วันสงกรานต์ เป็นช่วงเวลาที่ครอบครัวของผม ไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันเท่าไหร่นัก ไม่ใช่เพราะต่างคนต่างไปเที่ยวสงกรานต์หรอกครับ แต่เพราะภรรยาผมเป็นพยาบาล ติดเวรเช้า หรือ บ่าย หรือดึก เกือบทุกวัน และผมทำงานที่สถานีอนามัย ต้องมีการอยู่เวรด้วยครับ
วันนี้เช่นกัน... ก่อนที่ผมแยกย้ายกันไปออกจากบ้านในช่วง พวกเรา 3 คน ผม ภรรยา และ 'ทิมดาบ' ลูกชาย ได้ออกมานั่งนอกบ้าน รับสายลม และแสงแดดอ่อน ๆ และก็มีบทสนทนา บทหนึ่งเกิดขึ้น...
ภรรยา : คุณเชื่อเรื่องปาฏิหารย์มั้ย ?
ผม : ปาฏิหารย์ ?
ภรรยา : ใช่ , ปาฏิหารย์ ?
ผม : ผมสงสัยอยู่
ภรรยา : คุณไม่เชื่อเรื่องปาฏิหารย์เหรอ ?
ผม : ผมสงสัยอยู่
ผม : คุณเชื่อเรื่องปาฏิหารย์จริง ๆ เหรอ ?
ภรรยา : ใช่ ,
ผม : ใช่ ! ผมเชื่อจริง ๆ คุณและทิมดาบ คือ เรื่องปาฏิหารย์ของผม
ภรรยา : ถ้าฉันเป็นปาฏิหารย์ของคุณ นั่นแสดงว่า คุณปลุกฉันให้พบกับปาฏิหารย์
ภรรยา : สำหรับคุณ และทิมดาบ ฉันอยากจะขอบคุณ....
ลูก คือ ปาฏิหารย์ของพ่อแม่เสมอค่ะ
ทิมดาบ...น่ารักขึ้นทุกวันนคะ ผิวสวย แก้มใส
เข้ามาบันทึกนี้แล้ว ปวดเขี้ยว ก็มัน "หมั่นเขี้ยว" อยากหอมแก้มสักฟอด 55555555+
สวัสดีค่ะคุณหมอ
- เชื่อว่าปฎิหารย์มีจริงค่ะ
- ลูกชายหล่อมากๆ ค่ะ
น่ารักกกกกกกกกจังเลยค่ะ (ทิมดาบนะคะ :)
ลูกชายเหมือนใครเอ่ย..????
ไม่พ่อ ก็แม่ ต้องหล่อ หรือสวย..สักคน
.........ไม่ก็ทั้งสองคน
ลูกชายเป็นนายแบบสุขภาพดีได้เลยนะเนี่ย