เคยได้ยินผู้ใหญ่พูดกันว่าเด็กๆไม่สนใจความเป็นไทย ลืมรากเหง้า ไม่มีความภูมใจในตนเองประมาณนี้
บางครั้งก็ทำให้คิดว่าจริงๆแล้วเราโทษเด็กฝ่ายเดียวหรือเปล่า
ถ้าสำรวจดูดีๆ ผู้ใหญ่นี่แหละมีส่วนอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน คือผู้ใหญ่บางส่วนก็ไม่ปลื้มรากเหง้าตนด้วย ไม่ภูมิใจในสถานภาพของตัว สำนึกรักษ์ท้องถิ่นเหลือน้อย
สภาพรวมๆเลยคือลืมรากเหง้า ชุมชน อาชีพ เห็นตัวเองไร้ค่า เป็นปมด้อยไปเสียหมด
ท่านมหาทำงานในชุมชนอยู่กับเด็กๆมาตลอดคงสะท้อนแง่มุมนี้ได้ดี
สบายดีนะครับ
ขอบพระคุณครับพระอาจารย์มหาแลครับ ที่เข้ามาเพิ่มเติมข้อคิดเห็น สิ่งที่พระอาจารย์กล่าวมาน่าคิดครับ กระผมสบายดีครับ พระอาจารย์ก็คงสบายดีนะครับ
สาธุ.. กับอาจารย์ขจิตมาก ๆ ที่เข้ามาเติมเต็ม และสนับสนุนแนวคิดนี้ บ้าน โรงเรียน และศาสนาต้องไปด้วยกัน จึงทำให้สังคมนี้สมบูรณืทั้งร่างกายและจิตใจนะอาจารย์