เขียนจากหัวใจ
เขียนจากหัวใจ
(ความจริงต้องว่า “พิมพ์ข้อความภาษาบ้านเกิดจากความรู้สึกที่มีที่มาจากหัวใจ” “หัวใจในที่นี้แทนนามธรรมที่เป็นที่อยู่ของความรู้สึกของฉัน” “ผ่านการสั่งการของสมองไปที่นิ้วมือกดลงไปที่แป้นพิมพ์”)
ที่รักของฉันบอกว่า
“การเขียนอะไรถ้าจะเขียนให้ ง่าย งาม ด้วยความจริงใจแล้ว คนอ่านจะสามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของผู้เขียนด้วย แต่ถ้ามัวแต่จะประดิดประดอยถ้อยคำให้สวยหรูมันก็จะไปกลบอารมณ์และความรู้สึกที่แท้จริง เหมือนกับการเอาเปลือกไปหุ้มเนื้อ ใส่เปลือกมากเท่าไหร่ก็ไม่เห็นเนื้อมากเท่านั้น หรือเหมือนที่ผู้หญิงแต่งหน้าถึงอย่างไรก็สวยสู้ตามธรรมชาติไม่ได้ ยิ่งถ้าแต่งแบบไม่ได้ดีพอด้วยแทนที่จะสวยก็กลายเป็นเลอะเทอะ”
เรื่องต่าง ๆ ที่ฉันพบเจอมันทำให้ฉันอยากบอกออกมาเป็นข้อความ อยากบอกใครต่อใครว่าการอยู่ร่วมกันขอเพียงจริงใจต่อกันเถิดโลกจะได้สวยงามกว่านี้ พูดกันตรง ๆ ว่าขาดหรือมีอะไรแล้วมาเปิดใจแบ่งปันแลกเปลี่ยนกันก็คงลดความไม่เท่าเทียมลงได้ แต่คงมีได้เพียงบางที่บนโลกที่อำนาจเงินยังครอบงำไปไม่ถึง และคงปฏิเสธไม่ได้ว่า “ความพอหรือไม่พอของคนเรานั้นอยู่ที่ใจ”
ฉันยอมรับว่าฉันยังคงคิดถึงเรื่องต่าง ๆ ในวัยเด็กอยู่แต่ไม่ได้อยากกลับไป “แก้ไข” หรือเอามาคิดให้เจ็บใจว่าจะ “แก้แค้น” แต่คิดเสมอว่าขนาดสังคมขนาดเล็ก ๆ ที่ฉันเคยอยู่ยังเกิดเรื่องร้าย ๆ ได้ขนาดนั้นจึงไม่สงสัยอีกเลยว่าทำไมโลกกว้างถึงได้เป็นแบบนี้ เพื่อน ๆ ของฉันบอกเสมอว่าฉันเป็นคนเครียดเอาจริงเอาจังมากเกินไป
ฉันรู้ว่าพวกเขาห่วงใยฉันจริง ๆ ด้วยความแตกต่างด้านความสนใจจึงเหมือนทำให้ฉันโตเกินวัยจนต้องเป็นเหยื่อของพวกผู้ใหญ่ที่ไม่ดี
ถึงอย่างไรฉันก็ไม่ยอมเป็นเครื่องมือให้คนเหล่านั้น
หลุดรอดมาด้วยความรู้สึกติดค้างอยู่ว่า “การศึกษา(ในระบบ)ไม่ได้ทำให้คนทุกคนเป็นคนดีได้”
แรงบันดาลใจจากคำวิจารณ์ของที่รักของฉันมันทำให้ฉันมีแรงต่อต้านต่อคนลวงโลกทั้งหลายที่ยังคงอาศัยประโยชน์จากคนจริงใจเพื่อให้ได้ทุกอย่างสมความเพ้อคลั่งของตัวเอง
แทบหาได้ยากมากที่ใครบนโลกนี้จะคบกันเป็นเพื่อนโดยไม่หวังว่าจะได้อะไรจากเขาอย่างน้อยก็ความห่วงใยที่เขาจะมีให้เราบ้างแค่คำถามว่าสบายดีไหม
บ้างก็แลกเปลี่ยนกัน พึ่งพากัน หรือได้ประโยชน์ฝ่ายเดียวโดยไม่รู้เลยว่าวันใดเขาจะมีประโยชน์ต่อเรา
มีอีกหลายรูปแบบที่บอกว่าพวกเราอยู่แยกกันไม่ได้เพราะมนุษย์เป็นสัตว์สังคม
ตอนนี้อยากให้สังคมไทยดีเท่าไรก็ตามแต่จะว่าคน ๆ เดียวทำอะไรไม่ได้คงไม่จริง หากเราเป็นหูเป็นตาไม่ยอมให้คนเลวทำอะไรก็ได้ตามใจแล้วละก็ สังคมจะแข็งแรงขึ้นอย่างแน่นอน
ฉันจะเขียน เขียนจากหัวใจ หัวใจที่ไม่ยอมให้สังคมแย่ไปกว่านี้
ความเห็น (4)
พัฒนาอะไรก่อนดีครับ การโกงเงินหลวงก่อนดีไหม่ครับ
จากหัวใจเลยนะนี่ ไม่อยากให้นักการเมืองโกงเงินชาวไทยเลยครับ
ประชาธิปไตยที่ดีต้องมีประชาชนที่มีคุณภาพเป็นฐานรองรับ
เพราะนักการเมืองที่ไม่ดีจะอยู่ไม่ได้เมื่อประชาชนที่มีคุณภาพไม่ลงคะแนนให้
แต่ในทางตรงกันข้าม ถ้าประชาชนส่วนใหญ่ยังพอใจที่จะเอาคะแนนเสียงแลกกับประโยชน์ส่วนตัว และคิดแค่ว่า “คนดี” คือคนที่คอยเอื้อประโยชน์ และพึ่งได้(โดยไม่คำนึงถึงความถูกต้อง) ระบบอุปถัมภ์และหัวคะแนนก็กลายเป็นช่องทางที่นักธุรกิจการเมืองใช้ก้าวไปสู่อำนาจแล้วถอนทุนบวกกำไรมหาศาลในภายหลัง
ที่ควรพัฒนาที่สุดจึงเป็นประชาชน
แต่คงยากมากตราบที่ “การศึกษา” และ “สื่อ” ยังเลือกแสวงหาผลกำไรที่เป็นเงินโดยไม่แยแสคุณภาพประชาชน และสังคมยกย่องคนรวยมากกว่าคนดี
ถ้ามองในแง่ที่ว่าละครสะท้อนสังคม การบอกว่าละครนั้นน้ำเน่าก็เท่ากับสรุปว่าสังคมเน่าไม่แพ้กัน
วันนี้ เราได้แต่บอกว่าความดีเริ่มต้นที่ตัวเราเอง แต่กี่คนที่หวั่นไหวกับคำพูดว่า “อุดมการณ์นั้นกินไม่ได้”
เรามักเริ่มจากต้องการ และ ต้องการให้โลกเหมือนกับที่เราคิด แต่ เราไม่สามารถทำให้เหมือนที่เราต้อง
เราก็เริ่มผิดหวัง เราก็เริ่มโทษ....โลกนี้ สังคมนี้ คนนี้ หรือ อื่นๆ
ความต้องการมีหลายระดับ ขึ้นอยู่กับพื้นฐานที่แตกต่าง
ยังไม่ต้องคำนึงว่าความต้องการนั้นเพื่อตนหรือเพื่อส่วนรวม
การหาเหตุหาผลก็ต่างกับการโทษโน่นโทษนี่
ต่างกันทั้งวิธีคิดและระดับความคิด