ชีวิตที่เมืองลาว : เพื่อนใหม่...

เมื่อวานนี้ช่วงเช้า (21 กุมภาพันธ์ 2554) หลังจากที่เดินกลับจากตลาด ก็ได้เห็นผู้ชายสองคนขี่รถมอเตอร์ไซด์เข้ามาพร้อมกับพูดว่า "เอาไอ้น้อยมาฝัง..."

ข้าพเจ้าเห็นผู้ชายสองคนนั้นถือกล่องใส่พัสดุขนาดประมาณ 1 ฟุต มา 1 ใบ ตอนแรกข้าพเจ้าฟังไม่ค่อยถนัดนักและแปลความหมายของคำที่เขาพูดไม่ออก ในใจตอนนั้นคิดว่าคงจะเป็นตัวอะไรสักอย่างที่บ้านเขาตาย แต่สุดท้ายฟังไปฟังมาก็เข้าได้ใจว่าเป็น "คน"

เมื่อข้าพเจ้าพยายามจับใจความบทสนทนาระหว่างช่างกับผู้ชายสองคนนั้นก็พอสรุปความได้ว่าเป็น "เด็กเกิดใหม่" ซึ่งเกิดที่อีกบ้านหนึ่ง พอเกิดแล้วตอนนั่งรถกลับบ้านนั้น "หนาว" เด็กจึงตาย...

ครั้นได้ทราบความว่าเป็น "คน" แล้ว ก็มีคนซึ่งยังเป็น "คน" ถามข้าพเจ้าว่าจะให้ฝังไว้ตรงไหน ข้าพเจ้าจึงตอบว่าให้ไปฝังไว้หน้าที่พักของข้าพเจ้า จะได้อยู่เป็น "เพื่อน" กัน

ดังนั้น ผู้ชายสองคนนั้นจึงไปหยิบจอบมาแล้วก็รีบขุดหลุมกัน จั้ก จั้ก จั้ก เมื่อข้าพเจ้าเห็น "ช่างชำนาญ" ซึ่งเป็นช่างที่มาช่วยก่อเตาเผาศพโดยเดินทางมาพร้อมกับ "ช่างลอ" เดินผ่านมาทางที่พักของข้าพเจ้า จึงเรียกมาเพื่อ "ทำบุญใหญ่"

ตอนแรกช่างชำนาญเดินมาก็ถามว่า "ขุดหลุมปลูกที่พักกันเหรอ"

เมื่อข้าพเจ้าชี้แจงบอกว่ามีเด็กเสียชีวิต แล้วถามต่อว่า "กลัวไหม...?" ถ้าไม่กลัวก็จะให้ช่วยขุด

ช่างชำนาญตอบว่าไม่กลัว แล้วก็ขอโอกาสต่อผู้ชายสองคนนั้นว่าขอทำบุญบ้าง

บุญในวันนี้คือการได้เห็นความจริงซึ่งเป็น "สัจธรรม" ของชีวิต

มีเด็กน้อยหลายคนมายืนดูการขุด การฝังศพเด็กทารกในครั้งนี้

เมื่อขุดหลุมเสร็จ ผู้ชายสองคนนั้นก็ทำท่าจะเอากล่องลงไปฝังในหลุม เราก็ถามว่า "หัวอยู่ทางไหน...?" เขาทำท่าคิดอยู่ซักพัก แต่ก็เหมือนว่าจำไม่ได้ ข้าพเจ้าก็เลยบอกว่า "เปิดดูซี่"

ตอนแรกเขาดูเหมือนว่าจะไม่กล้าดูกัน แต่สุดท้ายทุกคนก็ได้เห็นร่างเล็ก ๆ ของเด็กน้อยมีผ้าสีขาวห่มร่างกายที่ไร้ลมหายใจอยู่ในกล่องน้อย ๆ ใบนั้น...

ช่างชำนาญ ผู้ใหญ่ผู้ซึ่งเคยผ่านชีวิตมามาก ครั้งนี้ได้เข้ามาพักนอนในป่าช้าด้วยกัน พร้อมทั้งได้ขุดหลุมฝังร่างของเด็กทารกเกิดใหม่ด้วยกัน เขาคงได้รับ "สัจธรรม" ของชีวิต "ร่วมกัน..."