ริบหรี่แล้วฤาที่แม่กลอง

ถ้าพูดถึงการท่องเที่ยว ที่เมืองแม่กลองสิ่งที่ท่านผู้อ่านนึกถึงมีอะไรบ้างครับ อันดับแรกคงจะเป็นปลาทูที่มีเอกลักษณ์หน้างอคอหัก จากนั้นคงจะเป็นตลาดน้ำยามเย็น อุทยานร.2 หลวงพ่อวัดบ้านแหลม ค่ายบางกุ้งและอื่นๆ อีกมากมาย แต่ครั้งนี้ผมจะพาท่านผู้อ่านไปสัมผัสกับแสงหิ่งห้อยยามค่ำคืนในมุมมองของนักสิ่งแวด ล้อมครับ

การ ล่องเรือชมหิ่งห้อยที่แม่กลองนั้น ทำให้นักท่องเที่ยวที่มาชมรำลึกถึงละครเรื่องคู่กรรมได้เป็นอย่างดี บางท่านที่สูงอายุหน่อยก็จะรำลึกถึงชีวิตสมัยยังเด็กที่วิ่งเล่นท่ามกลางแสง หิ่งห้อยยามค่ำคืน แต่ในขณะที่นักท่องเที่ยวกำลังดื่มด่ำกับความสุขโดยการนึกถึงเรื่องเก่าๆ นั้นก็ได้ส่งผลกระทบกับชาวบ้านที่อาศัยอยู่บริเวณริมคลองโดยที่นักท่อง เที่ยวเหล่านั้นไม่รูสึกตัว

ชาว บ้านดั่งเดิมที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกิจกรรมการท่องเที่ยวที่อยู่ริมคลอง ต่างก็ได้รับความเดือดร้อนจากเรือหางยาวที่พานักท่องเที่ยวชมหิ่งห้อย เนื่องจากเสียงเครื่องยนต์ของเรือรบกวนวลานอนหลับพักผ่อน และยังละเมิดสิทธิส่วนตัวของพวกเขาเหล่านั้นด้วยการขอร้องแกมบังคับของผู้ ประกอบการท่องเที่ยวที่ตะโกนบอกให้เจ้าของบ้านที่เรือไปจอดใกล้ๆ ปิดไฟเพื่อให้นักท่องเที่ยวชมดูหิ่งห้อยได้อย่างถนัดตา ในขณะที่ชาวบ้านเหล่านั้นกำลังทำกิจวัตรประจำวันอยู่ไม่ว่าจะเป็นการล้อมวง กินข้าว หรือดูโทรทัศน์

อีก ปัญหาหนึ่งก็คือการที่เรือหางยาวที่พานักท่องเที่ยวชมหิ่งห้อยนั้นแล่นเข้า ไปในลำคลองเล็กๆ ด้วยความเร็วจนทำให้เกิดคลื่นน้ำกัดเซาะตลิ่งพังทลายลงมา ส่งผลให้ทำลายแหล่งเพาะพันธุ์ของหิ่งห้อยอีกด้วย รวมถึงมลพิษจากควันท่อไอเสียของเครื่องเรือหางยาว ที่ส่งผลกระทบต่อสุขภาพของชาวบ้านบริเวณนั้น จนมีอยู่ช่วงหนึ่งที่มีข่าวเกี่ยวกับการพิพาทระหว่างชาวบ้านและผู้ประกอบการ ท่องเทียว จนทำให้ชาวบ้านโค่นต้นลำพูที่อยู่ริมน้ำออกไปเพื่อไม่ให้เป็นที่อยู่ของ หิ่งห้อยทำให้หิ่งห้อยที่มีอยู่มากลดลงอย่างน่าตกใจ

แม้ จะมีข้อเสนอว่าให้ผู้ประกอบการท่องเที่ยวเปลี่ยนจากเรือหางยาวมาเป็นเรือพาย แต่ก็ไม่ได้รับการตอบสนองเท่าที่ควร เนื่องจากเหตุผลที่ว่าเรือพายรับนักท่องเที่ยวได้น้อยคน และยังทำเวลาในการรับนักท่องเที่ยวในรอบต่อไปไม่ทัน

ถ้าปัญหาเหล่านี้ยังไม่ได้รับการแก้ไขอย่างจริงจังแสงริบหรี่ของหิ่งห้อยคงจะริบหรี่และจางหายไปจากอัมพวาในไม่ช้า