เรื่องราวเหล่านี้ เป็นเรื่องเล่าขาน กันมาช้านานจากรุ่นพี่ๆสู่ ....รุ่นน้องต่อๆๆกันมา
เป็นเรื่องราวน่ากลัว .....แต่จะจริงรึเปล่า......ไม่แน่ใจ....ไม่เคยพิสูจน์ ...คุณจะมาลองพิสูจน์ ก็ได้....แต่ .....อย่าดีกว่า
เรื่องแรกเป็นเรื่องน่าสนใจที่สุด.....คือ ห้องดนตรีไทย
ห้องนี้เป็นห้องฝึกงานแยกจากอาคารอื่นๆ เป็นอาคารชั้นเดียวแบ่งเป็น ๒ ห้อง
ห้องนาฏศิลป์และห้องดนตรีไทย มีเรื่องเล่าเกิดขึ้นที่นี่หลายเรื่อง เรื่องแรก
เป็นเรื่อง ตะโพน ของพ่อแก่ ภายในห้อง วันดีคืนดี นักเรียนที่หอพักจะได้ยินเสียงตะโพน
ดังขึ้นในเวลา เที่ยงคืนบ้าง, ตี ๑ บ้าง แต่ไม่มีใครไปที่ห้องดนตรีไทยในเวลานั้นเลย
ได้ยินกันหลายคน นักเรียนบางคนมาซ้อมวงโย กลับดึกหน่อยก็จะได้ยินเสียง
ตะโพนดังขึ้น บางคนกล้าหน่อย ก็เดินไปดูกัน นึกว่าเพื่อนๆดนตรีไทยมาซ้อม
ปรากฏว่าไม่มีใครเลย ห้องปิดสนิท ก็วิ่งแตกกระเจิงกัน ตะโพนนี้จะต้องวางบนที่สูง
และผู้หญิงห้ามแตะต้อง เป็นเด็ดขาด นี่แค่เรื่องแรก จิ๊บๆนะคะ
ต่อไปเรื่องหอประชุมชั้นบนโรงอาหาร เป็นที่ จัดงานของนักเรียนหอพักในเวลา
กลางคืน เป็นที่ซ้อมดนตรีของนักเรียนที่เป็นวงโย ซ้อมเวลา ๑ ทุ่มถึง ๓ ทุ่ม แต่เรื่อง
แปลกก็คือ เมื่อมีงานกลางคืนทุกครั้ง ไฟฟ้าจะดับทุกครั้ง จนมีรุ่นพี่บางคน ที่มีสัมผัส
พิเศษก็จะบอกต่อกันว่าทุกครั้งที่ มีงานแล้วไฟดับ ก็จะเห็นแขกไม่ได้รับเชิญมายืนดูเต็ม
รอบๆ หอประชุม บางครั้ง กลองก็จะดังขึ้นมาเอง และเวลานักเรียนเดินผ่านหอประชุม
กลางคืน จะเห็นมีคน..ยืนมองมาจากระเบียงหอประชุม อยู่บ่อยๆ.......
เรื่องของคุณโรส .....เป็นเรื่องของหอพักที่ ๓ หอพักหญิง ชื่อคุญโรสเป็นชื่อที่รุ่นพี่ตั้งขึ้น เนื่องจากมีนักเรียนเจอผู้หญิงชุดขาว ผมยาว มาเดินให้เห็นแว้บๆที่หอ๓ กลางคืน บ่อยๆ หน้าโบราญไทยๆ บางคนเห็น เป็นชุด สีอื่นๆ เช่นสีแดง ม่วง บ้างบางคราว
จนมาถึงรุ่น น้อง .....รุ่นหนึ่ง... จัดปัจฉิมนิเทศระดับชั้น ม.๑ ให้นักเรียนทุกคนมานอนพักที่หอพัก ผู้ชายนอนหอพัก ๔ ผู้หญิงนอนหอพัก ๒
คืนที่ สอง มีน้องม.๑เห็นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งมาเดินไปมาอยู่ หอพัก๔ นึกว่ารุ่นพี่มาดูแล
เลยถามว่าพี่ชื่ออะไร ผู้หญิงคนนั้นก็ตอบว่า พี่ชื่อโรส ตอนเช้าน้องมาถามหา
บอกรุ่นพี่ว่ามีพี่โรสมาเดินบนหอผู้ชาย พี่ๆก็ตกใจและขนลุก กันทุกคน
เนื่องจากหอพักชายไม่อนุญาตให้ผู้หญิงขึ้นไปอยู่แล้ว
และรุ่นพี่ ที่เป็นสต๊าฟ และทั้งโรงเรียน ก็ไม่มีใครชื่อโรส..........................สักคน
จบตอนที่ ๑
อย่ากลัว ....ก็แค่เรื่องเล่า....สู่กันฟัง.........
ใจใสใส