บทปลง : เรื่องความตาย...

เสพทุกข์จนลืมสุข สุขก็แสนสั้น ทุกข์ทั้งนั้น ประดังตรม...

จากดินสู่ดิน
จากน้ำสู่ฟ้า
จากแกร่งผาสู่เศษธุลี

-ไม่มีอะไรแน่นอน-

ป่วยการใยกับการร้องไห้ที่ไร้ผล
แต่เอาเถอะ... ร้องเถิด จงร้องไป

ร้องไห้ ให้ปลดปล่อย
หยุดไห้แล้ว จงปลดปลง

-ไม่มีอะไรแน่นอน-

ความตายนั้นแน่นอน
สักว่าช้าหรือเร็ว

บัดนี้รู้การจาก
จงจำพรากความอาวรณ์
จงหลับจงพักผ่อน
สู่ชีวิต ตอนต่อไป

ปลดปลงหรือปลดเปลื้อง     สิ้นแสนเรื่องธุระหา
ปลดปล่อยสู่สุดฟ้า             ปล่อยเวลาให้ลืมมัน
ตายกันก็หมดทุกข์             ลืมแสนสุขที่ร่วมสันต์
หมดทุกสิ่งที่ร่วมกัน            ช่างแสนสั้น... ชีวิตคน

ห่วงใดกับคนจาก              เราต่างหากที่โศกสันต์
เสพทุกข์อยู่ทุกวัน             ดันรักมันว่าสุขจริง
ชีวิตมนุษย์โลก                แท้คือโศก โลกผีสิง
ใฝ่หาบ้าเหมือนลิง            แล้วทุกสิ่ง ก็จากไป

นี่แหละมนุษย์!