ภาพความทรงจำในอดีต ระหว่างทาง
วันนี้เลิกงานเดินลงมาจากตึก ใจนึงคิด เอ...เราจอดรถไว้ตรงไหน ทำไมมองหาแล้วไม่เจอ สมองก็สั่งให้ขาเดินเข้าไปใกล้ๆ บริเวรณลานจอดรถ ยิ่งเดินเข้าไปก็ยิ่ง งง ... รถหายไป
สักแป๊บ........คิดในใจ ลืมไป เมื่อเช้าให้เพื่อนมาส่งที่คณะ รถก็ไม่มีนะซิ จะหาไปทำไม
คิดในใจสักแป๊บ ก็เลยนึกถึงเป้าหมายที่คิดไว้คือ ตลาดเกษตร ในมอ. ที่ตั้งใจไปซื้ออาหารมื้อเย็นกินให้อิ่มท้อง ก่อนจะกลับมาอ่านหนังสือที่ห้องพัก
เดินไปสักพัก ทางเดินที่คุ้นเคยเดินอยู่เป็นประจำ ก็เลยเลือกเส้นทางเดินนี้ แต่ในใจก็คิดว่าอยากจะไปเดินไปเส้นทางหน้าพระบิดา เพราะว่าตรงนั้นวิวสวย อยากเดินเล่นดูแต่ทางมันอ้อมไปหน่อย เลยตัดใจเดินทางลัดที่คิดว่าเหนื่อยน้อยหน่อย
และแล้วการเดินทางไปยังเป้าหมายด้วยสองเท้า ก็เริ่มต้นขึ้น จนเมื่อเดินตรงไปถึงทางก่อนจะถึงตึกศูนย์คอมพิวเตอร์ก็นึกได้ว่า การใช้ชีวิตที่ช้าลง มันทำให้เราได้มองเห็นมุมเดิมและมุมใหม่ของสถานที่ที่เราคุ้นเคย
ตึกที่เคยเป็นตึกของหอสมุด ได้เคยกลายเป็นตึกเรียนคณะนิติศาสตร์ ณ วันนี้ ได้กลายเป็นตึกโครงการจัดตั้งคณะสัตวแพทย์ซะแล้ว เมื่อเดินผ่านแว้บพร้อมกับมองป้าย สมองก็สั่งการ ที่เคยตั้งใจจะถ่ายบรรยากาศของมหาวิทยาลัยไว้ คราวนี้ล่ะ เป็นฤกษ์งามยามดีสักที ได้ย้อนระลึกถึงอดีตสมัยเรียน ป.ตรี ความทรงจำช่างเยอะเหลือเกิน
ภาพแรกเลยเกิดขึ้น
ทางเดินมาจากคณะวิทยาการจัดการ และผ่านตึกโครงการจัดตั้งคณะสัตวแพทย์
เดินมาอีกนิด ทางเดินนี้สมัยเรียนปี 1-2 ใช้บ่อยมากๆ เพื่อมาศูนย์คอมฯ
นี่ไงศูนย์คอมฯ ที่มานั่งปั่นงานและลงทะเบียนเรียน ตอนนี้ปรับปรุงใหม่ ดูทันสมัยขึ้นเยอะเลย
ด้านหน้าของตึก สวยขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ตอนนั้นจำได้ว่าชช่วงปี 3 หรือ 4 นี่แหละ มานั่งร้องไห้พอรู้ว่าตาเสีย แต่ต้องมาต่อแถวลงทะเบียนเรียนผ่านเน็ตในมอ. เพราะอยากได้เรียน section อาจารย์ที่วางแผนเอาไว้
ตรงนี้ทางเดินหน้าตึก NML ของคณะวิทยาศาสตร์ สมัยปี 1 เรียนตึกนี้บ่อยมาก ความหลังมันจึงเยอะ 5555
มาดูด้านหน้าตึกกัน มีไดโนเสาร์ด้วยนะ
ถัดมาทางเข้าตึกคณะทันตแพทย์ จำได้เลยว่า ตอนปี 1 เกิดเหตุที่อเมริกา กำลังยืนซื้อข้าวร้านอาหารของคณะทันตะ แล้วก็ดูข่าวไป ภาพยังติดตา
เลี้ยวโค้งมาก็เป็นทางเดินที่มีหินสวยเรียงรายอยู่ เคยแต่ขับรถผ่าน ยังไม่เคยลงมาเดินเลย ขอสักทีนะ
ถัดมาทางเดินไปเป้าหมาย ตลาดเกษตร ที่อยู่เกือบสุดปลายทาง แต่เป้าหมายปลายทางคือประตู 108 ที่สมัยเรียนปี 1 มีโรงช้างอยู่ใกล้หอพักก็ไม่กิน หาเรื่องเดินไกลไปกินข้างนอก เด็กหนอเด็ก อยากเปลี่ยนบรรยากาศ
เดินผ่านมาหน่อย เอ้ย...หันไปเห็นตึกนี้ มุมนี้ที่เคยนั่งอ่านหนังสือสอบกับเพื่อน เพื่อนที่ติด Thrid Pro มานั่งติวเพื่อนที่ได้เกรดปกติ ด้วยความที่เพื่อนฟิตมาก ไม่อยากต้องออกจากการเรียน ผลปรากฏว่าเพื่อนได้เกรดพุ่งกระฉูด
เดินใกล้เข้ามาอีกแล้ว ระหว่างทางก่อนถึงหอเด็กคณะแพทย์
ถึงแล้ว ตึกบินหลา มีความหลังตอนมาเยี่ยมเพื่อนที่เรียนคณะแพทย์ เป็นรูมเมทเก่ากัน ยังจำได้
เดินเลี้ยวซ้ายมาอีกหน่อย เจอแล้วตลาดเกษตร คนเยอะมากมาย
ซื้อของกินเสร็จ ก็เดินต่อไปกลับที่พัก
เหนื่อย แต่สนุกนะนี่ ได้ย้อนคิดถึงอดีต ....
แก่แล้วก็เป็นเช่นนี่ นี่เองนะคะ
ความเห็น (7)
นึกว่ารถหาย..
ทีแท้ก็หายเข้าไปในความทรงจำนี่เอง..^^
ผมไม่ค่อยได้กลับเข้าไปที่เรียน..ชักเลือน ๆ
แต่บางอย่างแม้ตั้งใจลบก็คงไม่หาย...
แวะมาซึบซับความทรงจำเก่าๆ ของคุณมะปรางด้วยคนครับ ชอบจังตรงวลีที่ว่า "การใช้ชีวิตที่ช้าลง มันทำให้เราได้มองเห็นมุมเดิมและมุมใหม่ของสถานที่ที่เราคุ้นเคย" ข้อนี้จริงครับผมเพิ่งรู้สึกเหมือนกันเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ปกติเวลาจะไปไหนมักขับรถยนต์ไป แต่พอเราขับตอง1 ย่ามาฮ่าเก่าๆคู่ใจที่ใช้มาหลายปี บิดได้เต็มที่ก็ 40 เรากลับพบว่าการที่เราทำอะไรช้าลง มันทำให้เราเห็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงได้ชัดขึ้น ในขณะที่เราขับรถยนต์เราพบว่าบางครั้งสิ่งรอบข้างที่เราผ่านทุกวัน แต่เราไม่สามารถมองมันได้อย่างละเอียดและถี่ถ้วน เนื่องจากว่าเราต้องระวังในการขับรถให้ตรงทางแค่นั้นเอง เราจึงพลาดโอกาสดีๆไปนะครับ 555
ตามพี่ชายเกษตรฯ มาย้อนรำลึกอดีตที่คอหงส์ ด้วยคนค่ะ อ่านไปแล้วพยายามนึกไปด้วยเลยค่ะ เห็นภาพแล้วหิว ๕ ๕ ก็ปุณณกันต์ มีของหรอยๆ เยอะนิใครจะอดใจไหว :)
โรงช้าง ที่พี่ฝันถึงว่าเป็นเพิงหมาแหงนมีตู้ดนตรี จากหนังเรื่อง เวลาในขวดแก้ว แล้วก็ได้ไปเยือนแบบฝันเป็นจริง เอ เวลานี้ ดอกศรีตรัง ฝั่งกระโน้นบานหรือยังหนอ คิดถึงเลยค่ะ
ยิ้ม...ให้นะครับ กับความรู้สึกนี้
..
การใช้ชีวิตที่ช้าลง..อาจจะขัดกับความเป็นคนคิดเร็ว... พูดเร็ว... ทำเร็ว
แต่ไม่ได้หมายความว่า..การใช้ชีวิตที่ช้าลง ทำให้ชีวิตขาดสีสัน แต่การใช้ชีวิตที่ช้าลง ทำให้มีมองมองของชีวิตที่กว้างขึ้นต่างหาก..
เพียงแค่ร่างกายเท่านั้น ที่เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา...แต่ภายในจิตใจ ยังคงอิ่มเอม เบิกบาน และมีพลังเสมอ
...
เป็นกำลังในในการสร้างสรรค์ ผลงานที่รัก ให้เสมอ นะครับ คุณมะปรางเปรี้ยว
ยิ้ม...ให้นะครับ กับความรู้สึกนี้
..
การใช้ชีวิตที่ช้าลง..อาจจะขัดกับความเป็นคนคิดเร็ว... พูดเร็ว... ทำเร็ว
แต่ไม่ได้หมายความว่า..การใช้ชีวิตที่ช้าลง ทำให้ชีวิตขาดสีสัน แต่การใช้ชีวิตที่ช้าลง ทำให้มีมองมองของชีวิตที่กว้างขึ้นต่างหาก..
เพียงแค่ร่างกายเท่านั้น ที่เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา...แต่ภายในจิตใจ ยังคงอิ่มเอม เบิกบาน และมีพลังเสมอ
...
เป็นกำลังใจในการสร้างสรรค์ ผลงานที่รัก
ให้เสมอ นะครับ คุณมะปรางเปรี้ยว
พี่ไม่ได้เอารถมาหรอ เดินไกลนะนี่ วจก - ตลาดเกษตร เหนื่อยหรือเปล่าเนี่ย ^^
ดีจังค่ะ..เหมือนพี่ใหญ่ที่สูงวัยขึ้น..ชอบกลับไปรำลึกสถานที่เคยมีความสุขดีๆ..ที่บ้านหลังเก่าริมคลองเมื่อเป็นเด็ก..ที่รร.ดั้งเดิมครั้งวัยรุ่น..ที่มุมสงบของมหาวิทยาลัยกับเพื่อนๆ..ที่ทำงานริมน้ำที่อยู่นับสิบปีจนเกษียณ..
..ส่วนหนึ่งของตัวตนของเราสะท้อนจากเรื่องเล่าอย่างนี้นะคะ..และวันดีๆนี้ที่กำลังจะกลายเป็นอดีตที่ควรค่าแก่ความทรงจำเช่นกัน..
ช่อลีลาวดีบานที่มุมบ้านหลังปัจจุบันของพี่ใหญ่