เพียงชั่วขยับปีกจะโบยบิน.....ชีวิตกลับแดดิ้นสิ้นชีพลาโลกไป...

ณ..บัดนี้หน้าเพิงพัก....รังสีอัมหิตเริ่มก่อตัวและลุกลามปกคลุมทั่วทั้งบริเวณ...

ณ พ่อขุนปาร์ค

หลังอาทิตย์อัสดงโบกมือลาขอบฟ้ากว้างได้ไม่นาน ผมนั่งอยู่ได้ร่มไม้ชายคาหน้าเพิงพัก พักผ่อนเอาแรงหายใจหอบใหญ่หลังจากแบกจอบขุดหลุมปลูกต้นไม้ตั้งแต่ตะวันบ่ายคล้อย หวังเอาไว้ให้ผู้คนได้พักอาศัยหลบแดดไต้ร่มไม้ใหญ่ หากมันโตและไม่ยอมแพ้ต่อแสงแดดที่แผดเผาพร้อมให้ศิโรราบทุกขณะแค่สายลมร้อนเมษาผ่าน

ปีหน้า..หวังเอาไว้คงได้แหงนคอมองยอดไม้มันมั่ง (ไม่รู้ว่าต้นไม้โตเร็ว..หรือตัวผมสั้นก็ไม่รู้...) และอีกหลายปีข้างหน้าโน้น...มันจะเป็นร่มไม้ใหญ่...พอให้เหล่านกน้อยใหญ่ได้จับจองสักกิ่งก้านไว้อาศัยพักนอนสร้างรวงรังและครอบครัวที่อบอุ่นบนคาคบไม้นั่น...และอีกหนึ่งวนิพกพเนจรได้หลบลมร้อนและแสงแดดกล้าให้หายคลายร้อนได้บ้าง....

แต่ในใจลึกๆส่วนหนึ่งนั้น.....หวังไว้เป็นอนุสรณ์แก่ลูกหลานมัน (เผื่อได้แต่ง..มีลูกกะเค้ามั่ง..)ยามเมื่อผมได้ตายจาก มันคงเป็นประโยชน์ต่อโลกมากกว่าคนหลายร้อยคนที่มั่วแต่คิดเอาเปรียบ.....แย่งชิงหวังครอบครองทุกสิ่งอย่างที่ไม่ได้เป็นของพวกเขามาตั้งแต่ต้น......น่าสงสาร!พวกเขามืดบอดมากจนเกินงาม...จึงหลงลืมความเป็นจริงของธรรมชาติ...

ยิ่งค่ำก็ยิ่งมืด......อากาศหน้าเพิงพักคืนนี้เย็นสบาย คงเป็นเพราะความวิปริตของลมฟ้าอากาศ..ฝนตกถึงจะน้อยค่อยๆหล่นเปาะแปะ...แต่นานวัน พ่อขุนปาร์คจึงชุ่มเย็นอยู่จนถึงบัดเดี๋ยวนี้ กระทั่งคนบ้านพ่อขุนก็เย็นฉ่ำดุจเดียวกัน....

แสงนีออนคืนนี้อ่อนไหวงดงาม.....หน้าเพิงพัก.....เชื้อเชิญเหล่านางฟ้าตัวน้อยออกมาร่ายรำ....อวดโฉมเรียวปีกอันบอบบางโลมไล้เสียงนีออนสีนวล....

ณ...เวลานี้ผมได้แต่นั่งยิ้มแอบมองมวลหมู่แมลงเม่าด้วยชื่นชมยินดีในธรรมชาติปั้นแต่งที่หลายคนมิอาจเห็น.....ดังแม่น้ำน้อยไหลลงสู่ทะเลใหญ่...มวลหมู่แมลงเม่าล้วนขยับปีกขาวขุ่นแพล็บๆ..ออกจากพุ่มไม้ใบบัง...ด้วยความหวังแนบอก.....ลัดเลาะตามสีข้างผม...กรรเชียงเข้าหาแสงนีออนบานฉ่ำ ผมนั่งอยู่ที่นั่นเนิ่นนานพอ....จนสังเกตเห็นอย่างอื่นคืบคลานเข้ามานอกเหนือจากปีกแมลงเม่าที่โบกสะบัด....

(ขี้เกี้ยม)เหล่าพลพรรคจิ้งจกตัวเล็กตัวน้อย เยื้อย่างชักชวนกันออกมาจากซอกหลืบอย่างเยือกเย็น...แววตาจ้องเขม็ง ....ดุดันไม่กระพริบ....เสมือนหนึ่งหมาเฒ่าจรจัดถูกต้อนให้จนมุม...จ้องมองบ่วงฉุดดึงอิสรภาพสุดท้ายของมันให้หลุดหายไปก็มิปาน.... ณ..บัดนี้หน้าเพิงพัก....รังสีอัมหิตเริ่มก่อตัวและลุกลามปกคลุมทั่วทั้งบริเวณ...

มหกรรมการสังหารหมู่อย่างเลือดเย็นเริ่มแล้ว.....จิ้งจกน้อยใหญ่ตะหวัดลิ้นอันนุ่มนิ่มไร้กระดูกเขมือบมวลหมู่แมลงเม่าผู้ชะตาขาด ณ ค่ำคืนนี้อย่างรวดเร็ว....มิทันที่แมลงเม่าตัวน้อยผู้อ่อนต่อโลกจะได้เอ่ยคำร่ำลาแก่พวกพ้อง...ญาติมิตร...เพียงชั่วขยับปีกเดียว...ชีวิตก็สูญสิ้น..เหลือเพียงเรียวปีกอันน้อยปลิวไสวเพราะแรงลมติดริมฝีปากจิ้งจกเฒ่าเจ้าเล่ห์อย่างไร้ปราณี....

ลมเอื่อยๆ....ท้องฟ้ายังคงมืดมิด...มีเพียงแสงจันทร์ลางๆและดวงดาวเพียงน้อยนิดที่ส่องประกายคล้ายเทียนเล่มน้อยที่จุดเอาไว้กลางป่ากว้างขับไล่ความมืดบอดของผู้คนให้เห็นแสงสว่างในการเดินทางชีวิต....

ค่อนดึก...ปีกน้อยล่วงหล่นเกลื่อนพื้นหน้าเพิงพัก....ชาติชีวิตหนึ่งดับดิ้นเพื่ออีกชีวิตหนึ่งคงอยู่...เหลือเพียงร่องรอยแห่งการกระพือปีกบางท่ามกลางแสงนีออนนวลผ่อง....เป็นตำนานให้ผู้คนได้กล่าวขาน...ถึงความห้าวหาญบังอาจกระทำตามใจตัว...แม้ชีวิตตัวเองจะแดดิ้นสิ้นชาติเชื้อแมลงเม่าเพียงชั่วข้ามคืนหากเพียงได้ทำตามแต่ใจตัวปราถนาโลมเลียแสงนวลนั่น......มิเสียชาติเชิงพันธุ์แมลงเม่าไทย......ความกล้าหาญเจ้าจะถูกจดจำมิจางหายไปพร้อมกับความมืดมิดแห่งค่ำคืนรัตติกาลนี้....

จดจำ....หลายชีวิตจบสิ้นที่นี่...เพียงเพราะได้ทำในสิ่งที่ตนปราถนา....น่าอิจฉาเจ้าแมลงเม่าตัวน้อย...อย่างน้อยเจ้าคงจากไปพร้อมรอยยิ้มอันกรุ่มกริ่ม....การมีชีวิตอยู่อย่างยาวนานจะมีค่าอะไร...หากไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ....

เสียงหริ่งหรีดเรไรเริ่มร้องก้องระงม....ขับขานบทเพลงแห่งรัตติกาล เหล่าฆาตกรกลับเข้าสู่ซอกหลืบพักผ่อนเอาแรงในคืนวันพรุ่ง...แมลงเม่าที่เหลือหดหายหลบหลี้ลงไต้ดิน....อาจบางทีผมก็คงได้เวลาพักผ่อนเอาแรงบ้างแล้ว.......

เขียนใน GotoKnow โดย @-@..เส้าหลง..@-@
ใน ก่อนจะเดินทาง(ต่อ)

คำสำคัญ (Tags): #ธรรมชาติสวยงาม#อาทิตย์หน้าฝน#ต้นเมษา#ลมร้อน...ผ่อนคลาย

หมายเลขบันทึก: 434384เขียนเมื่อ 6 เมษายน 2011 22:41 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:40 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน