคู่ด้วยค่ะ ;)
สวัสดีครับ ผมอ่านไปยิ้มไป เพราะผมก็เป็นคนที่รักการถ่ายภาพด้วยเหมือนกัน
อ่านหัวข้อแล้วรีบติดตามค่ะ เก็บไว้เป็นที่ระลึกและมีความหมายอย่างดีมากแล้วค่ะ ตอนนี้ก็มีกล้องที่ต้องเก็บวางไว้เฉยๆ 3 กล้อง กลายเป็นของเก่าเก็บไปเลยทั้งที่ยังใช้ได้ ความทันสมัย ของใหม่ทำให้เราหยุดใช้ของเก่าจริงๆ ถ่ายปุ๊บอยากเห็นภาพใหญ่เราก็ได้ชมทันทีไม่ต้องไปร้าน เราเลยลืมของเก่านะคะ แต่เราก็หวงเก็บเช่นกัน
สวัสดีค่ะ
แวะมาอ่านบันทึกดีๆ นี้ค่ะ
ขอบคุณสำหรับบันทึกนี้นะคะ
ขอบคุณค่ะ^^"
อาทิตย์สวัสดีค่ะพี่หญิงปิง
มาส่งความคิดถึง เมื่อวานก็ ใจจะขาด รอนๆ แล้วเจ้าเอย เพราะว่า ครบรอบ ๑ ขวบปี ชมรมคนรักมวลเมฆ
แต่ฟ้าทางนี้ บ่เป็นใจ ให้ได้ยล น้องฟ้ากะนายเมฆ เลยค่ะ ก็ยังดีได้มีเวลา เข้ามาทายทัก แฟนๆ นะคะ :)
พี่หญิง สบายดีไหม การงานคงสะดวกโยธิน ส่วนเรียนเป็นไงบ้างคะ ใกล้จะได้ช่วยร้อง เย้ ไชโย หรือยังคะ
สวัสดีค่ะพี่
กานดา น้ำมันมะพร้าว
น้องสังเกตเห็นว่าภาพของพี่มักจะสวย ๆ ทั้งนั้นเลยนะคะ ;)
ขอบคุณที่ส่งภาพงดงามมาให้ชมค่ะ
ด้วยความระลึกถึงค่ะ
สวัสดีค่ะน้อง 
Poo
HA ก็ยังคงระลึกถึง LA ไม่เสื่อมคลายค่ะ
การงานการเรียนสำหรับพี่ตอนนี้่เป็นเรื่องเดียวกันค่ะ มีเรื่องเดียวในชีวิตเลยค่ะตอนนี้
ขอบคุณที่ระลึกถึงกันเสมอค่ะ
(^__^)
สวัสดีค่ะคุณวัลภา 
... ใจจะขาดรอน ๆ แล้วเจ้าเอย...
ครูใจดีเคยมีความรู้สึก ใจจะขาดรอนๆ หลายครั้งหลายครา เวลาที่ของเสียหาย โดยเฉพาะ กล้องถ่ายรูป หลายตัวแล้ว ตั้งแต่กล้องฟิมพ์ จนมาถึงกล้องดิจิตอล...
ตอนหลังต้องทำใจ แกล้งๆ ลืมมันไปบ้าง... ก็รู้สึกสบายใจลง เมื่อก่อน คิดเสียดายๆๆๆ แล้วทำให้ทุกข์ ค่ะ
ครูใจดีไม่ได้เข้ามาทักทายนานมากๆ คุณวัลยังเขียนบันทึกที่น่าอ่านไม่เปลี่ยนแปลงเลยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ระลึกถึงเสมอค่ะ
สวัสดีค่ะคนไม่มีราก
- พี่ว่าอะไรก็ตามที่เราได้มาด้วยน้ำพักน้ำแรงและความต้องการสุดๆแล้วสมหวัง สิ่งนั้นย่อมมีค่ากับเราเสมอค่ะ ลึกๆแล้วตอนนี้ยังเสียดายอยู่ไหมคะ?
- เก็บไว้ก่อนนะคะอย่าเพิ่งทิ้ง พี่เสียดายแทน
- ด้วยรักและคิดถึงจ้า
-
...สวัสดีครับ
คุณหมอนักวิชาการศึกษา วัลภา "คนไม่มีรากฯ"... - ...ไม่ได้มาเยี่ยมตั้งนาน กลับมารายงานตัว ว่า ยังสบายดีครับ...
- ...เทคโนโลยี ทุกวันนี้ ทำให้สะดวกสบายขึ้นมาเยอะ...
- ...น่าจะเปลี่ยนเป็น "เทคโนไฮยี" ซะมากกว่า เดี๋ยวนี้เรียนรู้นิดหน่อยทำเองได้สบาย...
นางพรรณา ผิวเผือก
สวัสดีค่ะ
ดีใจด้วยค่ะที่เก็บเศษกล้องมาประสานกันอย่างดีและพร้อมใช้ลุยงาน
สุขกายสุขใจนะคะ
มาให้กำลังใจค่ะ..ทุกวันนี้พี่ใหญ่ใช้กล้องปัญญาอ่อน..คล้องข้อมือตลอดเวลาไม่ว่าจะทำอะไร..กลัวตกแตกเหมือนกันค่ะ..
กลับมาอ่าน อีกครั้ง
ก็ได้ข้อคิดเสมอ เลยครับ