ฉันฝึกตนเองสู่ความเบิกบาน
วังวนแห่งชีวิต ฉันหลงทิศกิจกรรมโลก
โลดแล่นแสวงโชค ทุ่มเทสุดมิหยุดยั้ง
หลักธรรมคำสอนรู้ ตรึกตรองดูเพียงเฝ้าหวัง
ทำดีอย่างจริงจัง ละความชั่วทั้งกายใจ
ยามทุกข์หาทางผ่อน คลายรนร้อนที่หวั่นไหว
ถือศีลครั้งคราวไป ก้าวสู่วัดนั่งสวดมนต์
จุดเริ่มของการตื่น ดุจจักคืนความสับสน
สิบสองปีเรียนใจตน นัทฮันห์สอนลุเบิกบาน
ท่านสอนให้มนุษย์ จิตพิสุทธิ์อย่างบรรสาน
สอดคล้องปัญญาญาณ จากภายนอกสู่ภายใน
ระหว่างส่วนตัวงาน เชื่อมประสานผู้อื่นได้
ชีวิตดำเนินไป ธรรมชาติสรรพสิ่ง
ศาสน์ธรรมตัวนำชี้ ระลึกดีสู่ความจริง
ปัญญาสตินิ่ง ความเปลี่ยนแปลงรู้เท่าทัน
ย่างก้าวอย่างสันติ ลุวิถีตื่นรู้พลัน
ประเสริฐปัจจุบัน เป็นบัวบานตระการงาม
เข้าออกลมหายใจ ฉันเพียรไปค่อยไถ่ถาม
ภายในเพียรติดตาม ถึงวันที่รู้เบิกบาน
อิสระที่ปลดปล่อย ค่อยหลุดลอยให้สุขสานติ์
เพียงพอต่อเกิดกาล ด้วยเวลาที่อำนวย
คำสำคัญ (Tags): #บทภาวนา.สอนตนเอง.หลวงปู่่ติชนัทฮันห์
หมายเลขบันทึก: 437694เขียนเมื่อ 1 พฤษภาคม 2011 08:14 น. ()ความเห็น (3)
- อ่านด้วยเบิกบานใจ
- ต่อไปจะค่อยๆฝึกค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะคุณลำดวน
บันทึกต่อไปจะเขียนตั้งแต่การเริ่มฝึกค่ะ ภายหลังทำให้ไปถือศีลแปดภาวนาได้เบาตัวขึ้น ไม่หนักอึ้งและรับความอดทนที่แสนทารุณกายและใจกลับมาค่ะ
เมื่อเข้าใจและฝึกได้แล้ว ก็ทำให้เป็นไปอย่างอัตโนมัติตลอดเวลาค่ะ
เราจะมองเห็นทุกอย่างเป็นการภาวนา ไม่เก็บกดค่ะ
สวัสดีค่ะ
คุณ Wasawat Deemarn
คุณ หนูรี
ขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจค่ะ ฝึกหัดเขียนกาพย์ฯ เสียงบังคับ ยังไม่เข้าท่าค่ะ