..ผีเสื้อ ตัวนั้น..ตาย..อยู่หน้าอ่างล้างหน้าใน"ส้วมสารธารณะ"แห่งหนึ่ง "หล่อน" เห็นมันโดยบังเอิญ..ทรากผีเสื้อตัวน้อยนั้น..ปีกเจ้ายังคงมีสีสดสวยให้เห็น(มดได้กลิ่นทรากเจ้าเริ่มเข้ามาไต่ตอม) ความตาย..ยังคงทรากแห่งความงดงาม แต่มิอาจปกปิดเวลาที่จะเปลี่ยนแปลงโฉมด้วยมด..ผู้โหยหิวเหล่านั้น..."ปีก"ที่เคยบ่งบอกอิสระแห่งตัวตนเริ่มเลือนหายไป..สีสันที่เคยสวยสด..กำลังสลดลงด้วยความตายแต่ผู้"กิน" ฝูงมดนั้นมิได้ให้ความสนใจหากแต่มุ่งหวังเพียงจะ"แทะโลม"สีสันลวดลายบนปีก..ให้เป็นเพียงภาพ "มายา"ที่สูญสิ้นไปกับความตาย....
..."หล่อน"รำพึงกับตัวเอง..ย้อนคิดไปถึงความตายและมนุษย์ "ผู้ไฝ่หาความหลุดพ้นค้นหาสุญญตามุ่งสู่โลกุตตระ"หากวุ่นวาย.. เต้นเร่าโลด..กับคำว่า โลกียะและสัจจธรรม....
.."หล่อน" หัวเราะกับตัวเอง..และเดินจากทรากผีเสื้อนั้นไป....
ขอบคุณแง่คิดดีๆน่ะเจ้าค่ะ คุณยายธี...ขอบคุณเจ้าค่ะ
-สวัสดีครับคุณยาย....
-แวะมาเยี่ยม...
-สบายดีนะครับ...
-ขอบคุณสำหรับ...แง่คิด ดี ดี นะครับ...
-เก็บภาพ "พวงชมพู" มาฝากครับ..
มาดูผีเสื้อตาย เจอในจินตภาพจากสุนทรียพจน์
สวัสดีครับ คุณยายธี
คิดถึงเสมอนะครับ
บันทึกนี้เล็ก ๆ แต่ลึกซึ้งมากครับ
สวัสดีค่ะทุกท่านที่แวะมาอ่านบันทึกนี้...และคิดถึง "ความตายของผีเสื้อตัวนั้น กับ(หล่อน)..ยายธีเจ้าค่ะ..(ขอบคุณกับดอกไม้ที่เป็น "พลัง" ที่ให้มา)
สวัสดีค่ะ
ความงามที่บรรยายได้ด้วยอักษร เรียงซ้อนกันเป็นชั้นๆ
อนุโมทนาค่ะ
สวัสดีค่ะคุณยายธี
สวัสดีค่ะคุณยายธี การได้มีโอกาสพิจารณาสัจธรรมแห่งชีวิต ทำให้เราค่อยๆน้อมนำและเข้าใจชีวิตตัวเราเองมากขึ้นนะคะ จะทำเช่นนี้ได้ชีวิตต้องช้าเป็น ได้มาเรียนรู้ด้วยคนจากประสบการณ์ชีวิตของคุณยายธี ขอบคุณค่ะ