จดหมายถึงครู l เรียนรู้เพื่อนร่วมทุกข์

 

วันพุธ ที่๒๓ เดือน มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๔

กราบสวัสดีค่ะครู

 คิดถึงครูจังเลยค่ะ การสะสางงานกับใจตนเอง เมื่อเรื่องหนึ่งผ่านไป เรื่องใหม่ก็เข้ามา เรื่องแล้วเรื่องเล่า อยู่ไกลถึงมุกดาหาร แต่ระยะทางก็ไม่อาจกั้น มิน่าครูบาอาจารย์ท่านถึงไม่ให้ใช้โทรศัพท์ แต่ก็อดทนค่ะครู

 วันนี้ไปเยี่ยมงานผลิตสมุนไพรที่โรงพยาบาลดอนตาล เห็นพลังของการทำงานของพี่ ๆค่ะ ดูเหมือนท่านเจอปัญหาอุปสรรคมาเยอะมาก ๆ แต่ก็ยึดมั่นใจการทำงาน การได้ออกมาเห็นการทำงานของผู้อื่น เหมือนตอกย้ำเข้าไปภายในค่ะครูว่า

“โลกใบนี้เต็มไปด้วยเพื่อนร่วมทุกข์ อย่าเติมความทุกข์ให้กันและกันเลย จงตั้งใจแบ่งปันความสุขเล็ก ๆ ในใจที่พอมีให้กันและกันเถอะ”

ออกจากโรงพยาบาล น้องที่เป็นหัวหน้างานเภสัชกรรมและพี่อ๊อดดี้ที่ดูแลงานแผนไทย ก็มาร่วมเดินทางด้วย เราไปบ้านหมอเขียวกันค่ะครูขา ป็นวิถีชีวิตที่เห็นแล้วรู้สึกอิจฉาค่ะครู การขอเยี่ยมชมครั้งนี้ได้รับความอนุเคาระห์จากพี่ตุ๊ก (น้องชายหมอเขียว) แนะนำและพาเดินดูรอบ ๆ ท่านคุยไปด้วยพาดูไปด้วยประโยคที่กระทบใจคือ

“ทุกอย่างมันบกพร่องโดยธรรมชาติอยู่แล้ว แต่เราจะเรียนรู้ให้อยู่อย่างไรกับความบกพร่อง ที่ไม่บกพร่อง”

การปลูกพื้นผสมผสาน ที่แทบไม่ต้องอธิบายเพราะภาพมันอธิบายตัวมันเองว่า “ผสมผสาน” หรือแม้กระทั่งคำว่า “การอิงอาศัยของพืชผักและหญ้า” วันนี้เป็นวันที่ขอซื้อน้ำจากแม่น้ำโขงเข้ามาเก็บในบ่อเพื่อใช้รดผัก

 กลับจากเยี่ยมเสร็จรู้สึกเหนื่อยมากเลยค่ะครู มีวูบ ๆคล้ายจะเป็นลม พี่ ๆแวะช๊อปปิ้งกันที่ตลาดอินโอจีน รู้สึกเกรงใจคนขับจึงติดรถกับพี่ ๆไปด้วย ไม่ได้เดินเที่ยว แต่นั่งรับลมริมโขง และเข้าไปในวัด ค่อยรู้สึกสบายขึ้น นั่งหลับตาสบาย ๆ พอค่อย ๆลืมตาขึ้นเห็นน้องคนหนึ่งมองเข้ามาเหมือนอยากจะคุยด้วยสักพักเขาก็เข้ามาคุยด้วย แปลกดีค่ะครู สักพักก็แยกออกมา เดินเรื่อย ๆ รู้สึกเหนื่อย จึงตัดสินใจโทรบอกพี่ ๆ แล้วจ้างรถสกายแล็บกลับโรงแรม เพื่อตั้งใจให้เดือดร้อนผู้อื่นน้อยที่สุด

 ติ๋วไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเลยค่ะครู แค่ฝึกโยคะและฤาษีดัดตนตอนเช้า ๆ แต่ก็ไม่มีเหงื่อ แล้วช่วงนี้ก็ใช้ร่างกายหนัก ทั้งทำงานและความคิด เหมือนไม่สามารถติดเบรกความคิดได้ และงานก็กระแทกเข้ามามากมาย ยอมรับกับตนเองว่า “จัดสรร ไม่ค่อยได้” แบบนี้ใช่ไหมค่ะ ครูจึงแนะนำให้มีการแบ่งช่วงเวลา ในแต่ละวัน ก่อนหน้านี้ติ๋วไม่ค่อยมีงาน เพราะไม่รู้ว่า “ทำอะไรได้” แต่ตอนนี้เหมือนมองอะไรก็เป็นงานไปหมด กลายเป็นทำงานตลอดเวลา กายไม่ได้พัก จิตไม่ได้พัก มันคิดงานตลอด

 น้อมรับว่าเพราะไม่ได้ออกกำลังกาย ร่างกายจึงประท้วง หายใจได้ไม่ต่อเนื่องจึงติดเบรกความคิดไม่ได้ ได้แค่น้อมรับค่ะครู ว่า ศีลข้อหนึ่งด่างพร้อยเพราะเบียดเบียนตนเอง...........คิดถึงครูค่ะ...........เจ้าติ๋ว

[อ้อ]

สู้ๆ  ค่ะ