"ภาวนา" กับชีวิตการงาน
ภาวนากับชีวิตการงาน
“ภาวนากับชีวิตการงาน” หลักการภาวนานี้หลวงพ่อเรียกว่าเป็นมงกุฎของธรรมสูงสุดถ้าเราจะมาพิจารณาดูก็มีทานศีลและภาวนาการพูดถึง“ภาวนา” เราก็อาจจะเห็นว่าเป็นเรื่องเหลือวิสัยที่จะเข้าใจอาจคิดไปว่าหลักของการภาวนานี้มีแต่รูปแบบการนั่งมีแต่วัตรปฏิบัติต่างๆสำหรับผู้ที่ไม่เคยทำอาจจะคิดกลัวไปแต่สำหรับผู้ที่เคยสัมผัสบ้างก็อาจจะพอใจกระตือรือร้นเพราะว่าการเจริญภาวนานี้จะได้ผลเป็นกอบเป็นกำขึ้นมาจริงๆมันไม่เหมือนกับเราทำนาทำไร่ทำสวนเราทำนาทำไร่ทำสวนต้องรอเป็นครึ่งปีเป็นปีจึงจะได้ผลของสิ่งที่เราทำแต่หลักของภาวนานี้ไม่ต้องรอทำเดี๋ยวนี้ได้เดี๋ยวนี้และก็คิดว่าเป็นวิธีที่สะดวกที่สุดของการทำคุณความดีหลวงพ่อก็มีประสบการณ์เล็กๆน้อยๆพอที่จะไม่นำพาพวกท่านทั้งหลายหลงทิศหลงทางหลวงพ่อเป็นพระทางภาคอีสานพูดภาษากลางไม่ค่อยชัดเจนถ้าจะให้พูดให้ดีให้หลวงพ่อพูดภาษาถิ่นจะสะดวกที่สุดภาษากลางนานๆจะพูดทีหนึ่งก็ต้องระวังฉะนั้นก็อาจจะมีการผิดพลาดเรื่องของภาวนาเรามองอย่างไรคำว่าภาวนาบางทีเราไปมองว่าเป็นรูปแบบเช่นวิปัสสนาภาวนาหรือตามรูปแบบต่างๆดังที่พวกท่านทั้งหลายก็เคยได้ศึกษาได้ปฏิบัติมาเช่นหลักของอานาปานสติหลักของสติปัฏฐานหลักของภาวนาพุทโธหลักของยุบหนอพองหนอหรือสัมมาอรหังแต่สำหรับภาวนาจริงๆอยากจะพูดว่ามันเป็นวิธีลัดสำหรับการดำเนินชีวิตของเราคำว่าลัดตัวนี้ไม่เหมือนกับทิ้งทางเรารู้ทางอยู่แต่ว่าลัดให้สั้นเหมือนกับเรารู้ทางที่กรุงเทพฯทางเอกทางถนนสายใหญ่ๆแต่ถ้าเรารู้เฉพาะทางเฉยๆไม่รู้จักวิธีลัดมันก็เนิ่นช้าไปคนที่ขับรถที่รู้จักทางลัดนี้ดีที่สุดแม้ว่ามันไม่มีชื่อก็ช่างมันแต่ว่ามันทำประโยชน์ให้เราทำให้เราได้สั้นไม่เนิ่นช้าการเจริญวิปัสสนาภาวนาก็เหมือนกันอาจจะทิ้งตำราไปเลยได้แต่อย่าเพิ่งตกใจบางคนอาจจะว่าอุปจารสมาธิอัปปนาสมาธิที่เรียกว่าศีลสมาธิมันอยู่ตรงไหนพูดแต่เรื่องภาวนาพูดแต่เรื่องของสติเคยมีคนทักท้วงเหมือนกันโดยเฉพาะหลักของการภาวนาที่หลวงพ่อจะพูดนี้ก็คือหลักของการเจริญสติภาวนาก็คือการสร้างความรู้ให้มากสร้างความรู้สึกตัวให้มากๆอย่าพึงไปฟังเสียงอะไรจะเป็นเรื่องศีลเรื่องสมาธิจะเป็นเรื่องรูปแบบวิธีการอย่าไปฟังวิธีใดที่เราจะเข้าถึงความรู้สึกตัวหามาทำจะเป็นลมหายใจก็ได้โดยไม่ต้องบริกรรมหลักของภาวนาไม่ต้องบริกรรมไม่ต้องว่ายุบหนอพองหนอซ้ายยกหนอย่างหนอเหยียบหนอไม่ต้องว่าสัมมาอรหังไม่ต้องว่าพุทโธก็เข้าถึงความรู้สึกตัวได้อย่าให้มีการบริกรรมนี้จึงเป็นวิธีลัดบางทีเราอาจสงสัยว่าเอ๊ะ..ไม่ได้มีศีลอะไรเลยวิธีที่เราจะทำอะไรให้สำเร็จบางทีเราจะไปมองว่าต้องมีทานมีศีลมีภาวนาต้องมีศีลเป็นพื้นฐานต้องมีทานจึงจะเข้าถึงภาวนาบางทีมันทำจากสูงลงมาต่ำก็ได้เช่นภาวนาเป็นเรื่องของการเข้าถึงจิตใจเราโดยตรงที่ทำให้ถึงจิตเลยทีเดียวอย่าไปยุ่งกับเรื่องของกายเพราะว่าจิตเป็นใหญ่เมื่อมีความรู้สึกเราก็จับได้ทั้งหมดกายก็อยู่ตรงนั้นวาจาก็อยู่ตรงนั้นใจก็อยู่ตรงนั้นถ้าผู้ใดเข้าถึงความรู้สึกตัวได้ทั้งหมดของชีวิตแม้แต่เราเดินมันก็ไม่ใช่กายมันคือความรู้สึกตัวเราหายใจก็ไม่ใช่ลมหายใจมันคือความรู้สึกตัวไม่ใช่เดินไม่ใช่นั่งแม้แต่วิธีที่หลวงพ่อสอนยกมือเคลื่อนไหวมันก็ไม่ใช่การยกมือมันคือความรู้สึกตัวเรามองถึงความรู้สึกตัวเข้าถึงความรู้สึกตัวอันนี้ที่เรียกว่าเป็น“ภาวนา” ความรู้สึกตัวนี้แหละจะเป็นสิ่งที่เปลี่ยนชีวิตจิตใจของเราได้พอเราเข้าถึงความรู้สึกตัวอยู่กับความรู้สึกตัวความรู้สึกตัวจะเป็นผู้ที่ขับขี่ชีวิตของเราเราจะอยู่ในอิริยาบถใดก็ตามจะนั่งขับรถจะทำงานทำการจะกวาดบ้านจะเขียนหนังสือจะพูดจาจะนั่งอยู่บนรถเมล์ทำงานสอนหนังสืออย่างไรก็ตามถ้ามีความรู้สึกตัวก็ใช้ได้ทั้งหมดก็มีประโยชน์ทั้งสองอย่างทำให้กิจเฉพาะเรื่องเช่นเรากวาดบ้านเรามีความรู้สึกตัวเราได้ทั้งความสะอาดเรียบร้อยได้ทั้งความรู้สึกตัวบางคนกวาดบ้านไม่มีความรู้สึกตัวเช่นขณะกวาดบ้านไปก็คิดไปว่าคนนั้นไม่ช่วยคนนี้ไม่ช่วยเรากวาดคนเดียวเราทำคนเดียวคนนั้นทำให้รกรุงรังคิดไปแม้ท่านจะเป็นนักภาวนาก็ยังไม่เข้าถึงภาวนานั่งกายตรงหลับตาบริกรรม(นั่งหลับตาได้นาน หลวงพ่อเคยทำมาแล้วง่ายที่จะมีความสุขเวลาเรานั่งภาวนายิ่งหลับตาลงไปยิ่งจิตสงบง่ายที่จะมีความสุขก็ไปติดอยู่ที่นั่นบางทีเกิดนิมิตพออกพอใจวาดมโนภาพขึ้นมาแล้วมีความสุขเดิมหลวงพ่อเป็นชาวนาเวลาไปดำนาไปไถนาอยากให้ค่ำเร็วๆจะได้เข้ามาห้องพระแล้วก็มานั่งสงบขณะทำงานก็คิดถึงห้องพระบางทีถ้าสำรวมวาจาได้ทั้งวันพอเปิดประตูเข้าไปห้องพระมันจะวูบไปติดความสงบมีความสุขแต่ว่ายังมีความโกรธความโลภความหลงยังมีทุกข์อยู่จะหนีทุกข์ก็ต้องไปนั่งให้เกิดความสงบอันนั้นหลวงพ่อเคยสัมผัสมาแล้วแต่ว่าหลักของการภาวนาเราจะยกจิตขึ้นสู่วิปัสสนาผ่านพ้นความสงบไปถ้าเรามีความรู้สึกตัวเป็นเจ้าของชีวิตตั้งแต่ตื่นจนหลับทำกิจการงานใดก็ตามมีความรู้สึกตัวรู้อยู่การทำงานมันจะเป็นกิริยาส่วนความรู้สึกตัวมันจะเด่นอยู่ตลอดเวลามันไม่พลัดถิ่นไม่หนีไปไหนมีความรู้สึกตัวอยู่เวลาใดที่เกิดอารมณ์ขึ้นมาพอเรามีความรู้สึกตัวมันจะไม่รับอารมณ์หลวงพ่อเคยเปรียบการภาวนาว่าเหมือนกับเปลี่ยนร้ายกลายเป็นดีเปลี่ยนผิดกลายเป็นถูกเปลี่ยนทุกข์กลายเป็นไม่ทุกข์มันเปลี่ยนอยู่เราทุกท่านที่นั่งอยู่ที่นี่เป็นผู้มีความรู้กันรู้ดีรู้ชั่วรู้ผิดรู้ถูกสิ่งนี้ดีสิ่งนี้ไม่ดีรู้อยู่รู้จนกระทั่งว่าความโกรธเป็นสิ่งไม่ดีความทุกข์เป็นสิ่งไม่ดีแต่ก็ยังโกรธอยู่เราก็ยังทุกข์อยู่มันบกพร่องที่ตรงไหนความรู้บางทียังใช้ไม่ได้ยังไม่มีประโยชน์แต่ถ้าเราเป็นนักภาวนาพอเราจะมีความโกรธสติมันจะเปลี่ยนเป็นไม่โกรธทันทีหน้าที่ของความรู้สึกตัวมันเป็นอย่างนั้นถ้าเราได้สัมผัสกับความรู้สึกตัวมันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆไม่ต้องไปอดทนไม่ต้องแผ่เมตตาไม่ต้องไปสำรวมอายตนะมันจะสำรวมเองพอมีความรู้สึกตัวมันจะเปลี่ยนเปลี่ยนจากความทุกข์เป็นความไม่ทุกข์เปลี่ยนความโกรธเป็นความไม่โกรธอะไรๆที่มันหลงปั๊บโอ้.รู้ทันทีเวลาใดที่มันโกรธมันรู้ทันทีมันเปลี่ยนเปลี่ยนบ่อยๆถ้ามันเปลี่ยนบ่อยๆมันก็กลายเป็นนิสัยเป็นปัจจัยการฝึกตนก็ฝึกตรงนี้นี่จึงเรียกว่า“นักภาวนา” ถ้าเราไม่หัดตรงนี้มันจะไม่เกิดความรู้ถ้าเราฝึกหัดมันก็เป็นของมันเองโดยเฉพาะเรื่องชีวิตจิตใจของเราถ้าเราฝึกหัดมันมันจะไม่หลงมันจะไม่โกรธเพราะมันสัมผัสกับความรู้สึกตัวมานานหนึ่งวันสองวันห้าวันเจ็ดวันสิบวันมันก็กลายเป็นปกติของชีวิตไปแต่ว่ายังมีความโกรธความโลภความหลงยังมีทุกข์อยู่จะหนีทุกข์ก็ต้องไปนั่งให้เกิดความสงบอันนั้นหลวงพ่อเคยสัมผัสมาแล้วแต่ว่าหลักของการภาวนาเราจะยกจิตขึ้นสู่วิปัสสนาผ่านพ้นความสงบไปถ้าเรามีความรู้สึกตัวเป็นเจ้าของชีวิตตั้งแต่ตื่นจนหลับทำกิจการงานใดก็ตามมีความรู้สึกตัวรู้อยู่การทำงานมันจะเป็นกิริยาส่วนความรู้สึกตัวมันจะเด่นอยู่ตลอดเวลามันไม่พลัดถิ่นไม่หนีไปไหนมีความรู้สึกตัวอยู่เวลาใดที่เกิดอารมณ์ขึ้นมาพอเรามีความรู้สึกตัวมันจะไม่รับอารมณ์ พออ่านแล้วรู้สึกดี เลยเอามาเเบ่งปันกับเพื่อนๆ ทุกคนครับ ธรรมะจากวัดป่าสุคะโต จ.ชัยภูมิ www.pasukato.org
โดย หลวงพ่อคำเขียน สุวณฺโณ
ความเห็น (3)
ธรรมะดีเหลือเกิน
แต่ว่าหนาแน่นไปนิดเดียวครับ
ธรรมะแสนดีเหลือเกิน น้องชายครูร.ร.สตรี
จะแก้ไขใหม่ให้นะครับ ^^