เย็นวันธรรมดาๆ ของวันทำงาน เย็นนี้ออกจากที่ทำงานเร็ว เลยทำอะไรไม่ถูกเพราะปกติจะปรากฏกายต่อภายนอกที่ทำงานก็ตะวันตกดินไปแล้ว แต่เย็นนี้ตั้งใจจะไปซื้อรองเท้าเลยออกจากที่ทำงานเร็วหน่อย
ฉันมักใส่รองเท้าทีละคู่ จนมันขาดไป แต่ถึงมันจะขาด กาวจะหลุดอย่างไร ฉันก็เพียรซ่อมจนร้านซ่อมรองเท้าบอกว่า "ซ่อมไม่ได้แล้วครับ...พี่" ฉันจึงจำต้องตัดใจจากรองเท้าคู่ใจ ไปซื้อคู่ใหม่แทน แต่คงจะไม่เหมือนเจ้าคู่เดิมหลอก ที่ลุยด้วยกันมาทั้งงาน ทั้งเที่ยวในคู่เดียวกัน
ร้านรองเท้ามีเยอะให้เลือกสรรทีเดียว รองเท้าสายเดี่ยว หรือจะเป็นส้นสูงหลากสีสัน ฉันผ่านไปทีละร้านๆ แต่ก็ไม่มีคู่ไหน หรือร้านไหนที่ถูกใจ ทั้งๆ ที่มันก็เป็นแค่รองเท้า หน้าที่ของมันก็คือ "รองเท้า" แต่ฉันไม่ได้เลือกซื้อมันเพราะหน้าที่ ฉันเลือกมันด้วยความชอบและความใช่ด้วย
เป็นรองเท้าเรียบๆ ที่ไม่ใช่รองเท้าแฟชั่นหรือแบบที่ผู้หญิงเขาใส่กันทั่วไปน่ะ
เฮ...เฮ ฉันเองก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งนะ เพียงแต่เป็นผู้หญิงในแบบฉัน
สุดท้ายฉันได้ไปจ่าย "ค่าโทรศัพท์" แทนการซื้อรองเท้าไปซะงั้น
เขาว่ากันว่ารองเท้า ก็เหมือนกับคู่ชีวิตนั่นล่ะ จะใช่...จะคู่กันหรือเปล่า จะหลวมไปหรือจะคับไหม คู่ของใครมันก็คือของมันล่ะเนอะ แต่ไอ้คู่ที่มันมีคู่อยู่แล้ว อย่ามายุ่งกับคนที่เขากำลังหารองเท้าดีกว่า เพราะชีวิตจริงๆ นะ ไม่ใช่รองเท้า "แกมโบ" ที่ใส่รองเท้าสลับสีกันได้น่ะ เหอะๆ
"รองเท้าฉันพังพินาศไป 3 คู่แล้วเพราะไอ้หมาน้อยที่บ้าน ฉันโมโหมั่ก มาก แต่ทำอะไรมันไม่ได้"
อันนี้คงเกินความคาดหมาย.... รองเท้าหนังกับหมา โอยยิ่งถูกกันดี และถูกกัดดีนักแลจ้า
ฉันยังคงตามหารองเท้าที่ถูกใจของฉันต่อไป แต่คงเป็นวันหน้าแล้วละ
....มันก็แค่รองเท้า