ขาประจำ

           

ขาประจำ

         หลายปีก่อนขณะที่ฉันปฏิบัติงานอยู่ประจำตึกผู้ป่วยหญิง ซึ่งมีทั้งผู้ป่วยหญิง มารดาหลังคลอด รวมถึงผู้ป่วยสูติ - นรีเวชด้วย มีผู้ป่วยจำนวนหนึ่ง  ที่มามานอนโรงพยาบาลด้วย อาการแพ้ท้อง หนึ่งในนั้นมีหญิงสาววัยรุ่นหน้าตาน่ารักคนหนึ่งรวมอยู่ด้วย    เธอมานอนโรงพยาบาล     ด้วยอาการคลื่นไส้      อาเจียน รับประทานไม่ได้หลายต่อหลายครั้งจนเจ้าหน้าที่ทุกคนในตึกจำเธอได้และเมื่อถึงกำหนดคลอด   เธอก็ได้มาคลอดที่โรงพยาบาล หลังจากย้ายมาจากห้องคลอดก็มาประจำอยู่ที่ตึกหญิงแผนกหลังคลอด    ทุกคนต่างก็จำเธอได้เพราะคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี  เธอบอกว่าพยาบาลทุกคนที่นี่ใจดีและเป็นกันเอง  ไม่อยากไปคลอดที่โรงพยาบาลอื่นเพราะกลัว หลังจากดูแลเธอจนครบ 2 วันหลังคลอดทั้งแม่และลูกปกติดี แพทย์จึงอนุญาตให้กลับบ้านได้    เธอดีใจที่จะได้นำลูกกลับไปดูแลต่อที่บ้านก่อนกลับเธอก็พูดว่า     ถ้าหนูและลูกมีปัญหาอะไรก็จะมาโรงพยาบาลอีกนะคะ    ดิฉันก็ตอบว่ายินดีค่ะ     ผ่านไปประมาณ 4 เดือน     เธอก็มานอนรักษาตัวที่ตึกจริงๆ ครั้งแรกที่เจอ  เธอถามฉันว่า จำหนูได้มั้ยค่ะ ฉันเห็นหน้าเธอก็บอกว่าจำได้แน่นอนจ้า ขาประจำของตึกนี้ทำไมจะจำไม่ได้ละจ๊ะ   เธอยิ้ม   ครั้งนี้เธอไม่ได้มาด้วยคลื่นไส้   อาเจียนเหมือนทุกครั้ง เพราะเธอคลอดลูกแล้ว แต่เธอมาด้วยมีแผลพุพองบริเวณขาหนีบทั้ง 2 ข้าง ต้องนอนให้ยาฆ่าเชื้ออยู่ ประมาณ 7 วัน  แพทย์จึงอนุญาตให้กลับบ้านได้     ทุกครั้งที่เธอต้องมานอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล       ฉันไม่เคยเห็นใบหน้าที่เศร้าหมองของเธอเลย เธอหน้าตาน่ารักและยิ้มแย้มตลอดเวลาแม้ในยามป่วยไข้ ผ่านไปประมาณ   2   ปี ฉันได้ย้ายมาปฏิบัติงานที่ตึกผู้ป่วยชายที่ให้การดูแลผู้ป่วยชายและ เด็กตั้งแต่   อายุ 0-12 ปี     วันหนึ่งขณะที่ฉันขึ้นมาปฏิบัติงานเวรเช้า      หลัง รับ-ส่งเวร เสร็จ     ก็เดินตรวจเยี่ยมประจำเตียงผู้ป่วยที่ได้รับมอบหมายให้ดูแล  เมื่อเดินไปถึงเตียงเด็ก  9  ฉันก็หยุดอยู่พักหนึ่งเพราะรู้สึกคุ้น ๆ หน้า   แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร    จนกระทั่งเดินผ่านไปอีกเตียง     ก็ได้ยินเสียงหญิงสาวคนหนึ่งทักขึ้นมาว่า จำหนูไม่ได้แล้วหรือคะ    ฉันจึงหันหน้าไปตามเสียงเห็นเธอยืนยิ้มอยู่ข้างเตียง    พร้อมนำเด็กขึ้นมาอุ้มและพูดว่า   ลูกหนูเองจำได้มั้ยคะ ฉันจึงนึกขึ้นได้และบอกว่า   จำได้แล้ว ขาประจำของพี่     เธอยิ้มและหัวเราะชอบใจ ไม่ได้มีสีหน้าที่เคร่งเครียดเหมือนแม่ของผู้ป่วยเด็กคนอื่น หลังจากนั้นอีกประมาณ  6  เดือน    ขณะที่ฉันอยู่เวรก็ได้มี ผู้ป่วยเด็กอายุ  4 เดือนมาด้วยอาการท้องเสีย เพลีย    เมื่อผู้ป่วยมาถึงที่ตึกดิฉันก็บอกว่าน้องนอนเตียง 9 นะจ๊ะ   เดี๋ยวพยาบาลจะนำยา ไปให้ที่เตียงค่ะ     มารดาของเด็กซึ่งอุ้มลูกอยู่ก็หันว่าทักว่า   นอนเตียงเดิมอีกแล้วจำหนูได้ไหม   ฉันยืนนิ่งอยู่พักหนึ่งก็พูดขึ้นว่า   จำแม่ได้แต่ทำไมพี่จำลูกไม่ได้แล้ว   ครั้งที่แล้วไม่ใช่คนนี้นี่ หญิงสาวยิ้ม แล้วพูดว่า ลูกคนที่  2 แล้วพี่ ฉันได้ยินอย่างนั้นจึงยิ้มและพูดว่า เก่งจริงๆนะเรา   มีลูกตั้ง 2 คนแล้ว หญิงสาวยิ้มและพูดว่า แล้วพี่มีลูกกี่คนแล้ว   ดิฉันยืนนิ่งไม่ได้พูดอะไร ยิ้มอย่างเดียว   คิดในใจว่า    มีเรื่องอื่นตั้งมากมายไม่ถามทำไมมาถามเรื่องนี้     หลังให้การพยาบาลเสร็จดิฉันก็มานั่งทำเวชระเบียนผู้ป่วย ในใจ    นึกว่า ครั้งหน้าน้องเค้าจะพาใครมาโรงพยาบาลอีกหนอ !!!!

“บริการด้วยความจริงใจ สร้างความไว้วางใจกับผู้รับบริการเสมอ  ”