-ปณิธิ ภูศรีเทศ-
(ภาพสีชอล์กเทียน:วัดหนึ่งใน อ.เนินมะปราง พิษณุโลก-ปณิธิ)
อาจารย์ปณิเทศคะ
ทุกอย่างที่ถ่ายทอดผ่านสายตาอาจารย์ ละเมียดละไมลึกซึ้ง เมื่อผ่านผันเป็นตัวอักษร ยิ่งจับใจ อ่านด้วยตาแต่ทำไมรื่นหูเหมือนได้ฟังดนตรีไทยชั้นครูกล่อมใจ เมื่อรวมกับความงามมีชีวิตชีวาจากงานวาดแล้ว ชีวิตผู้อ่านก็รื่นรมย์เป็นทวีคูณ
ปกติอ่านกลอนไม่ค่อยเข้าหัว แต่ชอบกลอนของอาจารย์มากค่ะ ขอบคุณนะคะ
จ๋า :)
เมื่อถูกทิ้งให้เดียวดายใจอ้ายหม่น
ลองอดทนบนความเจ็บที่เหน็บหนาว
อาจเป็นเพียงการห่างร้างชั่วคราว
พรุ่งนี้เขาอาจหวนกลับมารับเอย
เมื่อมีความคิดที่ดีๆ สิ่งที่ฝังอยู่ในใจเรา ก็จะทับถมด้วยสิ่งที่ดี
ความฝังใจ จะสร้าง หรือ ทำลาย ชีวิต ของเราเอง ไม่ใช่คนอื่นมาทำลาย
ห.. มา ก็ มี หัวใจ ที่ สวยงาม เพราะ เคยได้ ยิน ใครๆ พูด ว่า ไม่เคยเห็นหมาคิดฆ่าตัวตาย
เคยได้ยินมาอีกว่า ยามสุข โลกสุขด้วยกับเรา
ชีวิตของเรา ใครจะมาดูแลได้ดีเท่า ตัวเราเอง
คนที่อายุเกินร้อย มีน้อยน้า.. และล้วนต้องอาศัย น้ำหล่อเลี้ยง และกำลังใจของตัวเองเป็นหลัก เป็นร่มโพธิ์ ร่มไทร ให้ลูกหลาน ครอบครัวจึงจะไม่เกิดภาระ และมีความสุขมากกว่ามีความทุกข์
รูปนี้ หมาดูมีความสุขน้า.. แต่ต้นไม้ ดูขาดชีวิต.. หรือต้นไม้ ได้ตายไปแล้ว อิ อิ
เคยได้ยินมั๊ย..
คารมเป็นต่อ รูปหล่อเป็นรอง EQ สุขภาพจิตที่ดีเป็นต่อกว่าคารม
มีใครเขาทำอะไรให้ชำใจเหรอ..
หรือว่า อารมณ์ ศิลปิน
คุณปณิธิ ครับ
บางที เจ้าสุนัขน้อย
อาจคอย ใครสักคน
เหงาเศร้า แลหมองหม่น
หวังคน ที่จากหวนมา
สวัสดีค่ะคุณปณิธิ
มาขอเป็นกำลังให้ครับผม..
ขอบคุณที่ร่วมแปบ่งปันครับ
เรื่องทอดทิ้งเป็นสิ่งดีมีธรรมะ เกิดสาระถ้าคิดเป็นเห็นความหมาย
ทุกอย่างมีเกิดขึ้นมาพาเสื่อมไป เมื่อคิดได้ให้ปล่อยวางสร้างสุขเอย
*** เมื่อถูกทิ้งอย่าแพ้พ่ายให้ตั้งจิต
อย่าย้ำคิดทำลายตนให้คนหยัน
สร้างเกียรติใหม่ให้เฟื่องฟูอยู่ทุกวัน
ให้เขาหันสยบกายเสียดายเรา.
สวัสดีตอนเช้าค่ะ
แม้มนุษย์สุดประเสริฐเลิศในหล้า
ยังทอดทิ้งมนุสสาน่าสมเพช
สาอะไรให้สุนัขรักเหลือเศษ
มนุษย์เอยเผยฤทธิ์เดชหมดเมตตา
..
กุลมาตา
๓๑ มกรา ๒๕๕๔
..
ชื่นชมบทกวีคุณปณิธีมากค่ะ
งามคำงามคิดจริงๆ
ภาพวาดก็สวยมากค่ะ
คนถูกทิ้ง จึงทิ้งสุข
คนแบกทุกข์ เพราะสุขทิ้ง
คนทิ้งทุกข์ จึงสุขจริง
คนวางนิ่ง อนัตตา
เรียน อาจารย์ปณิธิค่ะ
ได้กลับมาชมภาพงดงามและกลอนละมุน
หลังจากติดภารกิจค่ะ
เขาปรารถนาเมื่อฉันนั้นตัวน้อย
เขาเฝ้าคอยดูแลและรักษา
ให้นั่งรถกินลมชมพนา
ป้อนข้าวปลาอิ่มตื้อทุกมื้อเลย
เมื่อฉันโตเป็นหนุ่มดูรุ่มร่าม
ไม่งดงามน่ากอดเสียแล้วเหวย
การดูแลเปลี่ยนไปไม่เหมือนเคย
คำเฉลยของขี้เรื้อนนอนเกลื่อนทาง
นี่พวกหนู ก็ถูกทิ้ง เหมือนกันหนา
ไม่รู้ว่า แม่หนู อยู่ที่ไหน
ได้กินนม ของแม่ ไม่เท่าไร
เขาก็ให้ เราพลัด พรากจากกัน
จัดการให้ เราอยู่ ข้างถนน
ลำบากตน ทนหนาว จนคางสั่น
โชคดีได้ แดดต้องกาย คลายหนาวพลัน
ไม่นึกฝัน ว่าจะได้ คนอุ้มชู