ค่านิยมหรือแฟชั่น

เราคงได้ยินคำว่า  “เศรษฐกิจพอเพียง” จนชินหู  เดี๋ยวนี้อะไร ๆ ก็ต้องอ้างเศรษฐกิจพอเพียง  ถ้าไม่อ้างก็กลัวว่าจะเชย  และคนทั่วไปจะไม่นิยมไม่เข้าร่วมงาน

                เศรษฐกิจพอเพียง เป็นปรัชญาทางเศรษฐกิจที่ในหลวงของเราได้พระราชทานมานานหลายสิบปี ก่อนที่ฟองสบู่จะแตกเสียอีก  แต่ทำไม่เพิ่งจะเฟื่องฟูเมื่อไม่กี่ปีมานี่เอง  นี่แหละคนไทยถ้าภัยไม่ถึงตัวก็คงไม่ใช้กันหรอก

                จากที่เราได้ยินได้ฟังหรือพบเห็นกิจกรรมต่าง ๆ ทั้งที่หน่วยงานของรัฐหรือเอกชน องค์กรต่าง ๆ ต่างก็ออกโครงการมามากมายโดยอ้างอิงแนวพระราชดำรัสเกี่ยวกับเศรษฐกิจพอเพียงมาใช้ในโครงการ ดูเหมือนจะเป็นคาถาเมตตามหานิยมทำให้คนมาเข้าร่วมกิจกรรมมากมาย  และก็เป็นอย่างนี้ในรอบหลายปีที่ผ่านมา  ซึ่งถ้าสำรวจผลสำเร็จของงานเมื่อผ่านโครงการแล้วจะพบว่า

จะมีแต่จำนวนคนเข้าร่วมกิจกรรม  แต่การที่จะนำผลการเข้าร่วมกิจกรรมมาใช้ทำจริงและขยายผลอย่างต่อเนื่องนั้นน้อยมาก

                ผู้เขียนมองถึงสิ่งที่เกิดขึ้นว่า  ผู้ที่จัดทำโครงการมุ่งหวังผลสัมฤทธิ์ในเชิงปริมาณมากกว่าการสร้างความเข้าใจให้เกิดขึ้นกับผู้คนในการนำแนวเศรษฐกิจมาใช้ในการดำเนินชีวิตประจำวันที่แท้จริง  เพราะบางอย่างไม่เห็นจำเป็นต้องอ้างเศรษฐกิจพอเพียงสักนิดเดียว  เช่น  การเรียนรู้ของเด็ก

ซึ่งการเรียนรู้ผู้เขียนเห็นว่าต้องไม่เรียนอย่างพอเพียง  ถ้าพอเพียงชาติก็คงจะไม่เจริญแน่นอน  ไม่เกิดนักวิทยาศาสตร์ ไม่เกิดหมอ  หรืออื่น ๆ อีกมากมาย 

               ดังนั้น   ควรที่จะหันกับมาทบทวนการปฏิบัติของพวกเรา ว่าเราทำถูกแล้วหรือกับกิจกรรมเศรษฐกิจพอเพียงต่าง ๆ หรือจะเป็นเพียงแฟชั่นตามกระแสนิยมหาใช่ค่านิยมที่จะปฏิบัติสืบทอดกันต่อ ๆ ไปอย่างยั้งยืนที่ถูกต้อง  หรือเราจะยังคงสวดคาถามหานิยมโครงการเศรษฐกิจพอเพียงกันทุกกิจกรรมทั้ง ๆ บางเรื่องมันไม่ใช่ ลองคิดดู.......

[ปูเปี้ยว]

น่าอ่านมาก ได้ข้อคิดดีๆด้วย

[จงจิต ปรัชญพฤทธิ์]

ขอบคุณที่แวะมาอ่าน และคำติชม นะคะ