ATTM / เข้าค่าย ณ. หนึ่งศูนย์หนึ่ง (1)

            18  กุมภาพันธ์ 2554   เดินทางไปค่าย

            ค่ายตุ้มอักโฮม สานฝันแพทย์แผนไทยประยุกต์นี้ มีกำหนดการจัดในวันที่ 18 – 20 ก.พ. 2554  ที่ อ.สุวรรณภูมิ  จังหวัดร้อยเอ็ด  ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เจ็ดโมงเช้าของวันที่ 18 ก.พ. เรายังนั่งอยู่ที่ บขส. ขอนแก่น  เพื่อที่จะรอน้องซิ่ง ( นักการแพทย์แผนไทย ที่ รพ.สต. นาข่า จ. อุดรธานี) เพื่อที่จะเดินทางไปด้วยกัน  ก่อนหน้าที่จะมาค่ายสองวันเราโทรหาน้องซิ่งเพื่อที่จะสอบถามเส้นทาง  ซิ่งแนะนำเราทุกอย่างตั้งแต่ขึ้นรถอะไร ไปต่อรถที่ไหน  ถึงอ.สุวรรณภูมิแล้วแล้วต้องโทรหาเก่งให้มารับ

 

/ พี่ไม่มีเบอร์น้องเก่ง /  เราบอกออกไปตามจริง

 

/????!!!!!........................./   ซิ่งอึ้งไปซักพัก  ก่อนจะบอกเรา

 

/ เอางี้......พี่รออยู่ขอนแก่น ผมจะออกจากอุดรแล้วไปต่อรถที่โน่น /

 

            ฟังแล้วเราอึ้งนิดๆ  อึ้งที่น้องใจดี ให้ความห่วงใยกลัวเราไปไม่ถูกเลยต้องมาเดินทางเป็นเพื่อน  ประทับใจในความมีน้ำใจของน้อง  นั่งคิดถึงความดีของน้องเพลินๆ  ซิ่งก็ปรากฏตัวในสภาพแบกกระเป๋าใบใหญ่ สะพายเป้ใบย่อม ปรี่เข้ามาโชว์นาฬิกาให้เราดู

 

/ ตรงเวลาดีมั๊ยพี่ แปดโมงตรงอย่างที่ผมบอกเลย /

 

            เราก้มไปดูนาฬิกาที่ข้อมือซิ่ง เมื่อตอนตีห้ากว่าๆ ซิ่งโทรหาบอกเราว่าจะมาถึงประมาณแปดโมง  เราได้แต่มองดูนาฬิกาข้อมือตัวเองอย่างสงสัยในใจ ทำไมน้องถึงคำนวณเวลาได้ถูกต้องจังเลย น้องซิ่งเร่งเราไปซื้อตั๋วและเราก็ออกเดินทางกันเมื่อ เข็มสั้นของนาฬิกาชี้เลขแปด เข็มยาวชี้เลขสิบ  การเดินทางโดยขึ้นรถที่ต้นทางเป็นข้อดีอยู่ตรงที่ว่าเราต้องมีที่นั่งอย่างแน่นอน

 

             เมื่อนั่งมาในรถ เรากับน้องซิ่งก็คุยสัพเพเหระกันหลากหลายเรื่องราวเพราะไม่ได้เจอกันนาน เรารู้จักน้องซิ่งจากการไปเข้าค่ายปฐมนิเทศการเริ่มต้นทำงานที่กรุงเทพ ฯ ตอนนั้นจำได้ว่าเราไปนั่งรอรถเพื่อที่จะกลับมหาลัยกับน้อง คุยกันไม่นานก็รู้ว่าน้องซิ่งเป็นคนอัธยาศัยดี  คุยเก่ง  การมาเจอกันในวันนี้น้องซิ่งก็ชวนเราคุยตั้งแต่ขึ้นรถที่ขอนแก่น จนถึงร้อยเอ็ด

 

         เมื่อรถมาถึงร้อยเอ็ด น้องซิ่งก็โทรหาน้องเก่ง ซึ่งในตอนนี้เรามีเบอร์น้องเก่งแล้วจากตัวโครงการที่โหลดมาอ่าน นั่งรอกันด้วยความหิว ชวนน้องซิ่งกินข้าวซิ่งก็บอกเราว่าไปกินที่บ้านเก่งน่าจะมีลาบวัวรอเราสองคน ประมาณสามสิบนาที น้องเก่งก็มารับพวกเราสองคน  ไม่ได้มาคนเดียวแต่เอาน้องมุข เพื่อนสนิทมาด้วย

            เรารู้จักน้องเก่งกับน้องมุขตั้งแต่ค่ายครั้งที่แล้วที่จัดที่โรงพยาบาลกาบเชิง ซึ่งตอนนั้นน้องเก่งเอารถยนต์ไปค่าย ขากลับเรากับน้องซิ่งขออาศัยติดรถกลับมาที่ร้อยเอ็ดแล้วมาต่อรถไปขอนแก่น น้องเก่งทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลพนมไพร จังหวัดร้อยเอ็ด น้องเก่งที่เรารู้จักเป็นแพทย์แผนไทยประยุกต์ที่มีอุดมการณ์สูง นิ่งขรึมเป็นบางครา และตลกได้เมื่อต้องตลก  มุมมองเกี่ยวกับวิชาชีพค่อนข้างซีเรียสและเอาจริงเอาจัง  เมื่อเจอน้องเก่งในครั้งนี้เรายังคงเห็นความเคร่งขรึมปรากฏอยู่บนใบหน้าของน้อง 

            น้องมุขเป็นผู้ชายอารมณ์ดีถึงดีมากที่สุดคนหนึ่ง น้องมุขพึ่งเริ่มต้นทำงานที่รพ.สต.ปากช่อง จ.นครราชสีมาเมื่อเดือนมกราคมที่ผ่านมานี่เอง ครั้งที่แล้วที่เจอกันที่ค่ายเราไม่ค่อยได้คุยกับน้องมุขเท่าไหร่แต่เป็นเรื่องที่น่าแปลกเหมือนกันที่เราได้ไปส่งน้องมุขที่บ้าน เพราะน้องมุขติดรถไปกับน้องเก่ง  การนั่งมาในรถสี่คนครั้งนี้ทำให้ความทรงจำเมื่อครั้งค่ายที่กาบเชิงหมุนย้อนกลับมา