เรื่องเล่า "วิชาชีวิต"<๒.๑> นึกว่ากระเป๋าไปเที่ยว เดี๋ยวเดียวก็กลับ

เรียนรู้ความคิด-จิตใจคุณโจ ไกด์บริษัทช้างไทยทัวร์ จากการสัมภาษณ์ทางโทรศัพท์

   สืบเนื่องจากบันทึกที่แล้ว "กระเป๋าหาย" หลายคนที่ได้ฟังเรื่องเล่า อยากทราบว่า ได้กระเป๋าคืนหรือเปล่า จึงนำมาสู่บันทึกนี้...

   วันที่ 10 ธันวาคม 2553 พอคุณโจโทรมาบอกเรื่องกระเป๋าที่ติดไปกับคณะทัวร์ของเขา ผมก็ได้สอบถามว่า เขาได้เบอร์ผมมาจากไหน

    เขาก็บอกว่าได้ชื่อมาจาก Tag ซึ่งติดอยู่ที่กระเป๋าตอนเอากระเป๋าผ่านขั้นตอนเอกซ์เรย์ และโหลดขึ้นเครื่อง หลังจากนั้นก็ขออนุญาตกระเป๋า เพื่อค้นหาเบอร์โทรติดต่อเจ้าของ และได้หมายเลขโทรศัพท์ทีมงานมน. พอไล่ชื่อไปก็พบเบอร์โทรของผม โดยง่าย

   นี่ถ้าคุณโจไปดูหมายเลขโทรศัพท์ของผม ในสมุดบันทึก คงเป็นงงแน่ เพราะมีเบอร์โทรมากว่า 10 เบอร์ คงเสียค่าโทรศัพท์น่าดู

   ผม mem(ory) เบอร์คุณโจไว้เผื่อโทรหาภายหลัง..พบว่าเบอร์คุณโจเป็น Dtac เหมือนของผม มันง่ายสำหรับโทรไปคุยเล่นด้วยเพราะอยู่ในเครือข่ายเดียวกัน และผมสามารถโทรได้จากเงินโบนัสที่ได้มาฟรี แถมคนอื่นโทรนาทีละ 2 บาท แต่ผมโทรแค่นาทีละ 10 สตางค์

  พอว่างๆ ผมโทรหาคุณโจ ถามว่าทำไมเขาถึงอยากส่งกระเป๋าคืนเจ้าของ เขาบอกว่าผมเป็น Case แรกที่กระเป๋าลูกทัวร์อื่นหลงไปที่เขา ส่วนมากกระเป๋าลูกทัวร์เขาหลงไปที่อื่น และเขาก็ต้องมีความยากลำบากในการติดต่อและตามหากระเป๋าคืนเจ้าของ

   พอกระเป๋าลูกทัวร์อื่นหลงไปที่เขา เขาก็คิดถึงอกเขาอกเรา เจ้าของคงอยากได้กระเป๋าคืน จึงติดต่อกลับมา เขาบอกว่าไม่สะดวกจะมาคืนที่โรงแรมที่ตรัง เพราะเขาไปกระบี่และจะไม่วกกลับมา แต่ว่าไม่ต้องเป็นห่วง เพราะวันจันทร์ที่ 13 ธันวาคม เขาจะผ่านพิษณุโลกเพื่อพาลูกทัวร์อีกคณะหนึ่งไปไหว้พระที่จังหวัดน่าน แล้วเขาจะโทรบอกผมให้มารับที่หน้ามน. คาดว่าจะถึงหน้ามน.แต่เช้า ประมาณ 10 โมงเช้า เพราะว่าเดินทางออกจากกรุงเทพฯ ตอน 6 โมงเช้า

   เย็นวันที่ 10 ธันวาคม 2553 ที่สนามบินตรัง ผมเห็นผู้คนหลายคนต้องโหลดกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นเครื่อง แต่ผมมีแค่กระเป๋าเล็กๆ ใบเดียวนำติดตัวขึ้นเครื่อง ผมคิดบวกว่าโชคดีที่ไม่ต้องแบกสัมภาระกลับมากมาย และผมมีธุระที่จะต้องแวะที่กรุงเทพก่อน จึงไม่ต้องห่วงกระเป๋า

   เมื่อมีเวลาว่า ผมโทรหาคุณโจอีกครั้ง ได้ยินเสียงเพลงธัมมะเป็นเพลงรอสาย ผมถามถึงเหตุที่เอาเพลงนี้มาเป็นเพลงรอสาย คุณโจเล่าว่า เขาอาศัยอยู่กับพระ และผูกพันธ์กับวัด เมื่อเขามีรายได้จากการทำทัวร์ก็เอาเงินมาบริจาคให้วัด เขาหาเงินสร้างวัดด้วย..นี่คือคนที่มีพื้นฐานจิตใจดี

   ผมคิดว่าโชคดีอีก คนที่มีบุญสัมพันธ์กับผมมักเป็นคนดี มากกว่าคนไม่ดี

   คุณโจเล่าให้ผมฟังอีกว่า กระเป่าผมฝากไว้ใต้ท้องรถบัส และรถบัสคันนี้เมื่อกลับจากกระบี่เข้ากรุงเทพฯ แล้วไปพัทยา จากพัทยาไปจังวัดตาก กลับเข้ากรุงเทพ ไปจังหวัดน่านต่อ...ผมคิด (อิ...)กระเป๋าผมเข้าให้แล้ว ได้เดินทางท่องเที่ยวไปหลายจังหวัด....นึกว่ากระเป๋าไปเที่ยวเดี๋ยวเดียวก็กลับ

   ขณะที่ผมวนเวียนอยู่แค่ พิษณุโลก-กรุงเทพ-ตรัง-เกาะไหง-ตรัง-กรุงเทพ-พิษณุโลก แค่ 3 จังหวัด

   แต่กระเป๋าผมได้ไปเที่ยวกรุงเทพ ตรัง กระบี่ และจังหวัดอื่นๆ ที่บัสวิ่งผ่านตอนเข้ากรุงเทพ (ผมบินข้ามจังหวัดเหล่านั้น) และได้ไปเที่ยวพัทยา ตาก และจังหวัดต่างๆ ก่อนมาพิษณุโลกอีกครั้ง

   วันจันทร์ที่ 13 ธันวาคม 2553 ผมโทรหาคุณโจตอนสายๆ คุณโจบอกว่ายังอยู่แค่อยุธยาเพราะฝนตกหนักรถติดอยู่แถวนั้นนานเป็นชั่วโมง และบอกว่าเมื่อถึงนครสวรรค์จะโทรมาบอก จน 10 โมงยังไม่มีวี่แววว่าจะมาถึงพิษณุโลก

   ผมเข้าไปธุระในเมือง จนเกือบ 11 โมงเช้า คุณโจก็โทรบอกว่าออกจากนครสวรรค์มาแล้ว ผมรีบขับรถจากในเมืองมารอหน้ามน.ตอนเที่ยงตรง สักพักใหญ่คุณโจก็มาถึง มาส่งกระเป๋าให้ผมที่ฝั่งตรงข้าม และมารับคนที่รอหน้ามน. 2 คน ไปทำบุญที่จังหวัดน่าน

 

 

[คณิน อุดมความสุข]

สรุปแล้ว  ดีใจด้วยครับที่ อ.beeman ได้กระเป๋าคืน ในทางผกผันหาก อ.ไม่ได้สำเนาเอกสารสำคัญ หรือมีสิ่งของมีค่าอื่นในกระเป๋าใบนี้  ความรู้สึกที่หยุด นิ่ง ไตร่ตรอง คงทำได้ไม่ดีเท่าที่เป็นมา นะครับ 

ท้ายนี้ขอบคุณ อ.เป็นอย่างยิ่งสำหรับเทคนิคการใช้งานในกล่องโบนัสของ happy นาทีละ 10 สต. ที่ปีนี้ผมได้โบนัส 500 บาท จากการเติมเงินครบรอบวันเกิด (ปีก่อนหลงดีใจว่าได้มาก  แล้วไม่มีเทคนิคการใช้  เผลอแป๊ปเดียว  เงินวิ่งคืนไปบริษัทโดยใช้เวลาไม่นานนัก เฮ้อ !)

[beeman 吴联乐]

• ขอบคุณสำหรับ comment
• และขอบคุณสำหรับ Reflection เรื่อง การใช้งานในกระเป๋าโบนัสครับ..
• เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนอย่างมาก...ขอบคุณครับ