จดหมายถึงครู l ทำงานไม่จำกัดสถานที่

วันอังคารที่ ๒๒ เดือนมีนาคม ๒๕๕๔

กราบสวัสดีค่ะครู

        ขอโอกาสยิ้มให้ตนเองและยิ้มให้ครูก่อนนะคะ วิถีชีวิตพัดติ๋วมาดำรงชีวิตอยู่ ณ จังหวัดมุกดาหาร เมื่อเช้าตื่นขึ้นมาที่บ้านพักขอนแก่น ดำรงอยู่กับตนเองระลึกขึ้นมาว่า

“เมื่อวานหลับสลบไม่ได้เขียนบันทึก”

บอกตนเองว่า “ไม่ได้ ๆ ศีล คือ ศีล การละเลยเรื่องบันทึก ก็คือ ละเลยในศีลแห่งตน”

จึงตั้งใจเขียนบันทึก เป็นการเขียนแบบที่ข้างในบีบ ๆ เร่ง ๆ เรื่องของเมื่อวานออกมาค่ะครู ได้แต่อดทนเพราะอีกเสียงก็คอยย้ำว่า “ห้ามสาย”

จัดการส่งบันทึกขึ้นเสร็จก็อาบน้ำไปทำงาน พี่ ๆกำลังขนของขึ้นรถตามองไปเห็นกระเป๋าชั้นใหม่ที่จะเอาไปโชว์ โทสะพุ่งปี๊ดเลยค่ะ

"เป็นชุดที่รู้สึกว่า สร้างภาระต่อคนทำงานโดยใช่เหตุ"

ขยับรถไปจอดในที่ ๆ เหมาะสม แล้วก็ดูโทสะที่พุ่งขึ้นมา พอโทสะจางลงก็มีความคิดว่า

“กระเป๋ามันผิดอะไร ทำไมเห็นแล้วต้องมีโทสะ กระเป๋าไม่ผิด พี่คนที่ยกกระเป๋าก็ไม่ผิด แต่ที่ผิดคือ ความคิดความเห็นของติ๋วต่างหาก”

แล้วก็มีเสียงปลอบตนเองว่า

“นี่แหละคือสิ่งที่ต้องเรียนรู้ ทำในสิ่งที่รู้สึกไม่ชอบ”

ครูค่ะครั้งนี้เป็นการทำในสิ่งที่รู้สึกไม่ชอบ ทั้งการเดินทาง เพื่อนร่วมงาน หรือ แม้กระทั่งสิ่งเล็ก ๆ อย่างของที่ต้องเอาไปทำงาน แต่ก็อดทนเรียนรู้ ทำความรู้กับตนเองว่า

“นี่แหละ เพราะมีความรู้สึกแบบนี้แหละจึงต้อง มาทำงานในชุดนี้”

 พอกลับมาที่ทำงานก็ช่วยพี่ขนของ ก่อนขึ้นรถมีโทรศัพท์จากกองการเจ้าหน้าที่แจ้งว่า “ไม่ต้องเข้าไปเมืองนนท์แล้ว” ใจรู้สึกโล่งค่ะครู เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่รับรู้กับตนเองว่า

“รักษาศีล แล้วศีลรักษา”

ใจวางไปหนึ่งเรื่อง ก็มีโทรศัพท์แทรกขึ้นมาในเรื่องงานที่ต้องไปมุกดาหาร ถอนหายใจกับตนเองว่า “อะ ปล่อยไปได้หนึ่งเรื่อง ณ ขณะนี้ ก็เรียนรู้กันต่อไปเรื่อย ๆ” วิ่งลงไปรถก็ได้เวลาเคลื่อนออกไปพอดีค่ะครู แวะรับพี่อีกคนที่บ้าน แล้วก็ออกเดินทาง ตั้งใจว่า “จะขอหลับกับลมหายใจในรถเสียงหน่อย” เหมือนได้หลับพักกับลมหายใจไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็มีโทรศัพท์เข้า สาม สี่ เรื่อง ติดตามมาซ้อน ๆ เหมือนเจ้ากรรมนายเวรเรียง ๆ หน้ามาเลยค่ะครู ก็ตั้งใจทำให้ดีที่สุด ตามกำลังความสามารถ ทั้งพี่ที่ทำงาน พี่ที่ สสจ. มหาสารคามประสานเรื่องออกหน่วยแพทย์แผนไทยเคลื่อนที่ ประสานกับ ผอ.รพ.สต.ที่น้องนีทำงาน แถมด้วยอาจารย์ที่มานิเทศน์งานน้องเมื่อวานนี้ติดต่อมาเรื่องยาที่ท่านทานว่ามีปัญหาเรื่อง Steroid หรือไม่ ทุกเรื่องราว โทรศัพท์ทุกสายคือ โอกาส ระลึกกับตนเองภายในอยู่เช่นนั้น จนพี่ ๆในรถแซวว่า

“ถ้าทุกสายที่โทรมาหาติ๋ว คือ ธุรกิจและรายได้ คงจะรวยเหนาะ”

จึงแซวกลับว่า “ใช่เหนาะ แต่นี่งานหลวงเต็ม ๆ เหมือนไม่ได้ออกนอกพื้นที่ เหมือนยังทำงานอยู่ที่ทำงาน”

เป็นบทพิสูจน์กับตนเองว่า การทำงานไม่จำกัดเรื่องสถานที่

พอใกล้ ๆถึงน้องเอกที่ สสจ.มุกดาหารก็โทรมาสอบถามน่ารักมาก ๆ เลยค่ะครู “เหมือนได้รับความใส่ใจ”

ตลอดบ่ายแวะไปเยี่ยมโรงพยาบาลนิคมคำสร้อย เห็นความพยายามของคนหน้างานที่จะสร้างผลิตภัณฑ์ให้ได้รับการรับรอง GMP

ความน่าสนใจของที่นี่คือ หมอสามารถดึงชาวบ้านที่ผลิตสมุนไพรในพื้นที่ ให้เข้ามาผลิตในโรงพยาบาลแทนได้ แล้วชาวบ้านก็ปลูกเป็นวัตถุดิบส่งให้ทางโรงพยาบาล เป็นการเกื้อกูล

จนแว๊บขึ้นมากับตนเองว่า

“ทำเช่นใดนะ ที่มาตรฐานที่จะเอามาจับ จะไม่ทำลายสายสัมพันธ์อันงดงามนี้ ”

เพราะวัตถุดิบบางอย่างคุณภาพไม่เข้ามาตรฐาน ยากิน แต่ก็ทำเป็นยาใช้ภายนอกแทนได้ ในทางตันก็มีทางออก แต่ต้องทำให้เหมาะสม

ครูค่ะบางคราติ๋วก็ยังมองมาตรฐานเป็นส่วนเกินกับบางส่วนในการผลิตสมุนไพร แต่บางส่วนก็เป็นข้อชี้แนะที่น่านำไปปรับปรุง แต่ก็เพียงทำหน้าที่ของตนเอง สังเกตแล้วก็แลกเปลี่ยนเรียนรู้ งานสมุนไพรและแพทย์แผนไทยของโรงพยาบาล ณ ปัจจุบันนี้พัฒนาไปมาก กว่าจะแยกจากพี่ที่พาไปตรวจเยี่ยมก็ห้าหกโมงเย็นค่ะครู

พอเข้ามาโรงแรมจึงขอพัก บางคนออกไปช๊อปปิ้ง รับรู้กับตนเองว่า จึงขอบาย

“การพักอยู่นิ่ง ๆ น่าจะช่วยร่างกายได้ดี”

เข้ามาโรงแรมทำ Detox ค่อยรู้สึกสบายขึ้น

แปลกใจกับตนเองว่า

“พอมันเห็นช่องทางว่าทำอะไรได้ จะรีบทำทันที ไม่ค่อยรอค่ะครู ทำงานเหมือนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย”

หรือการพูดหรือเสนอแนะบางอย่างที่เป็นเรื่องละเอียดอ่อน ภายในจะใคร่ครวญก่อนที่จะเอ่ยออกไปว่า

“เป็นประโยชน์แล้วค่อยพูด ถ้าไม่เป็นประโยชน์ก็อดทน รอไปก่อน”

สติ ช่วยติดเบรก อารมณ์ที่มันคอยดันอยู่ภายใน อารมณ์ บางทีมันก็ครอบงำอยู่ค่ะครู ความขุ่น แว๊บ ๆ มาบ้าง แต่สั้น ๆ ทำงานในแบบฉบับของตนเอง อะไรที่ควบคุมไม่ได้ก็หลบก่อน มีจังหวะทำอะไรได้ก็ทำ มีจังหวะให้กำลังใจก็ค่อยพูด พยายามกับตนเองว่า

“การพูดส่อเสียด นินทา เรื่อยเปื่อยไร้สาระ หรือ เพียงแค่ระบายอารมณ์ไม่มีประโยชน์ แต่การชี้แนะให้เกิดการพัฒนาควรทำ แต่ต้องดูจังหวะ”

อ้อระหว่างทาง พี่กุ๊ลืมโทรศัพท์ไว้ที่ร้าน Amazon ที่กาฬสินธุ์ มารู้ตัวตอนที่เราจะเข้ามุกดาหารกันแล้ว โชคดีที่เพื่อน คือ จุ่น อยู่ไม่ไกลนัก ขับมอร์เตอไซด์ไปดูให้ ครั้งนี้ทำให้เข้าใจว่า “กัลยาณมิตร มักจะช่วยเหลือยามลำบากเสมอ” การเกื้อกูลกันมันงดงามจังเลยนะคะครู

วันหนึ่ง ๆ มีอะไรเกิดขึ้นมากมายให้เรียนรู้ ยิ่งเขียนก็ยิ่งรู้สึกว่า “ทำไมเขียนสิ่งที่ได้เรียนรู้ออกมาน้อยจัง”

เหมือนยังใช้ศักยภาพการเขียนไม่เต็มที่ เห็นข้อบกพร่อง ณ จุดนี้แห่งตนค่ะ จะพยายามปรับปรุง

 

ครูเคยได้ยินคำนี้ไหมค่ะ

“ยิ่งงานหนัก ยิ่งรักครู”

พึ่งเข้าใจแก่ตนก็ตอนนี้เอง..................หลับฝันดีนะคะผู้นำทางที่เคารพ.......เจ้าติ๋ว

 

[ต้นเฟิร์น]

สวัสดีค่ะ

แวะมาอ่านเรื่องราวในบันทึกนี้ค่ะ

ขอบคุณสำหรับบันทึกนี้นะคะ