จดหมายถึงครู l ขอนแก่น-กาฬสินธุ์-มุกดาหาร ๒๘ เมษายน ๒๕๕๔

 

๒๘ เมษายน ๒๕๕๔

กราบสวัสดีค่ะครู

       คาดหมายอะไรกับวันนี้ ตื่นเช้า ออกกำลังกายไปวัด ไปทำงานที่ รพ.สต.โนนฟองแก้ว รพ.สต.เหล่าไฮงาม อ.กุฉินารายณ์ จ.กาฬสินธุ์ ไปนอนค้างที่ จ.มุกดาหาร ชีวิตยังเดินทางค่ะ รอบนี้ไปค้างหนึ่งคืนเพราะไกล

พอได้ลงมือทำอะไรเป็นไปตามคาดหมาย ได้ไปที่ รพ.สต.โนนฟองแก้ว เจอพี่อำนวย ที่สนุกสนานกับการปลูกพืชสมุนไพร “ปลูกสิ่งที่กิน กินสิ่งที่ปลูก” นี่คือ คำที่ออกจากปากของท่านเสมอ ๆ ดูท่านสนุกเบิกบานในการทำงานมากเลยค่ะ ตำแหน่ง ผอ.รพ.สต. แม้จะดึงเวลาของท่านให้ต้องประชุมเยอะ แต่ท่านก็ยังปลีกเวลามารดน้ำและขยายพันธุ์สมุนไพรแจกชาวบ้าน เพราะอะไรหน่ะเหรอค่ะ รั้วบ้านกับที่ทำงานติดกัน อย่างไม่ต้องสงสัย ท่านเล่าว่า “พ่อพี่เป็นคนบริจาคที่ให้สร้าง รพ.สต.” อนุโมทนาสาธุกับท่านค่ะ การได้เป็นผู้ให้ทำให้ท่านหน้าตาผ่องใสเบ่งบาน

เสร็จจาก รพ.สต.โนนฟองแก้ว ก็บึ่งไปที่ มุกดาหาร ได้พักค้างที่ เอส ซีเรสซิเด้น ราคา ๓๕๐ บาท เพิ่มเพราะมีสมาชิกมากกว่าสอง เป็น ๔๐๐ บาท แถมมีเน็ตให้ใช้ด้วยค่ะ รู้สึกมีความสุขที่ได้ส่งงานเสียที

อะไรที่ไม่เป็นไปตามคาดหมายเพราะ กว่าจะได้ออกจากขอนแก่นก็เกือบเที่ยง เพราะลูกชายพี่อ้อ พึ่งสอบเสร็จ พี่อ้อ ต้องพาลูกทั้งสองไปด้วย เพราะต้องค้างคืนไม่มีใครดูแล ครานี้จึงมี พี่อ้อและลูกอีกสองคน เพื่อนของน้องอะตอมอีกหนึ่ง ติ๋วและคนขับค่ะครู เราออกช้า ทำให้พลาด รพ.สต.เหล่าไฮงามอีกที่ แต่เป็นเส้นทางผ่านขากลับ จึงพอจะแก้ไขได้ค่ะ ถึงมุกดาหารเย็นกว่าที่คาดไว้ แต่ก็ยังพอหาที่พักได้ถูกใจ

่ มีอะไรที่เหนือความคาดหมาย ได้ต้นฟักข้าว และเสาวรสด้วยความเมตตาของพี่อำนวย แล้วก็ได้ที่พักที่ไม่แพงมากและพออยู่กันได้ถึงห้าคน เป็นอีกวิถีชีวิตที่ติ๋วต้องเรียนรู้กับการมีเด็กเยอะ ๆ เช่นนี้ก็แปลกไปอีกแบบค่ะ

สิ่งที่ได้เรียนรู้ ทำให้ติ๋วรู้สึกว่า เราต้องยึดหยุ่นกับชีวิต ปรับตามอัตภาพ ไม่มีอะไรที่บังคับได้จริง ดังนั้นต้องฝึกที่จะยอมรับความเปลี่ยนแปลง คืนนี้เข้านอนที่ จ.มุกดาหารค่ะ

                                  รักและระลึกถึงครูค่ะ

ปล.ระหว่างทาง อยู่ดี ๆ ใจก็รู้สึกอ้างว้างกระแทกเข้ามาจนรู้สึกตกใจ

แล้วมีเสียงดังขึ้นมาว่า เส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่ต้องเดินคนเดียว ความอ้างว้างที่สาดเข้ามาแรงมาก ๆ ค่ะครู วูบเข้ามา ใจระลึกถึงบันทึกเกี่ยวกับความโดดเดี่ยวที่ครูเคยเล่าไว้

เห็นความรู้สึกที่ "อยากมีเพื่อน เดินทาง อยากได้รับการประคบประหงม" แต่บันทึกของครูฉายชัดเข้ามาภายในว่า "ไม่มีใครทำแทนได้ เรื่องแบบนี้ต้องทำเอง ต้องเดินเอง"